Hebreo 10:19–25

Isa sa pinakamagandang katotohanan ng Ebanghelyo ay ito: tayo ngayon ay malayang makalalapit sa Diyos.

Sa Lumang Tipan, hindi maaaring basta-basta lumapit ang tao sa presensya ng Diyos. Tanging ang pinakapunong pari lamang ang nakapapasok sa Kabanal-banalang Dako — at iyon ay isang beses lamang sa isang taon, may dalang dugo ng handog.

Ngunit sa Hebreo 10:19–25, ipinahayag na dahil sa dugo ni Jesus, binuksan ng Diyos ang daan patungo sa Kanyang presensya. Ang tabing na dating naghihiwalay ay napunit — at ngayon, ang bawat mananampalataya ay may pribilehiyong lumapit sa trono ng biyaya.

Maraming Kristiyano ang patuloy na nabubuhay na parang malayo sa Diyos — parang kailangang maging “perpekto” muna bago makalapit. Ngunit ipinapaalala ng talatang ito: ang ating kalayaan ay hindi batay sa ating kabutihan, kundi sa sakripisyo ni Cristo.

Hindi na tayo alipin ng takot o pagkahiya, kundi mga anak na may bukas na paanyaya mula sa Ama: “Lumapit ka.”

I. Ang Bunga ng Dugo ni Cristo: Malayang Paglapit (vv. 19–21)

Sabi ng Hebreo 10:19, “Mga kapatid, yamang tayo’y may pagtitiwala na pumasok sa dakong banal sa pamamagitan ng dugo ni Jesus…”

Ang salitang “pagtitiwala” dito ay nagpapahiwatig ng katatagan at lakas ng loob. Hindi ito arogansiya, kundi pananampalatayang may katiyakan — alam nating tinanggap tayo ng Diyos dahil sa dugo ng Kanyang Anak.

Ang “bagong daan” na binuksan ni Jesus ay hindi tulad ng daang dati — sapagkat ito ay dumaan “sa pamamagitan ng tabing, iyon ay sa Kanyang laman.” Nang mapunit ang tabing sa templo sa oras ng Kanyang kamatayan, ipinakita ng Diyos na wala nang hadlang sa pagitan Niya at ng Kanyang mga anak.

At hindi lang iyon — sabi ng talata 21, “at yamang tayo’y may isang Dakilang Pari sa bahay ng Diyos…”

Ang ating katiyakan ay hindi sa ating sarili, kundi sa ating Dakilang Pinakapunong Pari — si Jesus. Siya ang tumatayong tagapamagitan natin, at Siya ang dahilan kung bakit tayo ay tinatanggap ng Ama.

II. Ang Panawagan: Lumapit nang May Tunay na Puso (v. 22)

“Lumapit tayo na may tapat na puso sa lubos na katiyakan ng pananampalataya…”

Ang paglapit sa Diyos ay hindi lamang gawaing pisikal o ritwal — ito ay panloob na ugnayan ng puso at pananampalataya.

Totoong si Cristo ang nagbukas ng daan, ngunit kailangang tayong tumugon sa paanyayang ito.

Ang puso ay kailangang tapat — ibig sabihin, walang pagkukunwari o dobleng buhay.

At ang ating budhi ay nilinis ng dugo ni Cristo — wala nang dapat ikahiya o itago.

Ang ating katawan ay nahugasan ng dalisay na tubig — isang larawan ng kalinisan na bunga ng pananampalataya.

Sa panahon ngayon, napakaraming bagay ang humahadlang sa ating pakikipaglapit sa Diyos — pagkabahala, kasalanan, o katamaran sa pananalangin. Ngunit tandaan:

Ang paglapit sa Diyos ay hindi nakabase sa ating nararamdaman, kundi sa Kanyang ginawa.

Kapag tinatawag ka ng Espiritu sa panalangin, huwag magdalawang-isip — malaya ka nang lumapit.

