Hebreo 10:1–18

Maraming tao sa ating panahon ang nag-aakalang kailangan nilang “patunayan” sa Diyos ang kanilang kabutihan upang mapatawad. Marami ang nagtatangkang bumawi sa pamamagitan ng mabubuting gawa, mga ritwal, o relihiyon, iniisip na doon nila makakamtan ang kapatawaran. Ngunit sa Hebreo 10:1–18, ipinaalala sa atin ng Diyos na walang anumang gawa ng tao, walang handog o seremonya, ang makakatanggal ng kasalanan — kundi si Cristo lamang.

Ang kabanatang ito ay isang malalim na pahayag tungkol sa kasapatan ng sakripisyo ni Cristo. Sa Lumang Tipan, paulit-ulit na naghahandog ang mga saserdote ng mga hayop — taon-taon, araw-araw — ngunit hindi kailanman nakalilinis ng ganap. Ipinakita lamang nito ang kabigatan ng kasalanan at ang pangangailangan ng isang mas dakilang handog.

Ngunit dumating si Cristo, ang Kordero ng Diyos, na minsan lamang naghandog ng Kanyang sarili upang lubusang alisin ang kasalanan ng sanlibutan. Sa pamamagitan Niya, tinapos Niya ang lahat ng kailangang sakripisyo — at ginawa tayong ganap sa harapan ng Diyos.

Kaya kung minsan ay nararamdaman mong hindi ka karapat-dapat o tila kailangan mong “magbayad” sa Diyos, alalahanin ito: ang kabayaran ay naibigay na — minsan at magpakailanman.

I. Ang Limitasyon ng Lumang Tipan (vv. 1–4)

Sabi sa talata 1, “Sapagkat ang kautusan ay isang anino lamang ng mabubuting bagay na darating at hindi ang tunay na larawan ng mga iyon.”

Ang mga handog sa Lumang Tipan ay larawan lamang — hindi ang katotohanan. Ang mga ito ay paalala ng kasalanan, hindi lunas.

Tuwing nag-aalay ng hayop, ang dugo ng baka o tupa ay sumisimbolo ng kamatayan na dulot ng kasalanan. Ngunit dahil ang dugo ng hayop ay hindi kayang pantayan ang halaga ng buhay ng tao, hindi nito kayang linisin ang budhi o puso. Kaya ang mga tao noon ay patuloy na bumabalik sa parehong ritwal taon-taon.

Makikita rito na kahit gaano ka-relihiyoso o masigasig ang isang tao, kung wala si Cristo, walang tunay na paglilinis.

II. Ang Ganap na Handog ni Cristo (vv. 5–10)

Sa mga talatang ito, binanggit ni Hebreo ang mga salita ni Cristo mula sa Awit 40: “Handog at hain ay hindi mo kinalugdan, ngunit isang katawan ang inihanda mo para sa akin.”

Ibig sabihin, hindi kinalugdan ng Diyos ang mga handog na paulit-ulit ngunit walang pusong pagsunod. Ang tunay Niyang kinalulugdan ay ang pagsunod ni Cristo — ang lubos na pagsuko Niya sa kalooban ng Ama.

Ang katawan ni Jesus ang naging sakripisyo, at ang Kanyang dugo ang nagbigay ng ganap na pagtubos. Sa pamamagitan ng Kanyang kamatayan, tayo ay “pinabanal minsan at magpakailanman.”

Kung ang mga handog noon ay paulit-ulit dahil hindi sapat, si Cristo ay minsan lang naghandog dahil sapat magpakailanman.

Ito ang kapangyarihan ng Kanyang pag-ibig at biyaya — ang sakripisyo na hindi kailangang ulitin, dahil ito’y ganap at walang kulang.

III. Ang Katuparan ng Kaligtasan (vv. 11–14)

Tingnan ang pagkakaiba:

Ang mga saserdote noon ay “nakatayo araw-araw” — tanda ng walang katapusang gawain. Ngunit si Cristo, matapos maghandog “ng isa lamang handog para sa kasalanan,” ay “umupo sa kanan ng Diyos.”

