Hebreo 11:1–3

Kapag naririnig natin ang salitang pananampalataya, madalas natin itong iugnay sa paniniwala sa Diyos. Ngunit higit pa rito, ang pananampalataya ay isang matibay na pundasyon ng ating ugnayan sa Kanya. Ito ang humahawak sa atin sa gitna ng kawalang-katiyakan, at ito ang nagbibigay ng katiwasayan sa ating mga puso kahit hindi pa natin nakikita ang katuparan ng Kanyang mga pangako.

Isipin mo ito: isang bata ang tumatalon mula sa mataas na lugar, dahil alam niyang sasaluhin siya ng kanyang ama. Wala siyang alinlangan, dahil buo ang kanyang tiwala. Ganyan din ang tunay na larawan ng pananampalataya — hindi dahil nakikita natin, kundi dahil nagtitiwala tayo sa karakter at katapatan ng Diyos.

Sa Hebreo 11, tinuruan tayo ng may-akda kung ano ang tunay na pananampalataya — hindi lamang ito ideya o damdamin, kundi isang aktibong pagtitiwala sa Diyos na may kongkretong bunga sa ating pamumuhay. Mula kina Abel, Enoc, at Noe, hanggang kina Abraham, Sara, at Moises, ipinakita ng kabanatang ito na ang pananampalataya ay hindi lamang salita — ito ay pamumuhay na nagtitiwala sa Diyos kahit sa gitna ng imposible.

Ngunit bago ilahad ng manunulat ang mga halimbawa ng pananampalataya, tinukoy muna niya kung ano ang kahulugan nito. Sa unang tatlong talata ng Hebreo 11, makikita natin ang tatlong malalalim na katotohanan:

1. Ang pananampalataya ay saligan ng pag-asa.

2. Ito ay patunay ng mga bagay na hindi nakikita.

3. Sa pananampalataya, nauunawaan natin ang pagkilos ng Diyos sa sanlibutan.

Ito ang tatlong haliging dapat maunawaan ng bawat Kristiyano — sapagkat sa pananampalataya, nabubuhay tayo. Sa pananampalataya, nagiging totoo sa atin ang Diyos na hindi nakikita. At sa pananampalataya, natututo tayong magtiwala kahit hindi pa natin nakikita ang wakas ng ating mga laban.

📖 I. Ang Pananampalataya ay Saligan ng mga Bagay na Ating Inaasahan (v.1a)

“Ngayon, ang pananampalataya ay ang katiyakan sa mga bagay na inaasahan…”

Ang salitang katiyakan o substance (mula sa Griyegong hypostasis) ay nangangahulugang “matibay na pundasyon” o “bagay na pinanghahawakan.” Ibig sabihin, ang pananampalataya ay hindi bulag na paniniwala — ito ay katiyakan sa puso na ang mga pangako ng Diyos ay totoo, kahit hindi pa natin nakikita.

Ang mundo ay nagtuturo ng “seeing is believing,” ngunit sa pananampalataya, believing is seeing. Ang mga mananampalataya ay hindi naglalakad ayon sa paningin, kundi ayon sa tiwala sa Diyos (2 Corinto 5:7).

Ang pananampalataya ang nagpapalakas sa atin na maghintay, kahit matagal ang katuparan. Katulad ni Abraham, na sa kabila ng katandaan at pagkabaog ni Sara, ay naniwala pa rin sa pangako ng Diyos — at iyon ay natupad.

Sa ating buhay, may mga panahong tila tahimik ang Diyos. Ngunit dito sinusubok ang ating pananampalataya — kung magtitiwala pa rin tayo, o bibitaw. Tandaan: ang pananampalataya ay hindi base sa emosyon, kundi sa karakter ng Diyos na tapat kailanman.

📖 II. Ang Pananampalataya ay Patunay ng mga Bagay na Hindi Nakikita (v.1b)

“…ang katunayan ng mga bagay na hindi nakikita.”

Ang salitang katunayan (Greek: elegchos) ay nangangahulugang “ebidensya” o “proof.” Sa madaling sabi, ang pananampalataya ay hindi haka-haka. Ito ay ebidensya sa ating puso ng mga bagay na hindi nakikita ng ating mga mata.

Hindi natin nakikita si Cristo ngayon, ngunit alam nating Siya ay buhay. Hindi natin nakikita ang langit, ngunit tiyak nating ito’y totoo. Hindi natin nakikita ang ating hinaharap, ngunit naniniwala tayong hawak ito ng Diyos.

Ang pananampalataya ay parang ugat ng punongkahoy — hindi nakikita, pero doon kumukuha ng lakas ang buong puno. Kapag matatag ang ugat, matibay ang punong tatayo sa unos. Kaya kung matatag ang ating pananampalataya, mananatili tayong nakatayo sa anumang bagyo ng buhay.

📖 III. Sa Pananampalataya, Nauunawaan Natin ang Pagkilos ng Diyos sa Sanlibutan (v.3)

“Sa pamamagitan ng pananampalataya, nauunawaan natin na ang sanlibutan ay nilikha sa pamamagitan ng salita ng Diyos, kaya’t ang mga bagay na nakikita ay hindi mula sa mga bagay na nakikita.”

Ito ay isang makapangyarihang katotohanan. Ang pananampalataya ang nagbubukas sa ating isipan upang maunawaan na ang lahat ay gawa ng Diyos. Ang mundo ay hindi aksidente — ito ay likha ng Kanyang salita.

Kapag may pananampalataya ka, hindi mo na kailangang makita bago maniwala. Alam mong bawat bituin, bawat hangin, bawat hininga — lahat ay patunay ng pagkilos ng Diyos.

Ang pananampalataya ang lente na nagbibigay sa atin ng tamang pananaw. Kapag tinitingnan mo ang iyong buhay sa pamamagitan ng pananampalataya, makikita mo hindi lamang problema — kundi ang kamay ng Diyos na gumagawa ng layunin sa bawat detalye.

🕊️ Ang Buhay ng Pananampalataya

Ang pananampalataya ay hindi lang para sa simula ng ating buhay-Kristiyano. Ito ay araw-araw na pamumuhay.

Kapag pagod ka — manampalataya.

Kapag hindi mo alam ang sagot — manampalataya.

Kapag tila walang pag-asa — manampalataya pa rin.

Sapagkat ang pananampalataya ay hindi simpleng paniniwala; ito ay paglalakad kasama ang Diyos kahit hindi mo nakikita ang daan.

Sa ating panahon ngayon, maraming bagay ang gustong agawin ang ating pananampalataya — takot, duda, at kawalan ng katiyakan. Ngunit sa bawat pagsubok, paalalahanan tayong ang pananampalataya ay saligan ng lahat ng bagay na ating inaasahan.

Ang Diyos na tinatangkilik natin ay hindi kailanman nagbabago. Siya pa rin ang Diyos ni Abraham, ni Moises, at ng bawat mananampalatayang lumakad sa pananampalataya noon. Kaya’t kung paano Niya sila pinanghawakan, gayon din Niya tayo panghahawakan.

Kaya kapatid, hawakan mo ang iyong pananampalataya.

Hindi mo kailangang makita ang lahat ng sagot — sapat na ang malaman mong ang Diyos ay tapat, at Siya ay kasama mo.

🕊️ “Ngayon, ang pananampalataya ay ang katiyakan sa mga bagay na inaasahan, ang katunayan ng mga bagay na hindi nakikita.” – Hebreo 11:1