Hebreo 9:1–10

Isa sa mga pinaka-misteryosong bahagi ng Lumang Tipan ay ang mga ritwal at seremonya na isinagawa ng mga Israelita.

Kung babasahin natin ang Aklat ng Levitico o Exodo, makikita natin ang napakaraming detalye:

may tungkol sa tabernakulo, mga kandelerong ginto, tinapay na inihahandog, mga handog na hayop,

at mga seremonya ng paglilinis.

Marahil sa unang basa, parang ito’y paulit-ulit, napaka-teknikal, at tila walang kaugnayan sa ating panahon ngayon.

Ngunit kung titingnan natin mula sa pananaw ng Bagong Tipan,

malalaman nating ang bawat ritwal, bawat seremonya, at bawat handog ay isang larawan —

isang anino ng darating na katuparan kay Jesu-Cristo.

Ang Lumang Tipan ay parang blueprint —

isang plano na magpapakita ng darating na perpektong disenyo.

Ang bawat utos tungkol sa tabernakulo ay hindi aksidente; ito ay may kahulugan.

Ang bawat handog ng dugo ay may propetikong tinig,

sumisigaw ng isang araw na darating — ang perpektong sakripisyo ng Anak ng Diyos.

Kaya sa Hebreo 9:1–10, ipinaalala sa atin ng manunulat na ang mga ritwal noon ay pansamantalang larawan lamang

ng tunay na paglilinis na darating kay Cristo.

Ang mga ito ay parang mga larawan sa lumang album ng kasaysayan —

magaganda, makulay, ngunit hindi pa ang tunay na persona.

At nang dumating si Cristo, ang larawan ay nagkatotoo.

Kaya tanong ko sa iyo, kapatid:

Bakit pa tayo mananatili sa mga anino kung narito na ang araw?

Bakit tayo kakapit sa ritwal kung nararanasan na natin ang realidad kay Cristo?

Sabi sa Hebreo 9:1–2,

“Ngayon, ang unang tipan ay may mga alituntunin sa pagsamba at mayroon ding santuwaryo sa lupa.

Ang tabernakulo ay may unang silid na tinatawag na Banal na Dako,

na naroon ang kandelero, ang mesa, at ang tinapay na handog.”

Ang unang bahagi ng tabernakulo ay ang Banal na Dako,

at sa loob nito ay ang mga simbolo ng pagkakaroon ng liwanag, pagkain, at presensiya ng Diyos.

Ang kandelero ay sumisimbolo sa liwanag ng Diyos sa gitna ng Kanyang bayan.

Ang mesa ng tinapay ay tanda ng Kanyang patuloy na probisyon.

Ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, hindi pa iyon ang pinakamalapit na presensiya ng Diyos.

Sa likod ng isang makapal na tabing ay naroon ang Kabanal-banalang Dako —

ang lugar kung saan naroon ang Kaban ng Tipan,

at doon lamang pumapasok ang pinakapunong pari isang beses sa isang taon

sa Araw ng Pagbabayad-sala (Day of Atonement).

Sabi sa talata 7,

“Ngunit sa ikalawang silid, tanging ang pinakapunong pari lamang ang pumapasok, minsan sa isang taon,

at hindi siya pumapasok nang walang dalang dugo,

na inihahandog niya para sa kanyang sarili at sa mga kasalanang hindi sinasadyang nagawa ng bayan.”

Makikita natin dito ang limitasyon ng Lumang Tipan:

ang kabanal-banalang lugar ay hindi bukas para sa lahat.

Tanging ang pinakapunong pari lamang ang makalalapit —

at iyon ay minsan lang sa isang taon, at kailangang may dugo.

Ibig sabihin, sa ilalim ng Lumang Tipan,

ang presensiya ng Diyos ay nakahiwalay pa rin sa Kanyang bayan.

May pagitan — isang tabing na nagsasabing, “Hanggang diyan ka lang.”

Ngunit ang kagandahan ng Bagong Tipan ay ito:

Nang mamatay si Cristo sa krus, ang tabing ng templo ay napunit mula sa itaas hanggang sa ibaba.