Ang pag-upo Niya ay tanda ng natapos na gawain. Wala nang kailangang idagdag. Wala nang kailangang ulitin.

Ang dugo Niya ay sapat upang tayo ay gawing ganap sa harapan ng Ama.

Sabi ng talata 14, “Sapagkat sa pamamagitan ng isang handog ay ginawa niyang ganap magpakailanman ang mga pinababanal.”

Ito ang diwa ng ebanghelyo — hindi “gawin mo ito upang mapatawad,” kundi “ginawa na ito ni Cristo kaya ikaw ay napatawad.”

IV. Ang Bunga ng Kanyang Ganap na Pagtubos (vv. 15–18)

Ang Banal na Espiritu mismo ang nagpapatotoo:

“Ilalagay ko ang aking mga kautusan sa kanilang mga puso, at isusulat ko ito sa kanilang pag-iisip.”

Ibig sabihin, ang tunay na pananampalataya kay Cristo ay hindi lamang panlabas na ritwal — ito ay pagbabago ng puso.

Ang Diyos mismo ang nagsusulat ng Kanyang kalooban sa ating buhay.

Hindi na tayo ginagabayan ng batas sa labas, kundi ng Espiritu sa loob.

At higit sa lahat, sabi ng talata 17, “Ang kanilang mga kasamaan at mga kasalanan ay hindi ko na aalalahanin pa.”

Anong kaginhawahan! Ang Diyos na banal at makatarungan ay pinili na kalimutan ang ating mga kasalanan dahil sa dugo ni Cristo.

Ito ang tunay na kapatawaran — ganap, lubos, at walang kondisyon.

V. Aplikasyon: Paano Ito Nabubuhay sa Araw-araw

1. Mamuhay sa Kapayapaan. Hindi mo kailangang mabuhay sa pagkakasala. Ang dugo ni Cristo ay sapat upang patawarin ka.

2. Maglingkod nang May Pasasalamat. Dahil tapos na ang sakripisyo, hindi mo kailangang “magbayad” sa Diyos. Sa halip, maglingkod ka bilang tugon ng pag-ibig.

3. Ibahagi ang Mabuting Balita. Marami pa ring nananatiling alipin ng ritwal, tradisyon, o sariling kabutihan. Ibahagi mo sa kanila na si Cristo lamang ang tanging daan tungo sa tunay na kalayaan.

4. Alalahanin Araw-araw: “Tapos Na.” Sa tuwing mararamdaman mong kulang ka, balikan mo ang krus — at sabihin: “Tapos na ang lahat dahil kay Cristo.”

Ang krus ay hindi lamang simbolo ng paghihirap — ito ang trono ng biyaya.

Doon nagwagi si Cristo, hindi sa pamamagitan ng espada, kundi sa pamamagitan ng Kanyang pag-ibig.

Ang dugo Niya ang pumawi sa ating kasalanan; ang Kanyang sakripisyo ang nagbigay ng kapatawaran; at ang Kanyang tagumpay ang nagbukas ng pintuan ng kalayaan sa piling ng Ama.

Kaya’t sa tuwing maririnig mo ang mga salitang “minsan at magpakailanman,” alalahanin mo:

Ang tagumpay ni Cristo ay sapat.

Ang biyaya Niya ay ganap.

At ang pag-ibig Niya ay walang hanggan.

Pangwakas na Panalangin

Ama naming Diyos, salamat po sa sakripisyo ng Iyong Anak na si Cristo Jesus.

Salamat dahil hindi kami kailangang mabuhay sa takot o sa pagkakasala, sapagkat tapos na ang lahat sa krus.

Turuan Mo kaming magtiwala araw-araw sa ganap Mong gawa,

at mamuhay bilang mga taong pinatawad, pinalaya, at pinabanal ng Iyong biyaya.

Sa pangalan ni Cristo Jesus, aming Dakilang Pinakapunong Pari — Amen.