“Lagi kaming nagpapasalamat sa Diyos, ang Ama ng ating Panginoong Jesucristo, kapag kami ay nananalangin para sa inyo, sapagkat nabalitaan namin ang inyong pananampalataya kay Cristo Jesus at ang inyong pag-ibig sa lahat ng mga banal—ang pag-ibig na nagbubuhat sa pag-asang inilaan para sa inyo sa langit.

Ang pag-asang ito ay narinig ninyo noon sa salita ng katotohanan, ang ebanghelyo na dumating sa inyo. Katulad ng sa buong daigdig, ito’y namumunga at lumalago, gayundin sa inyo, mula nang marinig ninyo at lubos na maunawaan ang biyaya ng Diyos.

Ito ang itinuro sa inyo ni Epafras, na aming minamahal na kasamang lingkod, na isang tapat na tagapaglingkod ni Cristo para sa inyo, at siya rin ang nagsabi sa amin tungkol sa inyong pag-ibig na mula sa Espiritu.”

— Colosas 1:3-8

Sa bawat simula ng mga sulat ni Pablo, laging makikita ang pusong mapagpasalamat. Hindi ito basta-bastang pasasalamat—ito ay pananampalatayang may laman.

Sa sulat sa mga taga-Colosas, nagsisimula si Pablo sa papuri at pasasalamat sa Diyos dahil sa nakikitang bunga ng pananampalataya ng mga mananampalataya doon.

Habang siya’y nasa bilangguan, hindi siya nagrereklamo tungkol sa kaniyang kalagayan. Sa halip, nakatuon ang kaniyang isip at puso sa ginagawa ng Diyos sa buhay ng iba.

Dito natin makikita na ang tunay na kagalakan at kapayapaan ay hindi nakasalalay sa kalagayan, kundi sa katuparan ng gawa ng Diyos sa Kanyang bayan.

🌿 1. Ang Puso ng Pasasalamat ni Pablo (vv. 3–4)

“Lagi kaming nagpapasalamat sa Diyos… sapagkat nabalitaan namin ang inyong pananampalataya kay Cristo Jesus at ang inyong pag-ibig sa lahat ng mga banal.”

Ang pasasalamat ni Pablo ay hindi dahil sa kayamanan, hindi sa mga tagumpay sa mundo, kundi sa pananampalataya at pag-ibig ng mga kapatid sa Panginoon.

Ito ang dalawang katangian na laging magkasama sa buhay ng isang tunay na Kristiyano:

Pananampalataya → ang ating pagtitiwala kay Cristo.

Pag-ibig → ang ating pagkilos dahil kay Cristo.

Kung tutuusin, ito ang sukatan ng isang buhay na binago ng Diyos—hindi dami ng alam, hindi tagal ng paglilingkod, kundi kung paano ka nananampalataya at nagmamahal.

Ang ganitong puso ng pasasalamat ay nagmumula sa pagkilala na ang lahat ng mabuting bunga sa Iglesia ay bunga ng biyaya ng Diyos.

Si Pablo ay hindi nagpapuri sa Colosas dahil sa galing nila, kundi sa gawa ng Diyos sa kanila.

🔥 2. Ang Ugat ng Kanilang Pananampalataya: Pag-asa sa Langit (v. 5)

“Ang pag-ibig na nagbubuhat sa pag-asang inilaan para sa inyo sa langit…”

Hindi hiwalay sa isa’t isa ang pananampalataya, pag-ibig, at pag-asa.

Ang pananampalataya ang ating pundasyon,

ang pag-ibig ang ating bunga,

at ang pag-asa ang ating direksyon.

Ang mga taga-Colosas ay nananatiling tapat dahil alam nilang may nakalaan na gantimpala sa langit.

Ito ang sikreto ng katapatan: hindi nakatuon sa mga pansamantalang bagay, kundi sa walang hanggang pangako ng Diyos.

Maraming tao ngayon ang madaling panghinaan ng loob sa paglilingkod, dahil nakatuon sa resulta dito sa lupa.

