Hebreo 5:1–10

Alam mo ba, kapatid, na ang pinakamagandang larawan ng awa at katapatan ng Diyos ay makikita sa persona ni Jesu-Cristo bilang ating Dakilang Pinakapunong Pari?

Maraming tao ang nakakakita kay Cristo bilang Tagapagligtas, bilang Guro, bilang Hari — ngunit sa aklat ng Hebreo, ipinakikilala Siya bilang Pinakapunong Pari, na maawain sa makasalanan at tapat sa Kanyang tungkulin.

Bakit mahalagang maunawaan ito?

Dahil sa panahon ng ating kahinaan, ng ating pagkukulang, ng ating pagdududa — kailangan natin ng isang tagapamagitan na nakauunawa, hindi nanunumbat; tapat, hindi pabagu-bago; at maawain, hindi mapanumbat.

At ito mismo ang ipinapakita ng Hebreo 5:1–10 — isang larawan ng kaligtasan na hindi lamang nakabatay sa sakripisyo, kundi sa pag-ibig at pagkadama ng Diyos sa Kanyang bayan.

I. Ang Tungkulin ng Isang Pinakapunong Pari (v.1–4)

“Sapagkat ang bawat pinakapunong pari, na kinuha sa gitna ng mga tao, ay itinalaga para sa mga tao sa mga bagay na nauukol sa Diyos, upang maghandog ng mga kaloob at mga hain dahil sa mga kasalanan.” (v.1)

Ang tungkulin ng pinakapunong pari sa Lumang Tipan ay napakahalaga.

Siya ang tagapamagitan ng Diyos at ng tao — siya ang nag-aalay ng mga hayop para sa kasalanan ng bayan, upang makamit ang kapatawaran ng Diyos.

Ngunit mapapansin natin na ang pari ay tao rin, at dahil dito, may kahinaan din siya.

Sabi sa v.2:

“Siya ay makaaayon sa mga mangmang at naliligaw, sapagkat siya rin ay napapailalim sa kahinaan.”

Kaya ang mga pari noon ay hindi perpekto.

Nauunawaan nila ang kahinaan ng tao dahil sila man ay may kasalanan.

Bago pa man sila maghandog para sa kasalanan ng iba, kailangan muna nilang maghandog para sa kanilang sarili.

At sa v.4, makikita natin:

“Walang sinuman ang kumukuha sa tungkuling ito para sa kanyang sarili, kundi tinatawag ng Diyos, tulad ni Aaron.”

Ang pagiging pari ay hindi karangalan na inaangkin, kundi tawag ng Diyos.

Hindi ito posisyon ng kapangyarihan, kundi bokasyon ng awa.

Kaya’t maliwanag — ang tunay na pinakapunong pari ay hindi pinipili ng tao, kundi itinatag ng Diyos.

II. Si Cristo ang Tunay na Tinawag at Itinalaga ng Diyos (v.5–6)

Pagkatapos ipaliwanag ng manunulat ang prinsipyo ng priesthood, itinuro niya ngayon kung paanong si Cristo ay higit pa sa lahat ng pari sa Lumang Tipan.

“Gayon din naman, si Cristo ay hindi nagparangal sa kanyang sarili upang maging pinakapunong pari, kundi siya ay pinarangalan ng nagsabi sa kanya, ‘Ikaw ay Aking Anak, ngayon ay ipinanganak Kita.’” (v.5)

Mapapansin mo, kapatid — si Cristo ay hindi nagpumilit maging pinakapunong pari.

Hindi Siya nagtulak ng sarili Niya sa posisyon; bagkus, Siya ay itinalaga ng Ama.

Ang Kanyang pagkasaserdote ay hindi galing sa tradisyon ni Aaron, kundi sa isang mas mataas na pagkasaserdote — ayon kay Melquisedec.

Ang talata sa v.6 ay tumutukoy dito:

“Ikaw ay pari magpakailanman ayon sa pagkasaserdote ni Melquisedec.”

Ano ang ibig sabihin nito?

Ang pagkasaserdote ni Melquisedec ay walang simula at walang katapusan — hindi ito napuputol ng kamatayan o kasalanan.

Ibig sabihin, ang pagkasaserdote ni Cristo ay walang hanggan.

Hindi Siya kailanman mawawala sa tungkulin; hindi Siya kailanman mapapaltan — dahil Siya ay Diyos na walang hanggan.

Habang ang mga pari ni Aaron ay namamatay, si Cristo ay buhay magpakailanman upang mamagitan para sa atin (Heb. 7:25).

At ito ang ating pag-asa — may Diyos na laging naroroon upang ipagtanggol tayo sa harap ng Ama.

III. Ang Kanyang Pagdurusa at Pagsunod (v.7–8)

“Sa mga araw ng Kanyang buhay sa laman, Siya’y naghandog ng mga panalangin at mga daing na may malakas na sigaw at mga luha sa Kanya na makapagliligtas sa Kanya sa kamatayan, at Siya ay dininig dahil sa Kanyang paggalang.” (v.7)

Isang napakalalim na larawan ito ng taong si Jesus.

Hindi lang Siya banal — Siya rin ay lubos na nakibahagi sa ating paghihirap.

Ang talatang ito ay tumutukoy sa Kanyang panalangin sa Hardin ng Getsemani (Mateo 26:36–46), kung saan Siya’y nanalangin nang may luha, takot, at pagsuko sa kalooban ng Ama.

