Filemon 1:4-7

Kapag binabasa natin ang mga sulat ni Pablo, madalas nating mapansin na halos palagi siyang nagsisimula sa pasasalamat.

Hindi dahil madali ang kaniyang sitwasyon — sapagkat siya ay nasa kulungan noong panahong ito — kundi dahil puno ang kanyang puso ng kagalakan sa ginagawa ng Diyos sa buhay ng mga kapatid sa pananampalataya.

Ang liham kay Filemon ay hindi doktrinal na sulat; ito ay personal. Ngunit kahit personal, puspos ito ng aral tungkol sa relasyon, pananampalataya, at pag-ibig na nagbubunga ng kabutihan.

Sa talatang ito, ipinapahayag ni Pablo ang kanyang pasasalamat hindi sa kayamanan ni Filemon, kundi sa pananampalataya niya kay Cristo at pag-ibig niya sa mga banal.

Ito ang diwa ng tunay na Kristiyanismo — ang pananampalataya na buhay at ang pag-ibig na nakikita sa gawa.

At sa ganitong saloobin, natututo rin tayong maging mapagpasalamat kahit sa gitna ng ating sariling mga paghihirap.

v.4 – “Lagi akong nagpapasalamat sa aking Diyos tuwing ikaw ay aking naaalala sa aking mga panalangin.”

Makikita natin dito ang pusong mapagpasalamat ni Pablo.

Bagaman siya’y nakulong, hindi nagbago ang kanyang pagtingin — ang kanyang pananaw ay nakatuon sa biyaya ng Diyos sa buhay ng iba.

Ang mga lider na may ganitong puso ay tunay na pagpapala sa iglesia: hindi nakatuon sa kakulangan, kundi sa kung ano ang ginagawa ng Diyos sa kapwa.

v.5 – “Sapagkat naririnig ko ang tungkol sa iyong pag-ibig at pananampalataya na mayroon ka sa Panginoong Jesus at sa lahat ng mga banal.”

Ang pananampalataya ni Filemon ay hindi tahimik o lihim; ito ay naririnig at nakikita.

Ang kanyang pag-ibig kay Cristo ay umaabot sa mga kapatid sa pananampalataya.

Tunay na ang pananampalatayang walang pag-ibig ay patay (James 2:17); ngunit kapag ang pananampalataya ay nagbubunga ng pag-ibig, ito’y nagiging patotoo ng buhay na binago ni Cristo.

v.6 – “At idinadalangin ko na ang pakikibahagi ng iyong pananampalataya ay maging mabisa sa pagkilala sa lahat ng mabubuting bagay na nasa atin kay Cristo Jesus.”

Ipinagdarasal ni Pablo na maging mabisa o aktibo ang pananampalataya ni Filemon.

Ang tunay na pananampalataya ay hindi lamang kaalaman, kundi pakikibahagi sa gawa ng Diyos.

Kapag nauunawaan natin ang “mabubuting bagay na nasa atin kay Cristo,” nagiging masigla tayong maglingkod, magpatawad, at magmahal.

v.7 – “Sapagkat nagkaroon ako ng malaking kagalakan at kaaliwan sa iyong pag-ibig, sapagkat ang mga puso ng mga banal ay napasigla sa pamamagitan mo, kapatid.”

Ano ang bunga ng pananampalataya at pag-ibig?

Kagalakan at kaaliwan sa puso ng mga lingkod ng Diyos.

Si Filemon ay nagiging source of encouragement sa kanyang iglesia. Ang kanyang buhay ay nagpapatibay sa pananampalataya ng iba.

Ito ay paalala sa atin: ang ating kabutihan at katapatan kay Cristo ay maaaring maging lakas ng loob ng iba.

Mula sa talatang ito, tatlong malalalim na katotohanan ang dapat nating isapuso:

1. Ang Tunay na Kristiyanismo ay May Pusong Mapagpasalamat. Si Pablo ay hindi nagreklamo sa kulungan; siya ay nagpasalamat. Ipinapakita nito na ang pananampalataya ay hindi nakabase sa kondisyon, kundi sa relasyon. Kapag ang ating puso ay puno ng Diyos, makikita natin ang Kanyang kabutihan kahit sa gitna ng kadiliman.

2. Ang Tunay na Pananampalataya ay Nagbubunga ng Pag-ibig. Si Filemon ay hindi lang naniniwala kay Cristo — siya ay umiibig sa mga kapatid. Ang pananampalataya at pag-ibig ay dalawang haligi ng buhay Kristiyano. → Ang pananampalataya ay ang ugat; ang pag-ibig ay ang bunga.

3. Ang Tunay na Pag-ibig ay Nagpapasigla ng Iba. “Ang mga puso ng mga banal ay napasigla sa pamamagitan mo.” Ito ang uri ng Kristiyanong nais makita ng Diyos: hindi nagpapahina, kundi nagpapalakas. Sa panahon ng pagsubok, maraming mananampalataya ang nangangailangan ng “Filemon” — isang taong nagdadala ng pag-asa at lakas ng loob.

📖 Ilustrasyon

Isang matandang babae sa simbahan ang kilala sa pagiging tahimik at di-mapagpuri.

Ngunit tuwing may bagong mananampalataya, siya ang unang lalapit, mag-aabot ng kamay, at magsasabing,

“Anak, masaya akong nandito ka. Nawa’y lumago ka sa Panginoon.”

Simple lang, ngunit sa bawat salita niya, may mga pusong nabubuhay.

At kapag tinanong siya kung bakit siya laging masigla, sagot niya,

“Paano ako hindi magiging masaya, kung araw-araw ay nakikita kong gumagawa si Jesus sa buhay ng Kanyang mga anak?”

Ganyan ang espiritu ni Pablo, at ganyan din ang dapat makita sa atin — isang puso ng pasasalamat, pananampalataya, at pag-ibig.

Pagninilay:

Ang isang Kristiyanong puno ng pasasalamat ay Kristiyanong may malalim na pagkilala sa biyaya ng Diyos.

Ang isang mananampalatayang nagmamahal sa kapwa ay patunay ng isang pusong kay Cristo.

At ang isang taong nagpapasigla ng iba ay kasangkapan ng Espiritu sa pagtatatag ng Kanyang iglesia.

Panalangin:

Panginoon, salamat sa halimbawa ni Filemon na nagpapaalala sa amin na ang pananampalataya ay dapat laging may kasamang pag-ibig.

Turuan Mo kaming maging mapagpasalamat sa bawat araw, kahit sa gitna ng hirap.

Nawa’y ang aming buhay ay maging kasangkapan upang pasiglahin at patatagin ang pananampalataya ng iba.

Sa bawat pananalita at gawa, maipakita namin na si Cristo ang aming kalakasan, pag-ibig, at kagalakan.

Sa pangalan ni Jesus, Amen.