Hebreo 4:1–11

Alam mo ba, kapatid, na ang isa sa pinakamalalim na katotohanan sa Kasulatan ay ang “kapahingahan” na iniaalok ng Diyos sa Kanyang mga anak?

Ngunit hindi ito basta pahinga mula sa pagod o trabaho. Ito ay isang espiritwal na kapahingahan—isang buhay ng ganap na pagtitiwala, pagsuko, at pakikiisa kay Cristo.

Marami ang naghahangad ng kapayapaan, ngunit kakaunti ang tunay na nakasusumpong nito. Maraming tao ang nagpapahinga, ngunit hindi nagpapahinga kay Cristo.

At dito sa Hebreo 4:1–11, ipinaliwanag ng manunulat kung ano ang ibig sabihin ng tunay na “kapahingahan ng Diyos” at kung paanong si Cristo lamang ang daan tungo rito.

Ang kabanatang ito ay nagpapatuloy mula sa babala sa kabanata 3—na ang mga Israelita ay nabigo na pumasok sa lupang pangako dahil sa kawalan ng pananampalataya.

Ngayon, ipinaaalala sa atin: ang kapahingahang iyon ay hindi lamang pisikal, kundi larawan ng walang hanggang kapahingahan sa piling ng Diyos—isang buhay ng ganap na tiwala sa ginawa ni Cristo sa krus.

I. Ang Panawagan na Pumasok sa Kapahingahan (v.1–2)

Sabi sa talata 1:

“Yamang may pangako pa na tayo’y makakapasok sa Kanyang kapahingahan, mag-ingat tayo na baka ang sinuman sa inyo ay mapag-alamang hindi nakaabot doon.”

Ipinapaalala ng Diyos na ang Kanyang pangako ng kapahingahan ay bukas pa rin.

Hindi ito natapos sa panahon ni Moises, ni Josue, ni David—ito ay patuloy na iniaalok ng Diyos hanggang ngayon.

Ngunit kailangan ng babala: “Mag-ingat kayo.”

Ang salitang ito ay isang paanyaya na huwag maging kampante sa ating pananampalataya. Maraming nakarinig ng Ebanghelyo ngunit hindi nakinabang, gaya ng sabi sa v.2:

“Sapagkat ipinangaral din sa atin ang mabuting balita gaya rin sa kanila; ngunit hindi sila nakinabang sa salita sapagkat hindi ito pinagsamahan ng pananampalataya ng mga nakarinig.”

Napakalinaw ng mensahe:

Ang Salita ng Diyos ay epektibo lamang sa mga tunay na nananampalataya.

Maaring pare-pareho tayong nakikinig ng turo, ngunit kung walang pananampalatayang sumasama rito, walang pagbabago ang magaganap.

II. Ang Tunay na Kahulugan ng Kapahingahan ng Diyos (v.3–5)

“Sapagkat tayo na sumasampalataya ay pumapasok sa kapahingahan.”

Ang kapahingahan dito ay hindi lang tumutukoy sa langit, kundi sa kasalukuyang karanasan ng mga mananampalatayang nagtitiwala sa tinapos na gawa ni Cristo.

Tandaan: Sa Genesis, matapos likhain ng Diyos ang sanlibutan sa loob ng anim na araw, Siya ay “nagpahinga” sa ikapitong araw. Hindi dahil napagod Siya, kundi dahil natapos Niya ang Kanyang gawain.

Ganoon din si Cristo sa krus. Nang Kanyang sabihin, “Naganap na,” Siya ay nagpahinga sa katotohanan na tapos na ang gawa ng kaligtasan.

Kaya’t kapag ang isang tao ay tumanggap kay Cristo, pumapasok siya sa espiritwal na kapahingahan—hindi na kailangang magpakahirap upang marating ang kaligtasan, dahil tapos na ito kay Cristo.

Hindi na kailangang magtangkang patunayan ang sarili sa Diyos; kailangan na lamang magtiwala.

III. Ang Babala Laban sa Katigasan ng Puso (v.6–8)

Sabi sa v.6:

“Yamang may ilan pang makakapasok sa kapahingahan, at yaong mga una ay hindi nakapasok dahil sa kanilang pagsuway…”

Ang problema ng mga Israelita noon ay hindi kakulangan sa kaalaman, kundi kakulangan sa pagsunod.

Marami sa atin ay ganoon din ngayon—alam ang Salita, ngunit hindi isinasabuhay.

Kaya’t muling binanggit ng manunulat ang salitang “Ngayon.”

“Ngayon, kung maririnig ninyo ang Kanyang tinig, huwag ninyong papagmatigasin ang inyong mga puso.”

Ito ay paalala na ang pagkakataon ng pananampalataya ay laging nasa kasalukuyan.

