Colosas 4:5–6

“Kumilos kayo nang may karunungan sa harap ng mga hindi mananampalataya, samantalang ginagamit ang bawat pagkakataon. Ang inyong pananalita ay laging may biyaya, na parang asin na nagbibigay-lasa, upang inyong maalaman kung paano ninyo dapat sagutin ang bawat isa.”

Isa sa pinakamakapangyarihang patotoo ng isang Kristiyano ay ang kanyang pamumuhay.

Maraming tao sa ating paligid ang hindi nagbabasa ng Biblia, ngunit binabasa nila ang ating buhay.

Ang ating kilos, pananalita, at pakikitungo sa iba ay nagiging “salamin” ng ating pananampalataya.

At dahil dito, binigyang-diin ni Apostol Pablo sa Colosas 4:5–6 ang dalawang mahahalagang aspeto ng buhay-Kristiyano: karunungan sa kilos at biyaya sa pananalita.

Ang mga taga-Colosas ay nakatira sa isang lungsod na puno ng iba’t ibang katuruan at pilosopiya.

May mga taong naniniwala sa mistisismo, may iba namang sa legalismo, at marami ang walang tunay na pagkakilala kay Cristo.

Sa ganitong kalagayan, sinabi ni Pablo na ang pinakamabisang paraan upang maipahayag ang Ebanghelyo ay hindi lamang sa pangangaral, kundi sa pamumuhay na may karunungan at biyaya.

Sa ating panahon ngayon, ganoon din.

Ang mundo ay mabilis magsuri ngunit mabagal makinig.

Mas pinapansin ng mga tao ang ating gawa kaysa ating sinasabi.

Kaya’t tinatawag tayo ng Diyos na mamuhay sa paraan na nakapagpapakita ng liwanag ni Cristo—isang buhay na puno ng karunungan, mahinahon sa pananalita, at puspos ng biyaya.

📖 I. Mamuhay nang May Karunungan sa Harap ng Mundo

Sabi ni Pablo:

“Kumilos kayo nang may karunungan sa harap ng mga hindi mananampalataya.”

Ang salitang karunungan (sophia sa wikang Griyego) ay hindi lamang tumutukoy sa katalinuhan, kundi sa praktikal na paggamit ng kaalaman upang mamuhay nang ayon sa kalooban ng Diyos.

Ang karunungan ng Diyos ay naiiba sa karunungan ng sanlibutan.

Ayon sa Santiago 3:17,

“Ang karunungan na mula sa itaas ay una sa lahat dalisay, pagkatapos mapayapa, mahinahon, maunawain, puspos ng awa at mabubuting bunga, walang pagtatangi at walang pagkukunwari.”

Ang taong puspos ng karunungan ng Diyos ay hindi padalos-dalos sa desisyon, hindi mainitin ang ulo, at marunong magpakumbaba.

Ito ang uri ng karunungan na hinahanap ng mundo—ang uri ng karunungang hindi lamang nakikita sa salita, kundi sa buhay na isinasabuhay araw-araw.

Ang “harapan ng mga hindi mananampalataya” ay nangangahulugang tayo ay laging nasa entablado ng mundo.

Ang bawat kilos natin ay may nakatingin.

Kapag tayo ay nagpakita ng kabutihan sa halip na galit, pagpapatawad sa halip na paghihiganti, at katapatan sa halip na pandaraya—ang mundo ay nakakakita ng liwanag ni Cristo sa atin.

Kaya’t sinabi ni Pablo, “Gamitin ang bawat pagkakataon.”

Sa literal na Griyego, ito’y nangangahulugang “bilhin ang panahon” (exagorazomenoi ton kairon)—ibig sabihin, huwag sayangin ang mga sandaling maaaring gamitin para sa mabuting patotoo.

Bawat pakikipag-usap, bawat desisyon, bawat kilos ay maaaring maging daan ng Ebanghelyo.

Ang isang marunong sa harap ng mundo ay hindi nag-aaksaya ng pagkakataon upang ipakita si Cristo—sa trabaho, sa paaralan, sa tahanan, o kahit sa social media.

Ang karunungan ay nakikita kapag tayo ay nagiging maingat ngunit matatag, mapagpakumbaba ngunit matalino, at tahimik ngunit matibay sa pananampalataya.

📖 II. Magsalita nang May Biyaya

Sabi ni Pablo sa talata 6:

“Ang inyong pananalita ay laging may biyaya, na parang asin na nagbibigay-lasa.”

Napakahalaga ng ating pananalita sa ating patotoo.

Maaaring ito ang magtulak sa isang tao palapit kay Cristo—o maglayo sa kanya.

Kaya’t paalala ni Pablo: bawat salitang lumalabas sa ating bibig ay dapat puspos ng biyaya.

Ano ang ibig sabihin ng “biyaya sa pananalita”?

Ito ay ang pagsasalita na may kabaitan, pag-ibig, at paggalang.

Hindi ito nangangahulugang palaging maganda ang sinasabi, kundi sinasabi ang tama sa tamang paraan at sa tamang motibo.

Sabi ni Jesus sa Mateo 12:34,

“Sapagkat kung ano ang laman ng puso, iyon ang sinasabi ng bibig.”

