Hebreo 7:11–28

Isa sa pinakamalalim na katotohanan ng pananampalatayang Kristiyano ay ito:

Ang ating kaligtasan ay nakabatay hindi sa gawa, kundi sa walang hanggang pagkasaserdote ni Cristo.

Sa Lumang Tipan, ang mga pari ay mga tagapamagitan sa pagitan ng Diyos at tao. Ngunit sila ay marupok, makasalanan, at mortal — kinakailangang mag-alay araw-araw, taon-taon, upang takpan ang kasalanan ng bayan.

Ngunit ang sakripisyong iyon ay hindi kailanman nakatanggal ng kasalanan.

Dumating si Cristo, ang Anak ng Diyos, na siyang tumupad ng lahat ng ito.

Hindi Siya pari ayon kay Aaron, kundi ayon kay Melquisedec — isang walang hanggang pari, hindi batay sa laman kundi sa kapangyarihan ng walang hanggang buhay.

Sa mga talatang ito (Hebreo 7:11–28), ipinapakita ng manunulat ng Hebreo na si Jesus ay ang perpektong Pinakapunong Pari — ang ganap na katuparan ng lahat ng inihula at isinagawa sa Lumang Tipan.

Sa pamamagitan Niya, tayo ay may bagong tipan, isang walang hanggang ugnayan sa Diyos, na hindi nakabatay sa seremonya, kundi sa Kanyang dugong ibinuhos sa krus.

I. Ang Kakulangan ng Lumang Pagkapari (vv. 11–19)

Sabi ng manunulat sa v.11:

“Kung ang kasakdalan ay nakamit sa pamamagitan ng pagkasaserdote ng mga Levita, sapagkat sa ilalim nito tinanggap ng bayan ang kautusan, ano pa ang pangangailangang magkaroon ng ibang pari ayon sa pagkasaserdote ni Melquisedec, at hindi ayon sa pagkasaserdote ni Aaron?”

Malinaw dito:

Kung sapat na sana ang lumang pagkasaserdote — kung kaya nitong ilapit ang tao sa Diyos — wala na sanang dahilan para magkaroon ng bagong pari.

Ngunit ang katotohanan, hindi kayang gawing ganap ng kautusan ang tao.

Ang mga pari noon ay kailangang mag-alay muli at muli, sapagkat sila mismo ay makasalanan.

Ang kanilang seremonya ay larawan lamang ng darating na katuparan — si Cristo.

Sa v.18–19, malinaw na sinasabi:

“Ang dating utos ay pinawalang-bisa, sapagkat ito’y mahina at walang bisa; sapagkat ang kautusan ay walang ginawang ganap. Ngunit sa pamamagitan ng pagdating ng mas mabuting pag-asa, tayo ay lumalapit sa Diyos.”

Napakaganda ng katotohanan:

Ang ating paglapit sa Diyos ngayon ay hindi na batay sa kautusan, kundi sa biyayang dinala ni Jesus.

Wala nang hadlang, wala nang pangamba — dahil sa Kanya, may daan na tayong tuwiran sa trono ng Ama.

II. Ang Dakilang Pagkapari ni Cristo (vv. 20–25)

Sa v.20–21, binigyang-diin ng manunulat ang pagkakaiba ni Cristo:

“Ang mga pari ay ginawang pari nang walang panunumpa, ngunit si Jesus ay ginawa sa pamamagitan ng panunumpa ng Diyos: ‘Ang Panginoon ay sumumpa at hindi magsisisi: Ikaw ay pari magpakailanman ayon kay Melquisedec.’”

Ang mga pari ni Aaron ay hinirang ng tao, ngunit si Jesus ay itinalaga ng mismong Diyos Ama sa pamamagitan ng panunumpa.

Ibig sabihin — hindi magbabago, hindi matatapos ang Kanyang pagkapari.

At sa v.22:

“Kaya’t si Jesus ang naging tagapamagitan ng mas mabuting tipan.”

Napakalinaw — hindi lamang Siya pari, kundi tagapamagitan ng bagong tipan.

Ang lumang tipan ay nakabatay sa dugo ng hayop; ang bagong tipan ay nakabatay sa dugo ng Anak ng Diyos.

At sa v.24–25:

“Ngunit si Jesus, dahil Siya’y nabubuhay magpakailanman, ay may walang hanggang pagkasaserdote. Dahil dito, kaya Niyang ganap na iligtas ang mga lumalapit sa Diyos sa pamamagitan Niya, sapagkat laging nabubuhay Siya upang mamagitan para sa kanila.”

