Hebreo 11:8–12

May mga panahon ba sa iyong buhay na tila parang walang kasiguraduhan ang lahat? Yung panahon na kailangan mong magdesisyon—pero hindi mo alam kung saan ka dadalhin ng Diyos? Marahil naranasan mo nang sumunod kahit hindi malinaw ang magiging resulta. Sa ganitong mga sandali, napakahirap manampalataya, hindi ba? Ngunit dito, sa mga panahong ito ng kawalang-katiyakan, pinakamalinaw na nakikita ang tunay na pananampalataya.

Sa Hebreo 11:8–12, ipinakikilala sa atin si Abraham at Sara — dalawang taong ginamit ng Diyos upang ipakita kung ano ang ibig sabihin ng pagtitiwala sa Kaniyang pangako kahit tila imposible na.

Hindi sila perpekto, hindi sila palaging matatag, ngunit pinatunayan nila sa pamamagitan ng kanilang pagsunod na ang pananampalataya ay hindi lamang “paniniwala sa Diyos,” kundi pagtitiwala sa Kaniyang paraan, oras, at layunin.

Ang pananampalataya ni Abraham ay pananampalatayang handa sumunod kahit hindi alam ang destinasyon.

Ang pananampalataya ni Sara ay pananampalatayang naniwala kahit tila huli na ang lahat.

At sa kanilang dalawa, makikita natin ang isang napakalalim na katotohanan:

“Ang pananampalataya ay ang pagyakap sa pangako ng Diyos, kahit hindi mo pa ito nakikita.”

Sa ating pagninilay ngayon, titingnan natin ang tatlong mahahalagang katangian ng pananampalataya nina Abraham at Sara—

pananampalatayang sumusunod, nagtitiis, at nagtitiwala sa Diyos na tapat sa Kaniyang mga pangako.

1. Pananampalatayang Sumusunod Kahit Walang Kasiguraduhan (v.8)

“Sa pananampalataya ay tumalima si Abraham nang siya’y tawagin ng Diyos upang pumaroon sa isang lugar na kaniyang tatanggapin bilang mana; at siya’y umalis na hindi nalalaman kung saan siya paroroon.” – Hebreo 11:8

Isa ito sa mga pinakamatitinding larawan ng pananampalataya sa buong Biblia.

Tinawag ng Diyos si Abraham na iwan ang kaniyang bansa, mga kamag-anak, at tahanan—lahat ng pamilyar—upang pumunta sa isang lugar na hindi pa niya nakikita.

Isang tawag na puno ng panganib, kawalang-katiyakan, at walang detalyadong direksyon—subalit sumunod si Abraham.

Ang tunay na pananampalataya ay hindi humihingi muna ng buong larawan bago sumunod.

Ito ay pagtitiwala sa Diyos kahit hindi mo pa nakikita ang dulo ng daan.

Minsan, gusto natin ang lahat ay malinaw muna bago tayo kumilos. Ngunit kay Abraham, ipinakita ng Diyos na minsan ay kailangang umalis muna bago mo makita ang plano.

Sapagkat sa bawat hakbang ng pagsunod, unti-unting inilalantad ng Diyos ang Kaniyang kabutihan.

Tulad ni Abraham, tinatawag din tayong manampalataya sa mga pagkakataong hindi malinaw ang susunod na kabanata ng ating buhay.

Maaaring hindi mo alam kung ano ang mangyayari sa iyong trabaho, pamilya, o kinabukasan—ngunit tandaan: ang pananampalataya ay pagsunod, hindi dahil alam mo, kundi dahil nagtitiwala ka.

2. Pananampalatayang Nagtitiis Kahit Malayo pa ang Katuparan (vv.9–10)

“Sa pananampalataya siya ay tumahan sa lupang ipinangako, na parang sa lupang banyaga, na nananahan sa mga tolda kasama nina Isaac at Jacob, na mga tagapagmana ng gayunding pangako. Sapagkat hinintay niya ang lunsod na may mga kinasasaligan, na ang nagtayo at gumawa ay ang Diyos.” – Hebreo 11:9–10

Kapansin-pansin na kahit nasa “lupang ipinangako” na si Abraham, hindi pa rin niya ito ganap na tinanggap.

