Hebreo 9:23–28

Isa sa mga pinakamatinding katotohanan ng pananampalatayang Kristiyano ay ito:

“Si Cristo ay minsan lamang inihandog — at iyon ay sapat na magpakailanman.”

Kung tutuusin, sa panahon ngayon, marami pa rin ang nabubuhay na parang hindi sapat ang ginawa ni Jesus sa krus.

Parang kailangan pang dagdagan ng sariling kabutihan,

ng paulit-ulit na sakripisyo,

ng walang katapusang pagsisikap para mapatunayan na tayo ay karapat-dapat sa Diyos.

Ngunit dito sa Hebreo 9:23–28, ipinapakita ng manunulat ng Hebreo na ang handog ni Cristo ay hindi katulad ng mga dating handog sa Lumang Tipan.

Hindi ito kailangang ulitin, dahil ito ay perpekto, ganap, at minsan lang kailangang gawin.

Sa Lumang Tipan, taon-taon ay nag-aalay ang mga pari ng dugo ng hayop upang takpan ang kasalanan ng bayan.

Ngunit sa Bagong Tipan, dumating si Cristo —

hindi para lang takpan ang kasalanan, kundi para tuluyang alisin ito.

Ang Lumang Tipan ay parang anino lamang,

ngunit si Cristo ang realidad.

Ang mga handog noon ay pansamantalang remedyo,

ngunit ang Kanyang dugo ay panghabang-buhay na lunas.

Kaya’t sa tekstong ito, inilalarawan si Cristo bilang Dakilang Pinakapunong Pari,

na minsan lamang pumasok sa “dakong kabanal-banalang lugar,” hindi dala ang dugo ng hayop, kundi ang sarili Niyang dugo —

at sa isang handog, tinapos Niya ang kailangang gawin para sa kaligtasan ng sangkatauhan.

Kapatid, kung minsan nadarama mo na parang kailangan mong paghirapan pa ang kapatawaran ng Diyos,

alalahanin mo ito:

Hindi mo kailangang magbayad muli sa utang na binayaran na ni Cristo.

Sa Kanyang kamatayan, tapos na ang lahat.

At sa Kanyang muling pagparito, makikita nating lubos ang kaligtasan na Kanyang ipinangako.

🩸 1. Ang Kahalagahan ng Dugo sa Langit (v. 23–24)

“Kaya’t kinakailangan na ang mga larawan ng mga bagay na nasa langit ay dalisayin ng mga ito,

ngunit ang mga bagay na makalangit ay kailangang dalisayin ng lalong mabubuting handog kaysa rito.

Sapagkat si Cristo ay hindi pumasok sa santuwaryong gawa ng mga kamay, na larawan lamang ng tunay,

kundi sa mismong langit, upang ngayon ay humarap sa harapan ng Diyos para sa atin.”

Sa talatang ito, ipinaliwanag ng Hebreo na ang tabernakulo ni Moises ay larawan lamang ng tunay na banal na lugar sa langit.

Ang mga pari noon ay nag-aalay ng dugo upang linisin ang tabernakulong iyon — ngunit ito’y simbolo lamang.

Ngunit si Cristo, bilang ating Dakilang Pinakapunong Pari, ay pumasok sa tunay na santuwaryo sa langit,

dala ang Kanyang sariling dugo — hindi bilang ritwal, kundi bilang ganap na katuparan.

Sa Lumang Tipan, ang dugo ng hayop ay ginagamit upang linisin ang panlabas.

Ngunit sa Bagong Tipan, ang dugo ni Cristo ay nagbibigay-linis sa loob, sa ating budhi at kaluluwa.

Ang krus ay hindi lamang tagpo sa lupa — ito ay kaganapan na umabot hanggang langit.

Ang ginawa ni Cristo sa Kalbaryo ay isang handog na cosmic in scope —

ito ay tumama sa kasaysayan ng tao, ngunit umabot hanggang sa katarungan ng Diyos.

Doon Niya pinatahimik ang galit ng Diyos laban sa kasalanan,

at doon Niya pinatunayan ang ganap na pag-ibig ng Diyos para sa atin.

✝️ 2. Minsan at Magpakailanman (v. 25–26)

“Hindi upang siya’y maghandog ng kanyang sarili na madalas,

tulad ng pinakapunong pari na pumapasok taon-taon sa dakong banal dala ang dugo ng iba.

Sapagkat kung gayon, siya’y kailangang magdusa nang madalas mula nang itatag ang sanlibutan.

Ngunit ngayon, sa katapusan ng mga panahon, siya’y minsan lamang nagpakita upang alisin ang kasalanan sa pamamagitan ng pag-aalay ng kanyang sarili.”

Napakalinaw — minsan lang.