Ngunit kapag ang ating pag-asa ay nakatanaw sa langit, mananatili tayong masigasig, kahit walang papuri ng tao.

📖 3. Ang Ebanghelyo ay Namumunga at Lumalago (vv. 6-7)

“Ang ebanghelyo na dumating sa inyo… ay namumunga at lumalago, gayundin sa inyo, mula nang marinig ninyo at lubos na maunawaan ang biyaya ng Diyos.”

Isa ito sa pinakamagandang paglalarawan ng kapangyarihan ng Salita ng Diyos.

Ang Ebanghelyo ay hindi lamang aral—ito ay buhay na binhi na tumutubo at namumunga saanman ito itanim.

Napakaganda ng sinabi ni Pablo: “mula nang marinig ninyo at lubos na maunawaan ang biyaya ng Diyos.”

Hindi sapat ang basta marinig; dapat itong maunawaan at isabuhay.

Kapag ang Ebanghelyo ay nauunawaan nang malalim, hindi maiiwasang magbunga ito ng pag-ibig, pananampalataya, at pag-asa.

Tulad ng sa mga taga-Colosas, maraming simbahan ngayon ang tumatamlay hindi dahil kulang sa mensahe, kundi dahil hindi naunawaan nang lubos ang biyaya ng Diyos—na ang kaligtasan ay hindi gawa ng tao, kundi handog ng Diyos sa pamamagitan ni Cristo.

🤝 4. Ang Halimbawa ni Epafras: Tapat na Tagapaglingkod (vv. 7–8)

“Ito ang itinuro sa inyo ni Epafras… isang tapat na tagapaglingkod ni Cristo para sa inyo.”

Si Epafras ay halimbawa ng pastor o manggagawang tapat sa kanyang ministeryo.

Hindi siya kilala gaya ni Pablo, ngunit siya ang ginamit ng Diyos upang dalhin ang Ebanghelyo sa Colosas.

Ang kanyang paglilingkod ay patunay na ang gawaing espirituwal ay hindi nasusukat sa kasikatan, kundi sa katapatan.

Napakahalaga nito ngayon sa bawat lingkod ng Diyos:

ang tagumpay ng ministeryo ay hindi sa dami ng tagasunod, kundi sa lalim ng pag-ibig at tapat na paglilingkod.

💡 Mga Aral para sa Ating Panahon

1. Ang tunay na pasasalamat ay nakasentro sa ginagawa ng Diyos sa iba. Sa halip na magreklamo sa ating sitwasyon, tularan si Pablo—magpasalamat dahil ang Diyos ay patuloy na gumagawa sa Kanyang bayan.

2. Ang pananampalataya, pag-ibig, at pag-asa ay tatlong haligi ng buhay-Kristiyano. Kung alinman dito ay nawawala, hindi buo ang ating espirituwal na lakad.

3. Ang Ebanghelyo ay buhay at lumalago. Kahit sa pinakamalayong sulok ng mundo, may kapangyarihan itong magbago ng puso—kung ito ay lubos na mauunawaan.

4. Ang katapatan sa paglilingkod ay mahalaga sa Diyos. Hindi lahat tinatawag maging Pablo, ngunit lahat ay maaaring maging gaya ni Epafras—tapat at puspos ng pag-ibig kay Cristo.

🙏 Panalangin

Aming Diyos at Ama,

salamat sa Iyong biyaya na patuloy na kumikilos sa amin at sa Iyong Iglesia.

Turuan Mo kaming maging mapagpasalamat tulad ni Pablo, na makita ang gawa ng Iyong kamay sa buhay ng iba.

Palalimin Mo ang aming pananampalataya, patibayin ang aming pag-ibig, at panatilihin ang aming pag-asa sa mga bagay na walang hanggan.

Tulungan Mo kaming maging tapat na tagapaglingkod, tulad ni Epafras, upang magbunga rin ng pananampalataya at pag-ibig ang aming buhay.

Sa pangalan ni Jesus Cristo, aming Panginoon, Amen.