Nanirahan siya roon bilang “dayuhan,” naninirahan sa tolda—isang simbolo ng pansamantalang tahanan.

Ngunit hindi siya nawalan ng pag-asa, sapagkat nakatuon ang kaniyang pananampalataya hindi sa pansamantalang lupain, kundi sa walang hanggang tahanang mula sa Diyos.

Iyan ang pananampalatayang nagtitiis.

Hindi ito basta umaasa lang—ito ay patuloy na nagtitiwala kahit hindi pa nakikita ang katuparan.

Maraming taon ang lumipas bago pa makita ni Abraham ang bunga ng pangako, ngunit hindi siya tumigil sa paniniwala.

Dahil alam niya, ang Diyos na nangako ay tapat.

Sa ating panahon ngayon, madali tayong mapagod kapag tila walang nangyayari.

Ngunit tulad ni Abraham, tinatawag din tayong maghintay nang may pag-asa.

Ang tunay na pananampalataya ay hindi sinusukat sa bilis ng katuparan, kundi sa tibay ng tiwala habang naghihintay.

3. Pananampalatayang Nagtitiwala Kahit Mukhang Imposible (vv.11–12)

“Sa pananampalataya rin ay tumanggap ng kakayahan si Sara upang magdalang-tao, kahit siya ay lampas na sa karaniwan, sapagkat itinuring niyang tapat ang nangako. Kaya’t mula sa isa, at yaong isa ay halos patay na, ay ipinanganak ang mga lahi na kasindami ng mga bituin sa langit at kasindami ng buhangin sa tabing-dagat.” – Hebreo 11:11–12

Kung tutuusin, imposible na para kay Sara na magdalang-tao. Siya ay matanda na, gayon din si Abraham. Ngunit dito nakita ang kapangyarihan ng pananampalataya—

hindi dahil sa kanilang lakas, kundi dahil sa Diyos na nangako.

Napakaganda ng linya sa talatang ito:

“Itinuring niyang tapat ang nangako.”

Iyan ang puso ng tunay na pananampalataya.

Hindi ito nakabatay sa posibilidad, kundi sa katapatan ng Diyos.

Hindi natin kailangang intindihin kung paano, basta’t alam nating Siya ay tapat.

At dahil dito, ipinanganak si Isaac—isang buhay na patunay na ang Diyos ay hindi kailanman nabibigo sa Kaniyang mga pangako.

Ang kwento nina Abraham at Sara ay isang paalala na ang pananampalataya ay hindi tungkol sa pagiging sigurado sa mga bagay—kundi sa pagiging tiyak sa Diyos mismo.

Ito ay pananampalatayang sumusunod kahit hindi alam kung saan pupunta,

nagtitiis kahit matagal dumating ang katuparan,

at nagtitiwala kahit mukhang imposible.

Tulad ni Abraham, tinatawag din tayong magtiwala kahit walang direksyon.

Tulad ni Sara, tinatawag tayong maniwala kahit tila huli na ang lahat.

At tulad nila, makikita rin natin na ang Diyos ay tapat sa Kaniyang pangako.

Kapatid, marahil may pangako ring ibinigay sa’yo ang Diyos—at tila napakatagal na bago mo ito makita.

Ngunit alalahanin mo ito:

“Ang pananampalataya ay hindi nakikita sa bilis ng katuparan, kundi sa katapatan ng pagtitiwala.”

Kung si Abraham ay tumugon ng “Oo” nang walang mapa,

at si Sara ay naniwala kahit imposible,

kaya mo rin.

Sapagkat ang Diyos na tapat sa kanila ay Siya ring Diyos na tapat sa iyo—ngayon at magpakailanman.