Alam mo ba, kapatid, na may dalawang sandata ang Diyos na ginagamit upang baguhin at palakasin ang buhay ng bawat mananampalataya?

Una, ang Kanyang Salita, at pangalawa, ang ating Dakilang Pinakapunong Pari — si Jesu-Cristo.

Ang Salita ng Diyos ay nagbibigay ng liwanag, ngunit si Cristo ang nagbibigay ng daan upang makalapit tayo sa trono ng biyaya.

Kapag pinag-uusapan natin ang kapangyarihan ng Salita ng Diyos, hindi ito tulad ng mga salita ng tao.

Ang mga salita ng tao ay maaaring magpabago ng isip, ngunit ang Salita ng Diyos ay may kapangyarihang magpabago ng puso.

At kapag natuklasan natin na ang Diyos ay nakamasid at nakaaalam ng lahat, minsan ay nakadarama tayo ng takot o hiya.

Ngunit sa kabutihan ng Diyos, hindi Niya tayo iniiwan sa takot — bagkus, ipinakilala Niya si Cristo bilang ating Tagapamagitan, upang tayo’y makalapit nang may kumpiyansa sa Kanya.

Ang talatang ito sa Hebreo 4:12–16 ay isang makapangyarihang paalala:

Na bago tayo tumakas o itago sa Diyos, tandaan nating ang Kanyang Salita ay sumasalamin sa ating mga puso, at ang Kanyang Anak ay nagtatanggol sa atin sa harapan ng Kanyang trono.

I. Ang Kapangyarihan ng Salita ng Diyos (v.12–13)

“Sapagkat ang salita ng Diyos ay buhay at mabisa, mas matalas kaysa alinmang tabak na may dalawang talim; tumatagos hanggang sa paghihiwalay ng kaluluwa at espiritu, ng mga kasu-kasuan at utak ng buto; at nakatatalos ng mga pag-iisip at mga layunin ng puso.” (v.12)

Ito ang isa sa pinakapamilyar ngunit madalas na hindi lubos na nauunawaang talata sa Biblia.

Sinasabi dito na ang Salita ng Diyos ay buhay — ibig sabihin, hindi ito patay na aklat, kundi may kapangyarihang espiritwal na aktibo sa bawat nakikinig.

Hindi ito ordinaryong panitikan; ito ay mismong hininga ng Diyos (theopneustos sa Griyego).

Ang Salita ng Diyos ay mabisa — gumagawa ito ng hindi kayang gawin ng salita ng sinuman.

Kaya nitong tumagos sa pinakaloob na bahagi ng ating pagkatao — kung saan walang sinuman ang makakapasok, ngunit kayang abutin ng Diyos.

Tinutukoy dito ni Pablo (o ng manunulat ng Hebreo) na ang Salita ng Diyos ay parang espiritwal na panistis — hindi upang sirain, kundi upang alisin ang kasalanan at mga dumi ng puso.

Ang salita ring ginamit na “mas matalas kaysa tabak na may dalawang talim” ay nagpapahiwatig ng katumpakan at katotohanan.

Sa bawat pagkakataong tayo’y nakikinig o nagbabasa ng Salita, hindi lang ito nagbibigay ng impormasyon, kundi revelasyon — inihahayag nito kung sino tayo sa harapan ng Diyos.

Pagkatapos, sa v.13, may mabigat ngunit napakagandang paalala:

“Walang nilalang na makapagtatago sa Kanyang paningin, kundi ang lahat ng bagay ay hubad at hayag sa mga mata Niya na ating dapat bigyan ng sulit.”

Ang ibig sabihin nito:

Walang sikreto sa Diyos. Walang kasinungalingang maitatago.

Ang lahat ng iniisip, nararamdaman, at tinatago natin ay hayag sa Kanyang paningin.

Ngunit tandaan mo, kapatid — hindi ito para takutin tayo, kundi upang dalhin tayo sa liwanag ng Kanyang biyaya.

Ang Diyos ay hindi naghahayag upang tayo’y mapahiya; ipinapakita Niya ang totoo upang tayo’y mapagaling.

Gaya ng isang doktor na kailangang buksan ang sugat bago ito gamutin — ganoon ang Salita ng Diyos: matalas, ngunit mapagpagaling.

II. Si Cristo, ang Dakilang Pinakapunong Pari (v.14–15)

Matapos ipakita ng Diyos kung gaano Kanya kakilala, ipinaalala Naman Niya kung gaano Niya tayo minamahal.

“Yamang mayroon tayong dakilang Pinakapunong Pari na pumasok sa kalangitan, si Jesus na Anak ng Diyos, manindigan tayo sa ating ipinahahayag.” (v.14)

Ang “Pinakapunong Pari” ay larawan ng tagapamagitan sa Lumang Tipan — ang siyang humaharap sa Diyos alang-alang sa bayan.

Ngunit ngayon, hindi na tao ang tagapamagitan natin, kundi ang Anak ng Diyos mismo.

Si Cristo ay hindi lamang pumasok sa tabernakulo, kundi sa mismong kalangitan — dala ang Kanyang sariling dugo, na siyang kabayaran ng ating kasalanan.

Kaya’t kapag tayo’y lumalapit sa Diyos, hindi tayo lumalapit batay sa sariling kabutihan, kundi sa kabutihan ni Cristo.

Kaya’t ang panawagan: “Manindigan tayo sa ating ipinahahayag.”