Kaya’t kung ang puso ay puno ng biyaya, biyaya rin ang lalabas sa ating pananalita.

Ang asin na binanggit ni Pablo ay simbolo ng preserbasyon at lasa.

Ang pananalitang may asin ay nagbibigay “lasa” sa pakikipag-usap—hindi mapait, hindi nakakasakit, kundi nagbibigay-buhay at pag-asa.

Kung ang ating salita ay puno ng grasya, nagiging daan ito upang ang mga tao ay maging bukas sa katotohanan ni Cristo.

Kapag tayo’y marunong magsalita ng may kababaang-loob at kabutihan, kahit sa gitna ng pagtatalo o hindi pagkakaintindihan, nakikita ng iba na tunay tayong anak ng Diyos.

Sa ganitong paraan, nagiging “asin” tayo sa mundong nawawalan ng tamang lasa—isang mundo na puno ng galit, sarkasmo, at masasakit na salita.

📖 III. Alamin Kung Paano Sasagutin ang Bawat Isa

Dagdag ni Pablo:

“Upang inyong maalaman kung paano ninyo dapat sagutin ang bawat isa.”

Ang karunungan at biyaya ay hindi lamang para sa ating kilos at salita, kundi para rin sa ating pagtugon sa bawat tao.

Hindi lahat ng sitwasyon ay pareho, at hindi lahat ng tao ay nauunawaan sa parehong paraan.

Kaya kailangan natin ng Espiritu ng Diyos upang magabayan tayo kung paano sasagot sa bawat isa.

Ang taong puspos ng Espiritu ay marunong makinig bago magsalita, at marunong sumagot nang may pag-ibig kahit sa harap ng paghamak.

Ito ang diwa ng 1 Pedro 3:15:

“Lagi ninyong ihanda ang inyong sarili na ipagtanggol ang inyong pag-asa sa Diyos, ngunit gawin ninyo ito nang may kaamuan at paggalang.”

Kung tayo ay marunong sumagot nang may karunungan at kababaang-loob, ang mga tao ay hindi lamang makakarinig ng ating paliwanag—makikita rin nila ang karakter ni Cristo sa ating pagtugon.

Sa ganitong paraan, ang ating pananampalataya ay nagiging makabuluhan at kapani-paniwala.

Ang tamang sagot, kapag pinangunahan ng Espiritu, ay maaaring maging daan ng kaligtasan para sa isang kaluluwa.

Isang salitang may grasya, sa tamang oras, ay maaaring magpabago ng puso ng isang taong sugatan o nagdududa.

📖 IV. Ang Buhay na May Karunungan at Biyaya ay Patotoo ni Cristo

Ang kabuuan ng mensaheng ito ay malinaw:

Ang ating pamumuhay at pananalita ay dapat maging salamin ni Cristo sa mundo.

Ang karunungan sa kilos at biyaya sa pananalita ay hindi bunga ng sariling disiplina, kundi bunga ng buhay na puspos ng Espiritu Santo.

Sa Gawa 4:13, nang makita ng mga tao si Pedro at Juan, sinabi nila:

“Napansin nilang sila’y mga karaniwang tao lamang, ngunit nakilala nilang sila’y nakasama ni Jesus.”

Ito ang dapat makita sa atin: hindi man tayo perpekto, ngunit ang ating pamumuhay ay patunay na nakasama natin si Jesus.

Ang ating karunungan ay hindi galing sa mundo, kundi sa Diyos.

At ang ating pananalita ay hindi puno ng galit, kundi ng grasya.

Kapag ang simbahan ay nabubuhay sa ganitong paraan—matalino sa kilos, mahinahon sa pananalita, at maawain sa pakikitungo—ang Ebanghelyo ay nagiging buhay sa harap ng mga tao.

At doon, si Cristo ay nahahayag sa pamamagitan ng ating mga gawa.

🙏 Konklusyon

Mga kapatid, tandaan natin:

Ang tunay na ebanghelismo ay hindi lang sa pulpito o sa mikropono—ito’y nakikita sa ating pang-araw-araw na buhay.

Sa ating trabaho, pakikitungo sa kapwa, paggamit ng social media, at maging sa ating pamilya—ang bawat kilos at salita ay maaaring maging daluyan ng biyaya ni Cristo.

Kaya’t mamuhay tayo nang may karunungan,

Magsalita nang may biyaya,

At laging alalahanin—ang ating buhay ay maaaring maging liwanag na nagtuturo sa iba patungo kay Cristo.

🕊 Panalanging Pagtatapos:

“Aming Ama sa Langit, salamat po sa Iyong karunungan at biyayang ipinagkakaloob sa amin.

Turuan Mo kaming mamuhay nang may karunungan sa harap ng mundo, upang ang aming mga gawa ay magpahayag ng Iyong kabutihan.

Puspusin Mo kami ng grasya upang ang aming pananalita ay maging mapagpagaling, mapayapa, at nagbibigay-lasa sa buhay ng iba.

Tulungan Mo kaming maging liwanag at asin ng mundong ito, upang sa aming buhay ay makita nila si Cristo.

Ito ang aming dalangin, sa pangalan ni Jesus. Amen.”