Ang Lakas ng Pagkakaisa sa Gawain ng Diyos

Isa sa mga pinakamagandang larawan ng tunay na paglilingkod sa kaharian ng Diyos ay ang larawan ng pagtutulungan. Sa pagtatapos ng sulat ni Pablo sa mga taga-Colosas, binanggit niya ang mga kapwa manggagawa sa ministeryo—sina Aristarco, Marcos, Jesus na tinatawag na Justo, Epafras, Lucas, at Demas. Ang bawat isa sa kanila ay may natatanging tungkulin, ngunit ang kanilang pagkakaisa ay nakasentro lamang sa iisang layunin: ang pagpapalaganap ng Ebanghelyo ni Cristo.

Sa ating panahon ngayon, marami ang nagnanais maglingkod ngunit madalas nakalilimutan na ang gawain ng Diyos ay hindi tungkol sa indibidwal na kaluwalhatian, kundi sa sama-samang pagtutulungan ng katawan ni Cristo. Tulad ni Pablo at ng kanyang mga kasamahan, tayo rin ay tinatawag na maging bahagi ng koponang ito ng pananampalataya — mga lingkod na nagtutulungan, nagmamalasakitan, at nagtitiwala sa biyaya ng Panginoon.

Ang mensaheng ito ay nagpapaalala na ang paglilingkod ay hindi kompetisyon, kundi kooperasyon. Ang bawat isa ay may mahalagang ambag sa katawan ni Cristo, at kapag ang bawat kasapi ay tapat, nagiging mas matatag ang buong iglesia.

I. Ang Mga Kasamang Lingkod ni Pablo: Isang Halimbawa ng Katapatan at Pagkakaisa (vv. 10–11)

“Binabati kayo ni Aristarco na aking kasama sa bilangguan, at ni Marcos… at ni Jesus na tinatawag na Justo. Sila’y mga kabilang sa mga tuli; sila’y tanging mga katulong ko sa kaharian ng Diyos, at sila’y naging kaaliwan ko.”

Makikita rito ang puso ni Pablo para sa kanyang mga kapwa manggagawa. Si Aristarco ay tinawag na “kasamang bilanggo,” tanda ng kanyang matatag na katapatan kahit sa gitna ng panganib. Si Marcos, na minsang nagkamali at iniwan si Pablo sa kanilang unang paglalakbay, ay muling tinanggap at itinuring na kapaki-pakinabang na katuwang. Si Justo naman ay isa sa mga Hudyong mananampalataya na naging kaaliwan ni Pablo.

Dito natin natutunan na ang tunay na katapatan sa paglilingkod ay sinusubok hindi lamang sa tagumpay kundi sa hirap at pagtitiis. Ang mga lingkod na ito ay hindi sikat, ngunit sila ay naging haligi ng lakas ni Pablo sa ministeryo.

Ang simbahan ay hindi tatatag sa mga “solo performers,” kundi sa mga tapat na kasama na nagmamahal at naglilingkod sa katawang ito ng Diyos.

II. Ang Panalangin at Pagmamalasakit ni Epafras (v. 12–13)

“Binabati kayo ni Epafras, na isa sa inyo at lingkod ni Cristo Jesus. Lagi siyang nananalangin para sa inyo, upang kayo’y maging ganap at lubos na matatag sa lahat ng kalooban ng Diyos. Sapagkat siya’y nagpapagal nang labis para sa inyo.”

Si Epafras ay isang halimbawa ng lingkod na may malasakit. Hindi siya basta nananalangin nang mabilisan lamang; siya’y nagpapagal sa panalangin — ibig sabihin, naglalaan ng oras, pagod, at puso para sa kapakanan ng iglesia.

Ang ganitong uri ng lingkod ay hindi naghahangad ng pansin, kundi nakatuon sa kaluluwa ng mga kapatid sa pananampalataya.

Sa ministeryo, ang pinakamalakas na sandata ay hindi palaging salita, kundi panalangin.

