Hebreo 8:1–13

Isa sa mga pinakamagandang katotohanang ipinahayag sa Aklat ng Hebreo ay ito: Si Cristo ay hindi lamang isang tagapamagitan, kundi Siya mismo ang Tagapagtatag ng Bagong Tipan.

Kung titingnan natin ang lumang kasunduan ng Diyos sa Kanyang bayan—ang tinatawag na Lumang Tipan—makikita nating puno ito ng mga batas, ritwal, at seremonya.

May mga alituntunin sa pagkain, paghuhugas, paghahandog ng hayop, at maging sa mga pagdiriwang.

Ngunit sa kabila ng mga iyon, hindi pa rin nakamit ng tao ang ganap na kalinisan ng budhi at puso.

Ang mga alay noon ay panlabas lamang, at paulit-ulit.

Parang gamot na pansamantalang nagpapagaan, ngunit hindi ganap na nakagagaling.

Marahil ay naranasan mo ring magtangkang ayusin ang iyong sarili sa pamamagitan ng sariling disiplina o kabutihan — ngunit paulit-ulit mo ring natatagpuan ang iyong sarili sa parehong kahinaan.

Ganito rin ang kalagayan ng lumang tipan: may batas, ngunit kulang sa kapangyarihan upang baguhin ang puso.

Ngunit sa pamamagitan ni Cristo, ipinahayag ng Diyos ang isang bagong kasunduan — isang tipan hindi batay sa tuntunin, kundi sa biyaya; hindi nakasulat sa bato, kundi nakaukit sa puso.

At ito ang mensahe ng Hebreo kabanata 8: na si Cristo, bilang ating Dakilang Pinakapunong Pari, ay tagapamagitan ng mas mabuting tipan, batay sa mas dakilang pangako.

Ito ang tipang nagbibigay ng tunay na pagbabago — pagbabago ng puso, hindi lamang ng kilos.

Sabi sa Hebreo 8:1, “Ngayon, ito ang buod ng aming sinasabi: Mayroon tayong gayong Pinakapunong Pari na nakaupo sa kanan ng trono ng Kamahalan sa langit.”

Ang larawan dito ay napakalalim.

Ang mga pari sa lumang tipan ay laging nakatayo — patuloy sa paghahandog dahil hindi natatapos ang kasalanan.

Ngunit si Cristo ay nakaupo, sapagkat ang Kanyang sakripisyo ay tapos na at ganap.

Wala nang kailangang idagdag.

Wala nang kailangang ulitin.

Sa Kanya, natapos na ang lahat.

Ibig sabihin, ang ating relasyon sa Diyos ay hindi nakabatay sa ating mga gawa, kundi sa Kanyang ginawa.

Ang Kanyang pagkaupo sa kanan ng Diyos ay tanda ng Kanyang awtoridad, katuparan, at kapayapaan.

Sa talata 6, sinasabi:

“Ngunit ngayo’y si Cristo ay tumanggap ng isang higit na marangal na paglilingkod, yamang Siya ang tagapamagitan ng mas mabuting tipan, na itinatag sa mas mabubuting pangako.”

Ang Bagong Tipan ay “mas mabuti” dahil ito’y hindi pansamantala kundi walang hanggan.

Ang Lumang Tipan ay nakabatay sa pagsunod ng tao — ngunit ang Bagong Tipan ay nakabatay sa katapatan ng Diyos.

Ang dating kasunduan ay may batas; ang bago ay may biyaya.

Ang una ay nagpakita ng kasalanan; ang pangalawa ay nagbigay ng kapatawaran.

Sa talata 8–12, binanggit ng manunulat ang sipi mula sa Jeremias 31:31–34, kung saan ipinangako ng Diyos ang bagong tipan:

“Ilalagay ko ang Aking mga kautusan sa kanilang pag-iisip, at isusulat ko ito sa kanilang mga puso.”

Hindi na ito mga panlabas na alituntunin, kundi isang panloob na pagbabagong hatid ng Banal na Espiritu.

Ang Diyos mismo ang nagsusulat sa ating mga puso — at kapag Siya ang sumulat, hindi ito mabubura.

At narito ang pinakamagandang pangako:

“At hindi ko na aalalahanin pa ang kanilang mga kasalanan at mga pagsuway.”

Sa Bagong Tipan, ang nakaraan ay pinatawad, ang kasalukuyan ay binabago, at ang hinaharap ay ginagarantiyahan.

Hindi ito kasunduan ng takot, kundi ng tiwala.

Hindi ito tipan ng obligasyon, kundi ng relasyon.

At ang sentro ng lahat ng ito ay si Jesu-Cristo, na tumatayong tagapamagitan sa pagitan ng banal na Diyos at ng makasalanang tao.

Kaibigan, baka napapagod ka na sa pagsubok na “maging mabuti” upang mapalapit sa Diyos.

Ngunit tandaan mo ito: hindi mo kailangang maglakad papunta sa Kanya, sapagkat Siya mismo ang bumaba papunta sa iyo.

Sa Bagong Tipan, ang relasyon sa Diyos ay hindi tungkol sa pagsunod para tanggapin, kundi pagsunod dahil tinanggap ka na.

Kung ikaw ay nasa ilalim ng Kanyang tipan, hindi mo kailangang mamuhay sa guilt o takot.

Ang dugo ni Cristo ang tanda ng Kanyang pangako.

At gaya ng bawat tipang ginawa ng Diyos sa Kanyang bayan, ang Kanyang mga pangako ay hindi kailanman binabawi.

Ito rin ang dahilan kung bakit ang buhay Kristiyano ay buhay ng kapayapaan.

Hindi na tayo alipin ng kautusan; tayo ay mga anak sa ilalim ng biyaya.

Ang Espiritu ng Diyos ay nananahan sa atin upang tulungan tayong mamuhay ayon sa Kanyang kalooban.

At sa tuwing tayo ay nadadapa, ang dugo ni Cristo ang patuloy na nagsasabing, “Tapos na. Pinatawad ka na.”

🙏 Pagninilay at Pananalangin

Sa panahon kung kailan marami ang nakatuon sa panlabas na anyo ng kabanalan — mga ritwal, tradisyon, at sariling pagsisikap —

ang paalala ng Hebreo 8 ay napapanahon:

Ang tunay na kabanalan ay bunga ng relasyon, hindi relihiyon.

Ito’y bunga ng puso na binago ng biyaya ni Cristo.

“Hindi ko na aalalahanin ang kanilang mga kasalanan.”

Ang ganitong uri ng pag-ibig ay hindi kailanman mauunawaan ng tao, ngunit ito ang uri ng pag-ibig na nagbibigay-buhay.

Sa pagtatapos ng araw, kapag napaisip ka kung sapat ba ang iyong ginagawa para sa Diyos,

alalahanin mo: sapat na si Cristo.

Ang Bagong Tipan ay patunay na hindi mo kailangang magpakabuti para mahalin ka ng Diyos —

minahal ka Niya, kaya ngayon ay binabago ka Niya.

Ang Bagong Tipan ay hindi kontrata — ito ay kasunduan ng pag-ibig.

At si Cristo ang tanda ng walang hanggang katapatan ng Diyos sa iyo.