Ang Buhay na Hindi Natatapos sa Pagtanggap

Maraming Kristiyano ang nag-umpisa ng malakas sa pananampalataya — mainit, masigasig, at puno ng pag-asa. Ngunit habang lumilipas ang panahon, may ilan na nanghihina, napapagod, o nadadala ng mga alon ng problema at tukso. Kaya’t ang paalala ni Apostol Pablo sa mga taga-Colosas ay napakahalaga: “Kaya’t kung paanong tinanggap ninyo si Cristo Jesus na Panginoon, gayon din naman ay patuloy kayong lumakad sa Kanya.” (Colosas 2:6)

Hindi sapat na tanggapin lamang si Cristo; dapat din nating lakaran ang buhay kasama Niya. Ang pagiging Kristiyano ay hindi isang “event” kundi isang journey — isang tuloy-tuloy na paglakad, paglago, at pag-ugat sa ating Panginoon.

I. Ang Simula ng Pananampalataya: Pagtanggap kay Cristo (v. 6)

“Kaya’t kung paanong tinanggap ninyo si Cristo Jesus na Panginoon…”

Ang salitang “tinanggap” ay hindi lamang tumutukoy sa pagtanggap ng isang ideya o doktrina, kundi sa pagtanggap sa isang Persona — si Cristo mismo.

Ang mga taga-Colosas ay tumanggap kay Jesus bilang Panginoon (kurios), hindi lamang bilang tagapagturo o kaibigan. Ibig sabihin, sila ay sumuko sa Kanyang pamumuno at kalooban.

Sa ating panahon, maraming tumatanggap kay Cristo bilang Tagapagligtas, ngunit kakaunti lamang ang handang tanggapin Siya bilang Panginoon ng kanilang buhay.

Ngunit si Pablo ay malinaw: “Kung paanong tinanggap ninyo Siya bilang Panginoon, gayon din kayo dapat lumakad sa Kanya.”

👉 Ang tunay na pananampalataya ay hindi natatapos sa pagtanggap kay Cristo — ito ay patuloy na pagsunod at pamumuhay sa ilalim ng Kanyang pamumuno.

II. Ang Pagpapatuloy: Lumakad sa Kanya (v. 6b)

“…gayon din naman ay patuloy kayong lumakad sa Kanya.”

Ang salitang “lumakad” (Greek: peripateō) ay nangangahulugang patuloy na pamumuhay o “to conduct one’s life.”

Hindi ito isang isang hakbang lamang, kundi isang tuloy-tuloy na paglalakad — araw-araw, oras-oras, kasama si Cristo.

Ang paglakad kay Cristo ay nangangahulugan ng:

Pagtitiwala sa Kanya sa bawat hakbang;

Pagpapasakop sa Kanyang kalooban;

Pagpapahayag ng Kanyang katangian sa ating ugali at gawa.

Maraming Kristiyano ang nauubusan ng sigla dahil huminto sa paglakad. Naging kontento sa nakaraan — sa “dating init,” sa “dating apoy.” Ngunit ang paalala ni Pablo ay malinaw: “Patuloy kayong lumakad sa Kanya.”

👉 Ang pananampalataya ay hindi static — ito ay isang buhay na paglalakbay kasama si Cristo.

III. Ang Lalim ng Pananampalataya: Nakaugat at Itinatayo (v. 7a)

“Na kayo’y nag-ugat at itinatayo sa Kanya…”

Ginamit ni Pablo ang dalawang magagandang larawan: puno at gusali.

Una, “nag-ugat” — gaya ng isang punong nakaugat nang malalim sa lupa, ganito rin dapat ang ating pananampalataya. Ang ugat ay hindi nakikita, ngunit ito ang nagbibigay ng tibay at buhay.

Kapag mababaw ang ugat, madaling matumba. Ngunit kapag malalim, kahit anong bagyo ay kayang labanan.

Ikalawa, “itinatayo” — tulad ng isang gusaling pinapatatag araw-araw, ang ating buhay ay dapat na itinatayo sa pundasyon ni Cristo. Hindi sapat na magkaroon ng mabuting simula; dapat ay patuloy nating hinuhubog ang ating sarili sa pamamagitan ng Kanyang Salita.

👉 Ang isang buhay na nakaugat at itinatayo kay Cristo ay hindi basta-basta natitinag.

IV. Ang Pagpapalakas: Matibay sa Pananampalataya (v. 7b)

“…at pinatitibay sa pananampalatayang ayon sa itinuro sa inyo…”

Ang pananampalataya ay parang kalamnan — lumalakas kapag ginagamit.

Kaya’t sinabi ni Pablo na dapat tayong pumatibay sa pananampalatayang itinuro sa atin, ibig sabihin, manatili sa katotohanang ating tinanggap mula sa Ebanghelyo.

Marami ang naliligaw dahil naghahanap ng “bagong” turo o kakaibang karanasan. Ngunit ang paalala ni Pablo: bumalik sa pundasyon — sa pananampalatayang nakabatay sa Salita ng Diyos.

Hindi tayo lumalago sa pamamagitan ng damdamin o emosyon, kundi sa malalim na pagkaunawa sa katotohanan ni Cristo.

👉 Ang matatag na pananampalataya ay hindi basta damdamin, kundi bunga ng disiplina at patuloy na pagsunod sa katotohanan.

V. Ang Pamumunga: Umaapaw sa Pasasalamat (v. 7c)

“…na sumasagana sa pagpapasalamat.”

Ang buhay na nakaugat kay Cristo ay likas na mapagpasalamat.

Kapag nakikita natin kung gaano kalalim ang Kanyang biyaya, hindi natin mapipigilan ang pagluwalhati at pasasalamat.

Ang pasasalamat ay hindi lamang tugon sa mabubuting bagay; ito ay bunga ng pagkilala na sapat si Cristo sa lahat ng bagay.

Ang taong mapagpasalamat ay patunay ng taong nakaugat kay Cristo.

👉 Ang pusong punô ng pasasalamat ay pusong nakaugat sa biyaya ng Diyos.

Magpatuloy sa Pamumuhay kay Cristo

Ang Colosas 2:6–7 ay parang buod ng buong buhay Kristiyano — nagsimula kay Cristo, lumalago kay Cristo, at nagtatapos kay Cristo.

Siya ang ating Simula, Pundasyon, at Layunin.

Kung minsan, nadadala tayo ng mga pangyayari, ng pressure, ng kabiguan. Ngunit tandaan natin: ang tanging paraan upang manatiling matatag ay ang manatiling nakaugat kay Cristo.

Kung Siya ang ating ugat, tayo ay lalago. Kung Siya ang ating pundasyon, tayo ay tatatag.

Kaya’t huwag tayong huminto sa paglakad. Magpatuloy. Magtiwala. Manatili.

Sa bawat hakbang, sa bawat pagsubok, sa bawat tagumpay — lakaran natin ang buhay na kasama si Cristo.

Panalangin:

Panginoong Jesus, salamat dahil Ikaw ang aming ugat, aming pundasyon, at aming lakas. Tulungan Mo kaming magpatuloy sa paglakad kasama Mo araw-araw. Kapag kami’y napapagod, paalalahanan Mo kaming bumalik sa Iyo. Kapag kami’y nagdududa, patatagin Mo ang aming pananampalataya. At sa lahat ng bagay, turuan Mo kaming maging mapagpasalamat. Sa Iyo ang lahat ng papuri, magpakailanman. Amen.