Ang kamatayan ni Cristo ay hindi kailangang ulitin.

Ang Kanyang sakripisyo ay hindi kailangang dagdagan o palitan.

Sa bawat pag-iyak Niya sa Getsemani, sa bawat latay na tinamo Niya sa Kanyang likod,

sa bawat patak ng dugong tumulo mula sa Kanyang ulo hanggang paa,

ay naroon ang kabayaran ng ating mga kasalanan — isa, ganap, at sapat na.

Kung kailan dumating si Cristo, sabi ng talata,

“sa katapusan ng mga panahon,”

iyon ay panahon ng katuparan — panahon ng biyaya.

Ang daang ito ng kaligtasan ay hindi gawa ng tao kundi gawa ng Diyos Mismo.

Kaya’t kung minsan nararamdaman mong parang hindi sapat ang iyong kabutihan,

tandaan mo: hindi kailanman kabutihan mo ang batayan ng kaligtasan.

Ang batayan ay ang minsan at magpakailanmang handog ni Cristo sa krus.

3. Ang Kamatayan at Hatol — at ang Pag-asa sa Ikalawang Pagparito (v. 27–28)

“At yamang itinakda sa mga tao na minsan mamatay, at pagkatapos nito ay ang paghuhukom,

gayon din naman si Cristo, na minsan inihandog upang dalhin ang mga kasalanan ng marami;

sa ikalawang pagkakataon siya’y magpapakita, hindi upang dalhin ang kasalanan,

kundi upang iligtas ang mga sabik na naghihintay sa kanya.”

Ito ang rurok ng mensahe ng Hebreo 9:

May dalawang pagdating si Cristo: una upang tubusin, at pangalawa upang luwalhatiin ang mga tumubos.

Sa unang pagdating, Siya’y dumating bilang handog — puno ng dugo, sugatan, at tinanggihan.

Ngunit sa Kanyang ikalawang pagdating, Siya’y babalik bilang Hari —

maluwalhati, makapangyarihan, at tagapagligtas ng mga nananampalataya sa Kanya.

Ang Kanyang unang pagdating ay para sa krus;

ang Kanyang ikalawang pagdating ay para sa korona.

Kaya’t para sa atin na mga mananampalataya,

ang ating pag-asa ay hindi nakabaon sa ating mga nagawa, kundi sa Kanyang nagawa.

Tayong mga “sabik na naghihintay sa Kanya” ay hindi natatakot sa hatol —

sapagkat ang ating hukom ay siya ring ating tagapagligtas.

Kapatid, kung naiisip mo minsan na kailangan mong paghirapan muli ang pag-ibig ng Diyos,

balikan mo ang krus.

Balikan mo ang dugo ni Cristo na tumulo para sa’yo.

Doon mo maririnig ang mga salitang:

“It is finished.”

“Tapos na. Bayad na. Ligtas ka na.”

Walang kasalanang hindi kayang patawarin ng Kanyang dugo.

Walang pagkukulang na hindi kayang punan ng Kanyang biyaya.

Walang hinanakit o takot na hindi kayang palitan ng Kanyang presensiya.

Huwag kang mamuhay na parang kailangang ulitin ni Cristo ang Kanyang ginawa.

Ang Kanyang handog ay ganap, sapat, at walang hanggan.

Ang tanging panawagan sa atin ngayon ay ito:

Lumapit, magpasalamat, at mamuhay sa tagumpay ng Kanyang sakripisyo.

🙏 Panalangin

“Panginoon, salamat po sa Iyong minsan at ganap na handog sa krus.

Salamat dahil sa Iyong dugo, kami ay nalinis, pinatawad, at ginawang anak ng Diyos.

Tulungan Mo kaming huwag nang bumalik sa lumang paraan ng buhay na puno ng guilt at takot,

kundi mamuhay sa kapayapaang dala ng Iyong natapos na gawain.

Habang hinihintay namin ang Iyong muling pagparito,

nawa’y matagpuan Mo kaming tapat, mapagpasalamat, at puspos ng pag-ibig sa Iyo.

Sa pangalan ni Jesus, Amen.”

🌅 Pangwakas na Pagninilay

Sa pagtatapos ng araw na ito, isipin mong muli ang krus.

Tahimik kang umupo, at alalahanin:

isang beses lang namatay si Cristo,

ngunit ang bisa ng Kanyang kamatayan ay abot hanggang ngayon —

at magpakailanman.

Hindi Niya kailangang mamatay muli.

Hindi Niya kailangang magdugo muli.

Sapat na ang Kanyang ginawa.

At sa sakripisyong iyon, natagpuan natin ang kapayapaan,

ang kalayaan,

at ang walang hanggang pag-asa.