Isa sa mga pinakamatitinding babala sa Aklat ng Hebreo ay makikita natin sa kabanata 6.

Dito, pinaaalalahanan ng manunulat ang mga mananampalataya na huwag manatili sa pagkabata ng pananampalataya — na huwag magpaikot-ikot lamang sa mga batayang aral, kundi magpatuloy tungo sa ganap na pagkaunawa at pagsunod kay Cristo.

Ang Kristiyanong buhay ay hindi isang patag na daan kung saan ligtas tayo tapos tapos na; ito ay isang paglalakbay na dapat patuloy na lumalago.

Kung tayo ay titigil sa paglakad, babagal sa pagsunod, o magpabaya sa pananampalataya,

ang ating puso ay maaaring manlupaypay at tumigas,

hanggang sa hindi na natin maramdaman ang pagkilos ng Espiritu Santo sa ating buhay.

I. Ang Panawagan na Magpatuloy sa Paglago (v.1–3)

Sabi sa talata 1:

“Kaya’t iwanan na natin ang mga unang aral tungkol kay Cristo at magpatuloy tayo sa ganap na kaalaman.”

Ang paanyayang ito ay hindi nangangahulugang bale-walain ang pundasyon ng ating pananampalataya,

kundi ituloy ito—patibayin, palalimin, at paunlarin.

Ang pundasyon ay mahalaga, ngunit hindi tayo nananatili sa pundasyon lamang;

tulad ng isang bahay, kailangang itayo natin ang mga pader at bubong upang ito ay maging ganap.

Maraming Kristiyano ang nauunawaan ang kaligtasan ngunit hindi lumalago sa kabanalan.

Alam ang tungkol sa kapatawaran, pero hindi nakakaranas ng kapangyarihan ng pagbabago.

Kaya’t sinasabi ng Hebreo 6, “Huwag manatiling sanggol sa pananampalataya.”

Ang pagiging Kristiyano ay pag-akyat, hindi pananatili;

ito ay paglago, hindi pag-urong.

Sabi ng manunulat sa talata 3, “At ito nga ang ating gagawin kung ipahihintulot ng Diyos.”

Ipinapakita rito na ang paglago ay hindi lamang sa ating sariling kakayahan,

kundi sa pamamagitan ng biyaya ng Diyos na kumikilos sa atin.

II. Ang Matinding Babala sa mga Tatalikod (v.4–6)

Isa ito sa pinakamabigat na bahagi ng Hebreo:

“Sapagkat hindi na muling maaaring baguhin at dalhin sa pagsisisi ang mga minsan nang naliwanagan…”

Ang mga tinutukoy dito ay yaong nakatikim ng biyaya ng Diyos,

nakakita ng kapangyarihan ng Espiritu Santo,

ngunit pagkatapos ay tinalikuran ito.

Ang ganitong puso ay hindi basta nagkamali,

kundi sinadyang talikuran si Cristo at balikatin muli ang kasalanan.

Ang babalang ito ay hindi para takutin ang mga tapat,

kundi para gisingin ang mga natutulog sa complacency.

May mga tao na nagtataglay ng panlabas na anyo ng kabanalan,

ngunit sa loob ay unti-unting lumalayo kay Cristo.

Ang pananampalatayang hindi lumalago ay nagiging marupok,

at ang marupok na pananampalataya ay madaling bumigay sa tukso at pagdududa.

Kaya’t sinasabi ng Diyos sa atin: “Magpatuloy ka! Huwag huminto! Huwag kang manlupaypay!”

Ang kasalanan ay parang kalawang — dahan-dahan, tahimik, ngunit unti-unting kinakain ang tibay ng bakal.

Ganito rin ang espirituwal na katamaran — kung hahayaan, kakainin nito ang apoy ng pananampalataya hanggang sa ito’y tuluyang mamatay.

III. Ang Larawan ng Ulan at Lupa (v.7–8)

Sabi sa talata 7–8:

“Ang lupang pinapatakan ng ulan at namumunga ng mabuting halaman ay tinatanggap ng Diyos; ngunit kung dawag at matinik ang tumubo, ito ay walang silbi at malapit nang sumpain.”

Isang napakagandang larawan ito ng ating espirituwal na buhay.

Ang ulan ay sumasagisag sa biyayang ibinubuhos ng Diyos — ang Kanyang salita, pagpapala, at gabay.

Ngunit ang tanong: Ano ang itinutubo ng lupa ng ating puso?

Kung ito ay tumatanggap ng ulan at nagbubunga ng kabanalan,

tayo ay kalugud-lugod sa Diyos.

Ngunit kung puro tinik — inggit, pride, kasalanan, katamaran —

ang lumalabas, ang lupa ay walang silbi.

Ang isang Kristiyano na tumatanggap ng maraming aral ngunit hindi nagbubunga ng pagsunod

ay tulad ng lupang basa pero walang ani.

Hindi kakulangan ng ulan ang problema — kundi kakulangan ng pagtugon.

IV. Ang Mensahe para sa Ating Panahon

Sa ating makabagong panahon, napakadaling maging mabagal sa pananampalataya.

Maraming abala, maraming aliw, maraming tukso —

at kung hindi tayo magiging mapagmatyag, mawawala sa atin ang alab ng Espiritu.

Ang Hebreo 6 ay paalala na ang pananampalataya ay kailangang buhay, umaandar, at lumalago.

Hindi sapat na “dating mainit.”

Hindi sapat na “dating naglingkod.”

Ang tanong ay: Mainit ka pa ba ngayon sa Panginoon?

Tandaan, hindi hinahanap ng Diyos ang perpekto,

kundi ang matapat at nagpapatuloy.

Kaya’t kung tila nanlalamig ang puso mo, bumalik ka agad sa presensya ng Diyos.

Humingi ng bagong alab, bagong sigla, bagong pananabik.

Kaibigan, baka napagod ka na sa pagtakbo ng pananampalataya.

Baka minsan ay naisip mong “okay na ‘to,” o kaya’y “hindi ko na kaya.”

Ngunit narito ang paalala ng Diyos:

“Anak, magpatuloy ka. Ako ang nagbibigay-lakas. Ako ang nagtatapos ng sinimulan ko sa’yo.”

Huwag kang titigil sa gitna ng laban.

Ang pananampalatayang tunay ay hindi bumibitiw —

sapagkat ito ay nakaangkla sa isang Diyos na kailanman ay hindi bumibitiw.

Kaya kung may ulan man ng pagsubok o panahon ng tagtuyot,

hayaan mong diligin ng Diyos ang iyong puso,

upang ikaw ay magbunga ng kabanalan at kaluwalhatian para sa Kanya. 🌾

🕊️ “Magpatuloy ka sa pananampalataya,

sapagkat ang Diyos na nagsimula ng mabuting gawa sa iyo

ay Siya ring magtatapos nito hanggang sa araw ni Cristo Jesus.” (Filipos 1:6)