Alam mo ba na sa gitna ng mga babala at paalala ng Diyos, naroon pa rin ang Kanyang pusong puno ng pag-asa para sa Kanyang mga anak?

Marami sa atin ang dumaraan sa mga panahon ng panghihina — kung minsan tila gusto na nating sumuko, sapagkat napapagod na tayong maghintay sa katuparan ng mga pangako ng Diyos. Ngunit sa Hebreo 6:9–20, ipinapakita ng manunulat ng Hebreo ang kabaligtaran ng kawalan ng pag-asa — ipinapakita niya ang isang larawan ng matibay na pag-asa na hindi nakasalalay sa ating kakayahan, kundi sa katapatan ng Diyos.

Ang mga mambabasa ng aklat na ito ay dumaraan sa matinding pagsubok, pagkadismaya, at tukso na bumalik sa dating buhay ng relihiyon. Ngunit ang mensahe ng Diyos ay malinaw: “Huwag kang bumitaw, sapagkat ang Diyos ay tapat sa Kanyang mga pangako.”

Sa ating panahon ngayon, marami ring mananampalataya ang tila nag-aalangan sa mga pangako ng Diyos — mga pangakong parang matagal dumating. Pero tandaan natin: ang pag-asa sa Diyos ay hindi pag-asang hungkag; ito ay pag-asang may pundasyon. Tulad ng sabi ni Pablo, “Siya na nangako ay tapat.”

I. Ang Tiwala ng Manunulat sa mga Tunay na Mananampalataya (vv. 9–12)

Bagama’t nagbigay ng mabigat na babala ang manunulat sa mga naunang talata (vv. 1–8), pansinin ang pagbabago ng tono sa bersikulo 9:

“Ngunit, mga minamahal, bagaman ganito ang sinasabi namin, kami ay nagtitiwala na sa inyo ay may mga bagay na lalong mabuti, mga bagay na nauukol sa kaligtasan.”

Napakaganda nito — ang Diyos ay nakakita ng mabubuting bunga sa buhay ng Kanyang mga anak. Hindi lamang Niya tinitingnan ang kanilang mga kahinaan, kundi ang kanilang pag-ibig at katapatan sa paglilingkod.

Sa talatang 10, ipinapaalala:

“Sapagkat hindi liko ang Diyos upang limutin ang inyong gawa, at ang pag-ibig na inyong ipinakita sa Kanyang pangalan, sa paglilingkod ninyo sa mga banal.”

Ito ay mensahe ng katiyakan: Ang bawat paglilingkod mo kay Cristo, kahit maliit, ay nakikita ng Diyos. Hindi Niya nakakalimutan ang mga panahong naglingkod ka sa kapwa, nagtiwala sa gitna ng bagyo, o nanatiling tapat kahit walang nakakakita.

Sa talatang 11–12, hinihimok tayong magpatuloy:

“Nais naming ang bawat isa sa inyo ay magpakita ng gayong kasipagan hanggang sa katapusan upang matiyak ang inyong pag-asa… huwag kayong maging tamad, kundi tularan ninyo yaong mga sa pamamagitan ng pananampalataya at pagtitiyaga ay nagmamana ng mga pangako.”

Ang susi ng pag-asa ay pagtitiyaga. Hindi sapat na nagsimula tayong may pananampalataya — kailangang manatili tayong tapat hanggang sa dulo.

II. Ang Katapatan ng Diyos sa Kanyang Pangako kay Abraham (vv. 13–18)

Upang ipakita ang katibayan ng Kanyang pangako, ginamit ng manunulat ang halimbawa ni Abraham.

“Sapagkat nang mangako ang Diyos kay Abraham, yamang wala siyang maipangako sa sinumang lalong dakila, ay ipinangako Niya sa Kanyang sarili.” (v.13)

Pansinin ito: ang Diyos ay sumumpa sa Kanyang sarili. Sa kultura ng mga Hebreo, ang panunumpa ay tanda ng ganap na katiyakan. Ngunit sa Diyos, walang sinumang mas dakila upang Siya’y manumpa — kaya’t Siya mismo ang naging garantiya ng Kanyang pangako.