Kung tinatawag ka ng Diyos ngayon upang magtiwala, sumuko, o maglingkod—huwag mo itong ipagpaliban.

Ang bawat araw ng pag-aalinlangan ay isang hakbang palayo sa Kanyang kapahingahan.

Sabi sa v.8, “Sapagkat kung binigyan ni Josue sila ng kapahingahan, hindi na sana nagsalita ang Diyos tungkol sa isa pang araw.”

Ibig sabihin, ang kapahingahang inaalok ni Cristo ay higit pa sa pisikal na lupain ng Israel.

Ito ay kapahingahan ng kaluluwa—ang kapayapaang nagmumula sa tiwala kay Cristo na tapos na ang Kanyang gawa ng pagliligtas.

IV. Ang Panawagan sa Araw ng Kapahingahan (v.9–11)

Narito ang konklusyon ng manunulat:

“Kaya’t may natitira pang kapahingahan para sa bayan ng Diyos.”

Ito ang Sabbath rest ng mga mananampalataya—ang espiritwal na kapahingahan sa piling ni Cristo.

Hindi ito nangangahulugang hindi na tayo kikilos, kundi ito ay pagtigil sa sariling paraan ng pagliligtas.

Ito ay pagtigil sa labis na pag-aalala, sa pagtakbo para sa sariling katuwiran, at sa pagbubuhat ng mga pasaning hindi natin kayang dalhin.

Sabi pa sa v.10:

“Sapagkat ang pumasok sa kapahingahan ng Diyos ay nagpahinga rin sa kanyang mga gawa, gaya ng Diyos sa Kanyang mga gawa.”

Ibig sabihin, ang isang tunay na nananampalataya ay hindi na umaasa sa sariling kabutihan upang mapalapit sa Diyos—dahil batid niyang si Cristo ang gumawa ng lahat.

Ngunit pansinin mo ang huling panawagan sa v.11:

“Kaya’t magsikap tayong makapasok sa kapahingahan, upang huwag mangyari na ang sinuman ay mahulog dahil sa gayong halimbawa ng pagsuway.”

Parang may kabalintunaan—“magsikap upang makapasok sa kapahingahan.”

Ang ibig sabihin nito ay disiplinadong pananampalataya—ang patuloy na paghawak sa pangako ng Diyos kahit may tukso, pagod, at panghihina.

Ang tunay na pananampalataya ay hindi tamad; ito’y aktibong pagsunod sa Diyos dahil nagtitiwala tayo sa Kanyang kabutihan.

1. Pahinga sa Biyaya, Hindi sa Takot. Ang kapahingahan ni Cristo ay hindi pahinga sa responsibilidad, kundi pahinga mula sa pag-aakalang kailangan mong kumita ng pagmamahal ng Diyos.

2. Makinig “Ngayon.” Huwag ipagpaliban ang pagsuko kay Cristo. Ang bukas ay hindi tiyak, ngunit ang biyaya ay bukas ngayon.

3. Magsikap na Manatili sa Pananampalataya. Ang “pagsisikap” dito ay hindi para sa kaligtasan, kundi upang manatiling tapat sa gitna ng tukso at pagod.

4. Pahinga sa Presensya ng Diyos. Hanapin araw-araw ang tahimik na sandali ng pakikipag-ugnayan kay Cristo—sapagkat doon naroon ang tunay na kapahingahan.

Kapatid, si Cristo lamang ang tanging kapahingahan ng ating kaluluwa.

Ang mundong ito ay puno ng pagkabalisa, pagtakbo, at ingay—ngunit sa piling Niya, may kapayapaan na hindi maibibigay ng sanlibutan.

Ang Kanyang paanyaya ay malinaw: “Halikayo sa Akin, kayong napapagal at nabibigatan, at bibigyan Ko kayo ng kapahingahan.”

Huwag mo sanang palampasin ang pagkakataon.

Pumasok sa Kanyang kapahingahan ngayon—sa pamamagitan ng pananampalataya kay Jesu-Cristo.

Panalangin

Aming Diyos na mapagpala, salamat sa Iyong paanyaya ng kapahingahan.

Sa gitna ng aming mga pagsubok at pagod, Ikaw lamang ang aming pahinga.

Patawarin Mo kami sa mga panahong kami’y nagtangkang umasa sa sarili naming lakas.

Turuan Mo kaming magtiwala sa tinapos na gawa ni Cristo at mamuhay sa kapayapaan ng Iyong biyaya.

Sa bawat araw, Panginoon, nawa’y maranasan namin ang tunay na kapahingahan sa Iyong presensya.

Ito ang aming panalangin, sa ngalan ni Cristo Jesus, aming Tagapagligtas.

Amen.