Ang iglesia ay lumalago kapag ang mga lingkod ay hindi lamang nagtuturo kundi nanalangin nang may malasakit.

Isipin kung lahat ng lingkod sa iglesia ay may puso ni Epafras—mga lingkod na nag-aalay ng oras para ipanalangin ang bawat kapatid, pamilya, at gawain ng Diyos. Tiyak na mas titibay at mas lalago ang ating espiritwal na buhay at komunidad ng pananampalataya.

III. Ang Katapatan nina Lucas at Demas (v. 14)

“Binabati kayo ni Lucas na minamahal na manggagamot, at ni Demas.”

Si Lucas, ang manunulat ng Ebanghelyo ni Lucas at ng Gawa, ay tinawag na “minamahal na manggagamot.” Isa siyang propesyonal, ngunit ginamit niya ang kanyang karunungan at kakayahan upang maglingkod sa Panginoon.

Tunay na ang paglilingkod ay hindi limitado sa mga pastor o misionero lamang; anumang propesyon o talento ay maaaring maging kasangkapan ng Diyos kung ito’y ialay sa Kanya.

Samantala, binanggit din dito si Demas. Sa puntong ito, siya’y kasama pa sa ministeryo. Ngunit sa ibang sulat ni Pablo (2 Timoteo 4:10), mababasa nating tinalikuran ni Demas si Pablo “dahil sa pag-ibig sa sanlibutang ito.”

Isang paalala ito na hindi sapat ang simula ng paglilingkod; ang mahalaga ay ang pagtatapos na may katapatan.

Sa paglilingkod, maraming “Demas” ang nagsimula nang may sigla ngunit nanghina sa dulo. Kaya’t ang paalala sa atin: panghawakan natin ang ating pananampalataya hanggang wakas, sapagkat ang Diyos ay tapat na gagabay sa atin.

IV. Mga Aral para sa Ating Panahon

Ang ministeryo ay hindi solo act, kundi team effort. Tulad ni Pablo, tayo ay tinawag upang maglingkod nang magkakatuwang. Ang bawat isa ay may ambag sa katawan ni Cristo. Ang panalangin ay pundasyon ng matagumpay na ministeryo. Huwag nating maliitin ang kapangyarihan ng panalangin. Sa bawat tagumpay ng iglesia, may mga Epafras na nananalangin sa likuran. Ang katapatan ay sinusubok sa katagalan. Hindi sapat ang maging aktibo sa simula; ang layunin ay maging tapat hanggang sa wakas. Ang Diyos ay kumikilos sa bawat uri ng tao. Maging manggagamot, misionero, o tagapangalaga ng iglesia—ang bawat isa ay may mahalagang bahagi sa pagpapalaganap ng Kanyang Ebanghelyo.

V. Sama-samang Pagtugon sa Tawag ng Diyos

Ang ministeryo ay hindi isang takbuhang pang-isahan kundi isang marathon ng pagkakaisa. Tulad ng mga lingkod na kasama ni Pablo, tayo rin ay tinatawag na maglingkod nang may kababaang-loob, malasakit, at katapatan.

Ang bawat panalangin, bawat tulong, at bawat pagsuporta ay bahagi ng mas malaking layunin ng Diyos—ang pagpapalaganap ng Kanyang kaluwalhatian sa lahat ng dako.

Sa huli, ang tunay na gantimpala ay hindi sa palakpak ng tao, kundi sa “Magaling, mabuti at tapat na alipin.”

Maging tayo nawa ay tulad ng mga kasamahan ni Pablo—mga lingkod na tapat, mapagpakumbaba, at nagtutulungan sa gawain ng Diyos.

🕊️ Panalangin:

“Panginoon, salamat po sa mga kapwa naming lingkod sa Iyong ubasan. Tulungan Mo kaming maglingkod nang may pagkakaisa, pag-ibig, at katapatan. Ituro Mo sa amin na ang tunay na tagumpay ay ang paglilingkod nang tapat sa Iyo at sa Iyong mga tao. Amen.”