Hebreo 10:26–39

Isa sa mga pinakamabibigat ngunit pinakamakapangyarihang aral sa Aklat ng Hebreo ay makikita sa bahaging ito — isang paalala na ang tunay na pananampalataya ay hindi lamang panandalian, kundi naninindigan hanggang sa wakas.

Maraming tao ang nagsimula sa pananampalataya na may alab, ngunit kalaunan ay napagod, sumuko, o lumayo. Ngunit sa Hebreo 10:26–39, ipinakita ni apostol kung gaano kaseryoso ang tumalikod pagkatapos matikman ang katotohanan ni Cristo.

Hindi ito mensahe ng takot, kundi paanyaya ng pag-ibig.

Ang Diyos ay hindi naghahanap ng pansamantalang pananampalataya, kundi ng puso na matatag — kahit sa gitna ng pagsubok, kahit sa panahon ng pagdurusa.

Sa ating panahon ngayon, napakadali nang mawalan ng pag-asa. Kapag may nangyaring hindi maganda, o tila hindi sinasagot ng Diyos ang ating panalangin, agad nating naiisip: “Baka wala naman talagang saysay ang pananampalataya ko.”

Ngunit ngayong araw, ipapaalala sa atin ng Salita: Ang pananampalataya ay hindi tumitigil sa hirap, kundi lalo pang lumalalim dito.

I. Ang Babala sa mga Sadyang Tumatalikod (vv. 26–31)

Sabi sa talata 26:

“Sapagkat kung sinasadyang magpatuloy sa pagkakasala matapos matanggap ang pagkakilala sa katotohanan, wala nang natitirang handog para sa mga kasalanan.”

Hindi ito tumutukoy sa mga nadadapa o nagkakasalang hindi sinasadya — kundi sa mga taong sinasadyang tinalikuran si Cristo matapos nilang maunawaan ang Ebanghelyo.

Ibig sabihin, alam na nila ang katotohanan, ngunit pinili pa rin nilang isuko ito.

Ang ganitong puso ay hindi basta “nahulog” sa kasalanan, kundi tinalikuran ang biyaya.

At kapag tinanggihan ang tanging handog ni Cristo, wala nang natitirang iba pang kaligtasan — sapagkat Siya lamang ang daan, ang katotohanan, at ang buhay.

Sabi pa sa v.27: “Ang natitira na lamang ay ang kakilakilabot na paghihintay ng paghuhukom at ng nag-aapoy na galit na lalamon sa mga kaaway ng Diyos.”

Mabigat, ngunit totoo — dahil seryoso ang Diyos sa kasalanan, at mas lalo Siyang seryoso sa katapatan ng Kanyang mga anak.

Ngunit sa gitna ng babala, nakapaloob din ang biyaya.

Bakit tayo binabalaan ng Diyos?

Hindi para takutin, kundi para gisingin.

Ang paalala ng Hebreo ay para tayong bumalik sa tamang daan — hindi para hatulan, kundi para iligtas.

II. Ang Paalala ng mga Nakaraang Pananampalataya (vv. 32–34)

Matapos ang mabigat na babala, pinaalalahanan ng manunulat ang mga mananampalataya:

“Alalahanin ninyo ang mga unang araw matapos ninyong maliwanagan, kung paanong nagtiis kayo ng maraming pagtitiis…”

Ibig sabihin: huwag ninyong kalimutan kung saan kayo nagsimula.

Noon, handa silang magtiis para sa pananampalataya — kinutya, ibinilanggo, pinagkaitan — ngunit nagpatuloy pa rin.

Bakit? Dahil alam nilang may higit na gantimpala na naghihintay sa langit.

Ang mga unang Kristiyano ay hindi nanampalataya dahil sa kaginhawahan, kundi dahil sa pag-ibig kay Cristo.

At ganoon din tayo dapat ngayon — hindi dahil “madali,” kundi dahil karapat-dapat Siya sa ating katapatan.

III. Ang Panawagan sa Katatagan at Pagtitiis (vv. 35–37)

“Kaya huwag ninyong itapon ang inyong kapanatagan, sapagkat may dakilang gantimpala ito.”

Ang pananampalataya ay hindi nasusukat sa simula, kundi sa pagtatapos.