At sa v.8:

“Bagaman Siya ay Anak, natuto Siya ng pagsunod sa pamamagitan ng mga bagay na Kanyang tiniis.”

Napakalalim nito.

Si Cristo, na walang kasalanan, ay natutong sumunod sa gitna ng pagdurusa.

Hindi dahil kulang Siya sa kaalaman, kundi dahil naranasan Niya mismo ang kahulugan ng tunay na pagsunod sa kabila ng sakit.

Sa pamamagitan ng Kanyang paghihirap, naunawaan Niya ang sakit ng tao — ang takot, ang pagdurusa, ang pangungulila — at sa ganitong paraan, naging maawain Siyang Pinakapunong Pari.

IV. Si Cristo ang May-akda ng Walang Hanggang Kaligtasan (v.9–10)

“At nang maganap Niya na Siya ay lubos na naging ganap, Siya ay naging pinagmulan ng walang hanggang kaligtasan sa lahat ng mga sumusunod sa Kanya.” (v.9)

Ito ang rurok ng lahat ng sinabi ng manunulat ng Hebreo.

Ang pagiging pari ni Cristo ay hindi lamang isang titulo — ito ay daang-buhay tungo sa ating kaligtasan.

Ang salitang “lubos na naging ganap” ay hindi nangangahulugang kulang Siya noon, kundi tumutukoy sa Kanyang ganap na katuparan ng lahat ng kinakailangan ng Diyos sa kaligtasan.

Sa pamamagitan ng Kanyang pagsunod hanggang kamatayan, naging ganap ang Kanyang ministeryo bilang Tagapamagitan.

At sa v.10:

“Tinawag ng Diyos bilang Pinakapunong Pari ayon sa pagkasaserdote ni Melquisedec.”

Muling binibigyang-diin: ang tawag na ito ay mula sa Diyos mismo.

Ang Kanyang pagkasaserdote ay hindi pansamantala, kundi panghabangbuhay.

At ito ang dahilan kung bakit maaari tayong lumapit sa Kanya anumang oras, sa anumang kalagayan, na may katiyakan ng biyaya.

V. Mga Aral at Paglalapat

1. Si Cristo ay maawain — kaya’t huwag kang matakot lumapit. Alam Niya ang iyong pinagdaraanan, sapagkat dinaanan Niya rin ito. Ang bawat luha, sakit, at pagod mo ay naiintindihan Niya.

2. Si Cristo ay tapat — kaya’t maaari kang magtiwala sa Kanyang pangako. Hindi Siya magbabago, hindi Siya susuko, hindi Niya iiwan ang Kanyang mga tinubos.

3. Ang pagiging pari ni Cristo ay walang hanggan — kaya’t ang kaligtasan mo ay tiyak. Walang kasalanang masyadong malalim para sa Kanyang awa, at walang kasalanan na hindi kayang abutin ng Kanyang dugo.

4. Tularan natin ang Kanyang pagsunod. Ang tunay na kabanalan ay nakikita hindi lamang sa kadalisayan, kundi sa katapatan sa gitna ng pagdurusa.

Kapag ikaw ay dumaraan sa matinding pagsubok, alalahanin mong dumaan din si Cristo sa pagdurusa, ngunit hindi Siya sumuko.

Kapag nakararamdam ka ng kalungkutan, tandaan mong may Dakilang Pari na umiiyak kasama mo.

Kapag natatakot kang lumapit sa Diyos dahil sa iyong kasalanan, tandaan mong ang Tagapamagitan mo ay maawain, hindi mapanghusga.

Kapag nawawalan ka ng pag-asa, tandaan mong ang pagkasaserdote ni Cristo ay walang katapusan — Siya ang iyong Sandigan magpakailanman.

Pangwakas na Pagmumuni

Kapatid, ang pinakamalalim na katotohanan ng Kristiyanismo ay ito:

Hindi lamang tayo iniligtas ni Cristo mula sa kasalanan — nilapitan Niya tayo sa ating kahinaan.

Ang Kanyang awa ay totoo, at ang Kanyang katapatan ay hindi nagbabago.

Siya ang ating Dakilang Pinakapunong Pari — maawain sa ating pagkakamali, at tapat sa Kanyang tungkulin na ipagtanggol tayo sa harap ng Ama.

Kaya’t sa tuwing ikaw ay mahina, tandaan mo: may Isa sa langit na nagdarasal para sa iyo.

Panalangin

Aming Diyos at Amang mahabagin,

salamat po sa Iyong Anak na si Jesu-Cristo,

ang aming Maawain at Tapat na Pinakapunong Pari.

Panginoon, sa Kanyang pagdurusa ay aming nakita ang Iyong awa,

sa Kanyang pagsunod ay aming nakita ang Iyong katapatan.

Tulungan Mo kaming sumunod, kahit mahirap.

Tulungan Mo kaming manampalataya, kahit hindi namin makita ang daan.

Panginoon, salamat dahil sa Kanya, kami’y malaya at ligtas.

At sa bawat luha ng aming kahinaan,

nandiyan ang Iyong Anak na nakaupo sa kanan ng trono,

nagmamahal, namamagitan, at nagpapalakas sa amin.

Sa Iyong trono ng biyaya kami lumalapit ngayong hapon,

sa pangalan ng aming Dakilang Pinakapunong Pari,

ang Panginoong Jesu-Cristo.

Amen.