“Tunay na pagpapalain kita, at ikaw ay pararamihin.”

At si Abraham, matapos maghintay nang matagal, ay tinanggap ang katuparan ng pangakong iyon.

Ang punto rito: ang Diyos ay hindi kailanman nagsisinungaling, at ang Kanyang pangako ay hindi nagbabago.

Sa bersikulo 17–18, sinasabi:

“Upang sa pamamagitan ng dalawang bagay na hindi maaaring baguhin — ang Kanyang pangako at Kanyang panunumpa — na sa mga ito ay imposibleng magsinungaling ang Diyos, tayo ay magkaroon ng lakas ng loob na tumakbo sa kanlungan at kumapit sa pag-asang inilagay sa harap natin.”

Kaya kung minsan ay nanghihina ka sa pananampalataya, balikan mo ito: Ang ating pag-asa ay nakaugat sa isang Diyos na hindi nagsisinungaling at hindi nagbabago.

III. Si Cristo ang Matibay na Angkla ng Ating Kaluluwa (vv. 19–20)

Isa ito sa pinakamagandang talata sa buong Hebreo:

“Tayo ay may pag-asang tulad ng isang matatag at matibay na angkla ng kaluluwa, na pumapasok sa loob ng tabing, kung saan pumasok si Jesus bilang nanguna para sa atin.”

Ang larawan ng angkla ay napakalalim — sa panahon ng unos, ang angkla ang pumipigil sa barko upang hindi matangay ng alon.

Ganyan ang pag-asa natin kay Cristo.

Siya ang angkla ng ating kaluluwa.

Hindi tayo lumulutang sa kawalan, sapagkat may nakatali tayong matibay na pundasyon sa likod ng tabing — sa presensiya ng Diyos mismo.

Ang ating Dakilang Pinakapunong Pari, si Jesus, ay pumasok “sa loob ng tabing” — ibig sabihin, sa pinakaloob na lugar ng presensiya ng Ama, dala ang Kanyang sariling dugo bilang katiyakan ng ating katubusan.

Kaya’t kapag tila tinatangay ka ng alon ng pag-aalala, pangamba, o pagdududa, kumapit ka sa angkla — kay Cristo mismo.

Siya ang dahilan kung bakit mananatiling matatag ang iyong pananampalataya hanggang wakas.

Mga kapatid, ang ating pananampalataya ay hindi batay sa ating pakiramdam, kundi sa katapatan ng Diyos.

Ang pag-asa natin ay hindi ilusyon, kundi isang tiyak na katotohanan na inihayag kay Cristo.

Kapag tila mahirap nang maghintay, alalahanin mo si Abraham — naghintay siya nang matagal, ngunit hindi siya nabigo.

At higit pa rito, tandaan mo si Jesus — ang ating angkla ng kaluluwa, na hindi kailanman bibitaw.

Sa Kanya, may katiyakan ang ating kaligtasan, at sa Kanya, may kapahingahan ang ating pagod na puso.

Kaya’t huwag kang bibitaw, huwag kang susuko — sapagkat ang Diyos na nangako ay tapat magpakailanman.

Pangwakas na Panalangin

Panginoon, salamat po sa Iyong tapat na pangako. Sa oras ng aming pag-aalinlangan, paalalahanan Mo kaming may angkla kami sa Iyo. Tulungan Mo kaming manatiling matatag sa pag-asa, at huwag kaming mawalan ng pananampalataya sa mga panahon ng paghihintay.

Salamat, Jesus, dahil Ikaw ang aming katiyakan at kanlungan.

Sa Iyo namin ibinabalik ang papuri, karangalan, at pasasalamat.

Amen. 🙏