Ito ang puso ng ating pananampalataya:

Ang ating kaligtasan ay ganap — hindi dahil sa ating gawa, kundi dahil si Jesus ay laging nabubuhay upang mamagitan para sa atin.

Kapag tayo’y nadadapa, kapag nawawalan ng pag-asa, tandaan:

May isang Pinakapunong Pari sa langit na patuloy na nagsasabi,

“Ama, kanila Ako. Pinatawad Ko sila. Binayaran Ko ang lahat.”

III. Ang Kaganapan at Kabanalan ni Cristo (vv. 26–28)

Ang talata 26 ay isa sa pinakamatinding paglalarawan ng ating Panginoon:

“Sapagkat nararapat sa atin ang gayong Pinakapunong Pari — banal, walang sala, walang dungis, hiwalay sa mga makasalanan, at pinataas sa itaas ng mga langit.”

Ibig sabihin — walang katulad si Jesus.

Hindi Siya kailangang maghandog para sa sariling kasalanan, dahil Siya’y ganap na banal.

Siya mismo ang naging handog — isang sakripisyong minsan at magpakailanman.

“Ginawa Niya ito minsan para sa lahat, nang ihandog Niya ang Kanyang sarili.” (v.27)

Habang ang mga pari noon ay paulit-ulit na nag-aalay, si Jesus ay isang beses lamang naghandog — at sapat na iyon magpakailanman.

Kaya’t hindi na kailangan ng ibang sakripisyo.

Ang krus ng Kalbaryo ay sapat upang tubusin ang lahat ng mananampalataya sa lahat ng panahon.

Sa v.28:

“Sapagkat ang kautusan ay nagtatalaga ng mga taong mahina bilang mga pari, ngunit ang pananalitang may panunumpa, na dumating pagkaraan ng kautusan, ay nagtatalaga sa Anak na ginawang ganap magpakailanman.”

Narito ang katotohanan:

Ang mga tao ay mahina, ngunit ang Anak ng Diyos ay ganap.

Ang mga pari noon ay pansamantala, ngunit ang Anak ay walang hanggan.

Ang lumang tipan ay pansamantalang larawan, ngunit si Jesus ay ang katuparan ng lahat.

Mga Aral para sa Ating Pananampalataya

1. Si Cristo lamang ang Tagapamagitan ng ating kaligtasan. Walang ibang daan patungo sa Ama kundi sa pamamagitan Niya.

2. Ang Kanyang pagkapari ay hindi nagtatapos. Sa bawat pagsubok, sa bawat luha, Siya ay nariyan — nananalangin at namamagitan para sa atin.

3. Ang sakripisyo ni Cristo ay minsan at magpakailanman. Hindi natin kailangang patunayan ang ating sarili; sapat na ang ginawa Niya sa krus.

4. Ang ating buhay ay dapat maging tugon ng pasasalamat at kabanalan. Kung Siya ay nag-alay ng lahat, dapat ding ialay natin sa Kanya ang ating buong puso.

Mga kapatid, ang ating pananampalataya ay may matibay na sandigan:

Isang Pinakapunong Pari na hindi kailanman nabigo.

Kapag napapagod ka sa panlalamig ng mundo, sa bigat ng kasalanan, o sa mga paulit-ulit na kabiguan, alalahanin mo —

May Isang laging nananalangin para sa iyo.

Hindi Siya natutulog, hindi Siya napapagod.

Siya ay buhay magpakailanman, at ang Kanyang kamay ay laging nakalahad upang ikaw ay itaguyod.

Ang krus ay sapat.

Ang dugo ni Cristo ay sapat.

Ang Kanyang pagkapari ay walang hanggan.

Kaya’t manindigan ka sa biyaya ng Diyos — sapagkat ang iyong kaligtasan ay hindi nakasalalay sa iyong kakayahan, kundi sa Kanyang katapatan.

Closing Prayer

Aming Ama sa Langit,

salamat sa Iyong Anak na si Jesu-Cristo, ang aming walang hanggang Pinakapunong Pari.

Salamat dahil sa Kanyang sakripisyo, kami ay pinatawad, nilinis, at pinalaya.

Turuan Mo kaming mamuhay na may pasasalamat, kabanalan, at pananampalataya.

Sa bawat oras ng kahinaan, ipaalala Mo na may Tagapamagitan kaming laging nagmamahal.

Panginoong Jesus, Ikaw ang aming Hari at Pari —

ang aming pag-asa ngayon at magpakailanman.

Sa Iyong banal na pangalan, kami ay nananalangin.

Amen.