At sa sandaling iyon,

ang daan patungo sa presensiya ng Diyos ay ganap na nabuksan.

Hebreo 9:8–9 ay nagsasabing:

“Ipinakikita ng Espiritu Santo na habang nakatayo pa ang unang tabernakulo,

ang daan papunta sa Kabanal-banalang Dako ay hindi pa nabubuksan.”

Ngunit ngayon — dahil sa dugo ni Cristo —

ang dating daan na sarado ay binuksan, at ang dating paghihiwalay ay tinanggal.

Ang dating ritwal ng dugo ng hayop ay pinalitan ng dugo ng Kordero ng Diyos.

Ang dating simbulo ay natupad sa realidad ng Kalbaryo.

Kaya’t sabi sa talata 10,

“Ang mga iyon ay pawang panlabas na alituntunin lamang,

na may kinalaman sa pagkain, inumin, at iba’t ibang seremonya ng paglilinis —

ipinatupad lamang hanggang sa dumating ang panahon ng pagbabago.”

Ang panahon ng “pagbabago” ay dumating nang dumating si Cristo.

At sa Kanya, ang bawat ritwal ay natapos sa katuparan.

Wala nang kailangang ulitin, sapagkat ang minsanang handog ni Cristo ay sapat magpakailanman.

Mga kapatid, napakagandang paalala ito sa ating pananampalataya:

Ang Diyos ay hindi humahanap ng ritwal, kundi ng relasyon.

Minsan, maaaring napupunta tayo sa ganitong bitag —

na parang kailangang may gawin tayong espesyal para mas mapalapit sa Diyos:

mas maraming pagdarasal, mas maraming seremonya, mas maraming gawaing panlabas.

Ngunit tandaan natin:

Ang daan patungo sa Diyos ay hindi gawa ng tao, kundi binuksan ni Cristo sa pamamagitan ng Kanyang dugo.

Ang mga ritwal noon ay larawan lamang ng realidad ngayon.

Ngayon, hindi na tayo lumalapit sa altar ng templo, kundi sa trono ng biyaya.

Hindi na natin kailangang magdala ng dugo ng kambing,

sapagkat ang dugo ni Cristo ay minsan at magpakailanman nang ibinuhos para sa atin.

Ito ang ibig sabihin ng “katuparan kay Cristo” —

na lahat ng mga simbolo ng Lumang Tipan ay nagtuturo sa Kanya.

Siya ang tunay na Kandelero — ang Liwanag ng Sanlibutan.

Siya ang Tunay na Tinapay ng Buhay.

Siya ang Tunay na Dugo ng Tipan.

At Siya rin ang Tunay na Tabernakulo kung saan nananahan ang presensiya ng Diyos.

🙏 Pagninilay at Pananalangin

Kung iisipin natin, napakaraming taon na ginugol ng mga Israelita sa paulit-ulit na ritwal —

at lahat ng iyon ay paghahanda para sa isang sandali:

ang pagdating ni Cristo.

Ngayon, tayo ay namumuhay sa katuparan ng mga pangakong iyon.

Hindi na tayo kailangan maghintay pa sa Araw ng Pagbabayad-sala,

sapagkat ang ating Araw ng Pagbabayad-sala ay nangyari na sa Kalbaryo.

Kaya’t kung ikaw ay lumalapit sa Diyos ngayon, lumapit ka nang may pagtitiwala.

Walang tabing, walang pagitan, walang hadlang.

Dahil kay Cristo, bukas na ang daan.

🌅 Closing Reflection

Habang papalubog ang araw, nawa’y maalala mo ito:

Hindi mo kailangang magdala ng anuman para mapalapit sa Diyos.

Ang tanging dala mo ay ang pananampalataya sa ginawa ni Cristo.

Ang dating ritwal ng dugo, ng langis, ng kandila —

ay napalitan ng isang simpleng paanyaya mula sa Diyos:

“Lumapit ka. Ang daan ay bukas.”

Sa krus, natapos ang lahat ng ritwal.

At sa pamamagitan ni Cristo, nagsimula ang tunay na relasyon.