Sa kasaysayan ng Israel, si Moises ay isang napakatanyag na pinuno — tagapamagitan ng Diyos at ng Kanyang bayan, tagapagpatupad ng kautusan, at tagapaglabas ng Israel mula sa pagkaalipin sa Egipto.

Ngunit sa aklat ng Hebreo, ipinakikita sa atin ng manunulat na may isang higit pa kay Moises — ang Anak ng Diyos mismo, si Jesu-Cristo.

Ang mensahe ng Hebreo 3:1–6 ay hindi lamang paghahambing sa dalawang pinuno, kundi paanyaya sa mga mananampalataya na magtuon ng kanilang tiwala kay Cristo, na higit na tapat, makapangyarihan, at karapat-dapat sa ating buong pananampalataya.

✝️ I. Isang Panawagan sa Pagninilay at Katapatan (v.1)

“Kaya nga, mga banal na kapatid na kabahagi sa makalangit na pagkatawag, ituon ninyo ang inyong pag-iisip kay Jesus, ang Apostol at Punong Pari ng ating ipinapahayag.”

Ang salitang “ituon” ay nangangahulugang magpokus, magnilay, at tumingin nang mataman.

Sa gitna ng dami ng bagay na umaagaw sa ating atensyon, tinatawag tayo ng Diyos na ituon ang ating mga mata kay Jesus.

Bilang “Apostol,” Siya ang isinugo ng Ama upang dalhin ang mensahe ng kaligtasan.

Bilang “Punong Pari,” Siya ang ating tagapamagitan na humaharap sa Ama para sa ating kapatawaran.

Ang buhay-Kristiyano ay hindi nakasentro sa relihiyon o sa ating sariling kakayahan —

ito ay patuloy na pagtuon sa persona ni Cristo.

💎 II. Si Cristo ay Tapat Gaya ni Moises, Ngunit Higit pa (v.2)

“Siya’y tapat sa Kanya na naglagay sa Kanya, gaya rin naman ni Moises sa buong sambahayan ng Diyos.”

Kapwa sina Moises at Jesus ay tapat sa kanilang pagkatawag.

Ngunit ang pagkakaiba ay nasa antas ng kanilang pagiging tapat.

Ang isa ay tagapagsilbi; ang isa ay tagapagtayo.

Ang isa ay nagturo ng kautusan; ang isa ay nagdala ng biyaya.

Ang isa ay nagsilbing larawan; ang isa ay ang katuparan mismo ng larawan.

Kaya’t kung si Moises ay karapat-dapat pakinggan, lalo pa si Cristo na Siyang Salita ng Diyos.

🏠 III. Si Cristo ang Tagapagtayo ng Bahay ng Diyos (v.3–4)

“Sapagkat si Jesus ay itinuring na karapat-dapat sa lalong dakilang kaluwalhatian kaysa kay Moises, gaya ng ang tagapagtayo ng bahay ay may lalong dakilang karangalan kaysa sa bahay.”

Dito ipinapakita ng Hebreo ang dakilang pagkakaiba:

ang sambahayan ay hindi maaaring ituring na higit kaysa sa tagapagtayo nito.

Si Moises ay bahagi lamang ng “bahay” — ng sambahayan ng pananampalataya.

Ngunit si Jesus ang nagpatayo ng bahay,

ang pundasyon at haligi ng ating pananampalataya (tingnan din ang Efeso 2:20).

Ang ating kaligtasan, iglesya, at pananampalataya ay hindi itinayo sa ating sariling gawa, kundi sa bato ng kaligtasan — si Cristo.

Kung gayon, ang ating katapatan ay dapat nakaugat sa Kanya, hindi sa tao.

🌿 IV. Ang Bahay ay Tumatayo Dahil sa Kanyang Katapatan (v.5–6)

“Si Moises ay tapat bilang lingkod… ngunit si Cristo ay tapat bilang Anak sa Kanyang sambahayan; at tayo ang Kanyang sambahayan kung mananatili tayong matatag sa ating pag-asa at pagmamapuri.”

Ang sambahayan ng Diyos ngayon ay hindi gawa sa bato o templo —

ito ay binubuo ng mga mananampalataya na may buhay na pananampalataya.

At ang lakas ng sambahayang ito ay nakasalalay hindi sa ating katapatan, kundi sa katapatan ni Cristo.

Gayunman, tayo ay tinatawag na manatiling tapat, matatag, at punô ng pag-asa.

Ang katapatan ni Cristo ay dapat magbunga ng katapatan din sa atin.

Kung paanong si Moises ay tapat sa gitna ng mga mapaghimagsik na Israelita,

tayo rin ay tinatawag na maging tapat sa gitna ng mundong puno ng tukso.

Ang tunay na pananampalataya ay hindi lamang nagsimula kay Cristo,

kundi patuloy na nakakapit sa Kanya hanggang wakas.

🔥 V. Ang Pagninilay sa Katapatan ni Cristo

Ang tapat na Anak ng Diyos ay hindi nagbago sa Kanyang layunin:

Tapat Siyang naglingkod hanggang kamatayan.

Tapat Siyang nanatili sa kalooban ng Ama.

Tapat Siyang umiibig kahit sa mga tumalikod.

Kung gayon, bilang mga kabilang sa Kanyang “sambahayan,”

tayo rin ay dapat magpakita ng parehong uri ng katapatan —

katapatang may kababaang-loob, pagmamahal, at pananatiling tapat sa gitna ng hirap.

Hindi sapat ang pagiging relihiyoso;

ang hinahanap ng Diyos ay mga pusong tapat sa Kanyang Anak.

🌄 VI. Pagninilay para sa Ating Panahon

Sa ating panahon ngayon, maraming “bahay” ang itinatayo sa maling pundasyon —

kayamanan, karangalan, impluwensiya, o sariling lakas.

Ngunit sinasabi ng Hebreo:

ang tunay na bahay na tatayo magpakailanman ay yaong itinayo ni Cristo.

Kaya tanungin natin ang ating sarili:

Sino ang pundasyon ng aking buhay?

Kanino ako tunay na tapat?

Ang aking katapatan ba ay nakaugat sa aking tagumpay, o sa Kanyang biyaya?

Ang sagot sa mga tanong na ito ay magpapakita kung sino talaga ang ating sinusundan.

🙏 Pangwakas na Pagninilay at Panalangin:

Mga kapatid, sa bawat araw ng ating pananampalataya,

nawa’y makita sa atin ang katapatan ng Anak ng Diyos.

Siya ang ating Tagapagtayo, Tagapamagitan, at Tagapagligtas.

At kung Siya ay tapat hanggang kamatayan,

tayo rin ay tinatawag na maging tapat hanggang wakas.

Panalangin:

“Aming Panginoong Jesus, salamat dahil Ikaw ang aming Apostol at Punong Pari.

Salamat sa Iyong katapatan na hindi nagbago kahit sa gitna ng pagtanggi at sakit.

Turuan Mo kaming magtuon ng aming mga mata sa Iyo,

at mamuhay nang tapat bilang bahagi ng Iyong sambahayan.

Nawa’y maging matatag ang aming pananampalataya at pag-asa

hanggang sa dumating ang araw na kami’y makapiling Mo nang walang hanggan.

Ito ang aming dalangin sa Iyong pangalan, Amen.”