Manindigan sa pananampalataya, sa gitna ng tukso, sa gitna ng pagsubok — dahil mayroon tayong Tagapamagitan na tapat at buhay.

Sabi pa sa v.15:

“Sapagkat wala tayong Pinakapunong Pari na hindi makauunawa sa ating mga kahinaan, kundi Siya’y tinukso sa lahat ng paraan tulad natin, gayunma’y hindi nagkasala.”

Napakaganda nitong katotohanan.

Si Cristo ay nakauunawa sa ating kahinaan — hindi Siya malayong Diyos, kundi mahabaging Tagapagligtas na dumaan din sa hirap ng pagiging tao.

Nararanasan Niya ang gutom, pagod, pagtanggi, at sakit — subalit hindi Siya nagkasala.

Ibig sabihin, may karapatan Siyang tulungan tayo, sapagkat naranasan Niya ang ating laban at nalampasan Niya ito.

Kaya’t kapag natutukso ka, tandaan: hindi mo kailangang magtago kay Cristo.

Siya ang makauunawa, at Siya ang makatutulong.

III. Ang Imbitasyon ng Biyaya (v.16)

“Kaya’t lumapit tayo nang may lakas ng loob sa trono ng biyaya, upang tayo’y tumanggap ng habag at makatagpo ng biyaya sa panahon ng pangangailangan.”

Ito ang isa sa pinakamagandang paanyaya sa buong Kasulatan.

Sa halip na takot, ang gusto ng Diyos ay paglapit.

Ang “trono ng biyaya” ay nagpapakita ng kapangyarihan ng Diyos, ngunit kasabay nito, ng Kanyang kahabagan.

Sa Lumang Tipan, ang trono ng Diyos ay puno ng sindak — walang makalalapit nang buhay.

Ngunit sa Bagong Tipan, dahil kay Cristo, ito ay naging trono ng biyaya.

Ang dating “bawal lapitan,” ngayon ay “malayang lapitan.”

At ang naghihintay doon ay hindi parusa, kundi habag at tulong sa panahon ng pangangailangan.

Ano ang “lakas ng loob” na tinutukoy dito?

Hindi ito kayabangan, kundi kumpiyansang nakabatay sa ginawa ni Cristo.

Dahil Siya ang ating Pinakapunong Pari, maaari tayong lumapit anumang oras — may sugat man o luha, may kasalanan man o kabiguan — at makasisiguro tayong tatanggapin Niya tayo.

IV. Mga Aral para sa Ating Pananampalataya

1. Ang Salita ng Diyos ay buhay — hayaang ito’y pumasok sa iyong puso. Huwag mo lang basahin; hayaang basahin ka nito. Huwag mo lang aralin; hayaang baguhin ka nito.

2. Walang sikreto sa Diyos — kaya’t maging tapat sa Kanya. Ang pagtatago ay hindi nagdadala ng kapayapaan, kundi pagkabalisa. Ngunit ang pag-amin at pagsuko ay nagbubunga ng kagalingan at kapahingahan.

2. Mayroon tayong Pinakapunong Pari — lumapit nang may tiwala. Huwag tayong matakot sa Diyos, sapagkat si Cristo mismo ang dahilan kung bakit tayo puwedeng makalapit nang may lakas ng loob.

4. Ang trono ng Diyos ay trono ng biyaya. Kapag tayo’y lumapit, hindi tayo hihiyain, kundi tatanggapin. Hindi Niya tayo itutulak palayo; bagkus, yayakapin Niya tayo nang may pag-ibig.

Kapag ikaw ay nagkakasala, huwag kang manatili sa hiya — lumapit ka sa Kanya.

Kapag ikaw ay nanghihina, buksan ang Kanyang Salita; doon mo maririnig ang tinig ng Diyos na nagbibigay-buhay.

Kapag nawawala ang direksyon mo, tandaan: may Salita na nagtuturo, at may Tagapamagitan na nagmamahal.

Kapag dumadaan ka sa tukso, alalahanin mong si Cristo ay dumaan din roon — at Siya ang tutulong sa iyo upang magtagumpay.

Pangwakas na Pagmumuni

Kapatid, sa mundong puno ng boses — mga balita, opinyon, at ingay — may isang tinig lamang na tunay na nagbibigay-buhay: ang tinig ng Diyos sa Kanyang Salita.

At sa gitna ng ating mga kahinaan, mayroon tayong Pinakapunong Pari na hindi lang nakauunawa, kundi nagmamahal nang lubos.

Kaya’t huwag kang lumayo. Lumapit ka.

Buksan ang Kanyang Salita. Manalangin sa Kanyang presensya.

Dahil sa dulo ng lahat, doon mo matatagpuan ang biyaya at habag na iyong kailangan.

Panalangin sa Hapon

Aming Diyos na makapangyarihan, salamat sa Iyong Salita na buhay at tumatagos sa aming mga puso.

Salamat din, Panginoon, kay Jesu-Cristo — ang aming Dakilang Pinakapunong Pari — na dumadamay sa aming kahinaan at nag-aanyaya sa amin na lumapit sa Iyong trono ng biyaya.

Panginoon, turuan Mo kaming pahalagahan ang Iyong Salita, at mamuhay sa liwanag nito.

Sa oras ng tukso, paalalahanan Mo kaming hindi kami nag-iisa — dahil Ikaw ang aming Tagapamagitan.

Sa Iyo, O Cristo, kami’y nagpapahinga, nagtitiwala, at lumalapit.

Sa Iyong pangalan kami nananalangin,

Amen.