III. Ang Katatagan ng Pananampalataya (v. 23)

“Hawakan nating matatag ang ating pag-asa ng walang pag-aalinlangan, sapagkat tapat ang nangako.”

Ang buhay-Kristiyano ay hindi paligsahan ng lakas, kundi pagsubok ng pagtitiwala.

Kapag mahirap na, kapag tila wala nang sagot sa mga panalangin — alalahanin mo, tapat ang Diyos.

Hindi Niya binawi ang Kanyang mga pangako.

Hindi Niya tayo dinala sa Kanyang presensya upang iwan sa gitna ng paglalakbay.

Kung si Cristo ang ating daan, Siya rin ang ating lakas at hantungan.

Ito ang dahilan kung bakit kailangan nating kumapit sa pag-asa — dahil ang ating pag-asa ay nakabatay sa Kanyang katapatan, hindi sa ating kakayahan.

IV. Ang Buhay sa Pakikipagkaisa (vv. 24–25)

Ang resulta ng tunay na paglapit sa Diyos ay hindi lamang personal na kabanalan, kundi pakikipagkaisa sa kapwa mananampalataya.

“Isaalang-alang natin ang isa’t isa upang mag-udyukan sa pag-ibig at sa mabubuting gawa.”

Ang pananampalataya ay hindi dapat maging makasarili. Kapag tunay kang lumalapit sa Diyos, ang puso mo ay nagiging mas mahabagin, mas mapagbigay, at mas handang tumulong.

Ang ugnayan sa Diyos ay dapat magbunga ng malasakit sa kapwa.

Sabi pa ng talata 25, “Huwag nating pabayaan ang pagtitipon, gaya ng kaugalian ng iba, kundi palakasin ang loob ng isa’t isa, lalo na’t nakikita ninyong nalalapit na ang Araw.”

Ang buhay-Kristiyano ay hindi nilakbay mag-isa.

Kailangan natin ang simbahan, ang kapatiran, at ang patuloy na paalala na tayo ay bahagi ng isang katawan.

Aplikasyon: Tatlong Katotohanang Dapat Tandaan

1. Malaya ka nang lumapit sa Diyos. Hindi mo kailangang hintayin na “maging mabuti.” Si Cristo na ang kabutihan mo sa harap ng Ama.

2. Ang kalayaan ay bunga ng dugo ni Cristo, hindi ng gawa. Sa bawat pagkakataong maramdaman mong malayo sa Diyos, alalahanin: Siya ang unang lumapit sa’yo.

3. Ang tunay na pananampalataya ay aktibong nagmamahal. Ang bunga ng malalim na relasyon sa Diyos ay makikita sa pag-ibig at malasakit mo sa iba.

Mga kapatid, hindi tayo tinawag ng Diyos para mabuhay sa takot, kundi sa kalayaan ng Kanyang presensya.

Ang pinto ng kabanal-banalang dako ay bukas — hindi dahil sa ating kabutihan, kundi dahil kay Cristo na minsan at magpakailanman ay naghandog ng Kanyang buhay para sa atin.

Huwag nating sayangin ang paanyayang ito.

Lumapit tayo araw-araw, may tapat na puso at may buo at matatag na pananampalataya.

At sa ating paglapit, tulungan nating ang isa’t isa na manatiling matatag hanggang sa Kanyang muling pagbabalik.

Pangwakas na Panalangin

Amang nasa langit, salamat po sa dugo ni Cristo na nagbigay sa amin ng kalayaan na makalapit sa Iyo.

Patawarin Mo kami kung minsan ay pinipiling lumayo, takot o nahihiyang lumapit sa Iyo.

Ngayong araw, itinataas namin ang aming puso — nilinis, tinubos, at binago ng Iyong Anak.

Tulungan Mo kaming mamuhay nang may pag-asa, may pagtitiwala, at may pag-ibig sa kapwa.

Sa pangalan ni Cristo Jesus, aming Dakilang Pinakapunong Pari, amin pong dalangin — Amen.