Kapag dumating ang mga pagsubok, huwag mong itapon ang iyong kumpiyansa sa Diyos.

Hindi ito ang oras para sumuko, kundi ang oras para tumibay.

Ang Diyos ay hindi nakakalimot — bawat luha, bawat pagod, bawat panalanging walang kasagutan (pa), ay alam Niyang lahat.

Sabi pa ng talata 36: “Sapagkat kailangan ninyo ng pagtitiis, upang pagkasagawa ninyo ng kalooban ng Diyos ay matanggap ninyo ang Kanyang pangako.”

Ang “pagtitiis” dito ay hindi lang basta pagtiis sa sakit, kundi matatag na paghawak sa kalooban ng Diyos, kahit hindi pa malinaw ang sagot.

At sa v.37, may pangako:

“Sapagkat kaunting panahon na lamang, at Siyang darating ay darating at hindi magluluwat.”

Ito ang ating pag-asa — babalik si Cristo.

Kaya’t huwag tayong manghina, dahil ang mga paghihirap ngayon ay pansamantala lamang.

IV. Ang Katangian ng Tunay na Mananampalataya (vv. 38–39)

Ang huling bahagi ay isang matamis na paalala:

“Ngunit ang aking matuwid ay mabubuhay sa pananampalataya; at kung siya’y umurong, hindi siya kalulugdan ng aking kaluluwa.”

Ang tunay na matuwid ay hindi umaatras — hindi dahil sa sariling lakas, kundi dahil sa biyayang nagtutulak sa kanya na magpatuloy.

At sabi ng manunulat sa v.39:

“Ngunit tayo ay hindi sa mga umurong tungo sa kapahamakan, kundi sa mga sumasampalataya tungo sa kaligtasan ng kaluluwa.”

Napakagandang pahayag!

Tayo ay hindi kabilang sa mga umurong, kundi sa mga tumatayo.

Hindi tayo mga talunan, kundi mga mananampalataya na pinatatag ng biyaya.

Aplikasyon: Tatlong Aral para sa mga Tapat Hanggang Wakas

1. Ang pananampalataya ay hindi larong panandalian. Hindi ito simula lang ng emosyon, kundi panghabambuhay na desisyon.

2. Ang biyaya ay hindi lisensya sa kasalanan, kundi lakas para tumigil sa kasalanan. Ang tunay na nakatanggap ng biyaya ay hindi nagmamatigas, kundi nagpapasakop.

3. Ang Diyos ay tapat sa Kanyang mga anak na nananatiling matatag. Kung ikaw ay patuloy na lumalaban, kahit pagod, kahit umiiyak — huwag kang bibitaw. Dahil ang katapatan mo ay hindi nasasayang; ito ay may gantimpala sa langit.

Konklusyon

Mga kapatid, ang pananampalataya ay tulad ng pagtakbo — hindi lang tungkol sa bilis ng simula, kundi sa tibay hanggang dulo.

Maaaring napapagod ka na, maaaring pakiramdam mo’y tila walang pagbabago, ngunit huwag mong hayaang manalo ang pagod.

Ang Diyos na nagsimula sa’yo ng pananampalataya ay Siya ring tatapos nito.

Tulad ng sabi ni Pablo sa Filipos 1:6:

“Ang mabuting gawa na sinimulan ng Diyos sa inyo ay Kanyang tatapusin hanggang sa araw ni Cristo Jesus.”

Kaya’t huwag tayong umurong.

Tayo’y magpatuloy, manampalataya, at maghintay — sapagkat darating ang Araw kung kailan ang lahat ng ating pagtitiis ay mapapalitan ng walang hanggang kaluwalhatian.

Pangwakas na Panalangin

Ama naming nasa langit, salamat po sa Iyong salita na nagpapaalala sa amin na manatiling tapat kahit sa gitna ng pagsubok.

Patawarin Mo kami kung minsan ay nadadala kami ng takot, pagdududa, o panghihina.

Palakasin Mo kami, O Diyos, upang sa bawat araw, mas piliin naming sumampalataya kaysa umurong.

Itanim Mo sa aming puso ang pag-asang hindi nawawala — ang katiyakang darating si Cristo at gagantimpalaan ang mga nanatiling matatag.

Sa pangalan ni Jesus, aming Tagapagligtas at Pag-asa, amin pong dalangin — Amen.