Hebreo 11:4–7

Kapag naririnig natin ang salitang “pananampalataya,” madalas itong nagiging karaniwang termino sa ating mga bibig—“may pananampalataya ako,” “magtiwala ka lang sa Diyos,” o “sa pananampalataya, malalampasan mo ‘yan.” Ngunit sa aklat ng Hebreo, lalo na sa kabanatang ito, ipinakikita sa atin ng Diyos na ang pananampalataya ay hindi lamang salita o damdamin—ito ay isang buhay na karanasan, isang lakad ng lubos na pagtitiwala sa Kaniyang karakter, pangako, at layunin.

Ang Hebreo 11 ay kilala bilang “Hall of Faith”, o “Bulwagan ng Pananampalataya.” Sa kabanatang ito, ipinapakita ng may-akda kung paanong mula pa sa mga sinaunang panahon, ang mga lingkod ng Diyos ay nabuhay sa pananampalataya, hindi sa nakikita, kundi sa tiwala sa Diyos na tapat sa Kaniyang pangako.

At sa unang bahagi ng kabanatang ito—mga talatang 4 hanggang 7—tatlong tao ang binanggit: si Abel, si Enoc, at si Noe. Ang kanilang buhay ay parang tatlong mukha ng iisang pananampalataya—isang pananampalatayang sumasamba, lumalakad, at sumusunod sa gitna ng kadiliman ng sanlibutan.

Ang kwento ni Abel ay tungkol sa pananampalatayang naghahandog ng tama;

ang kwento ni Enoc ay tungkol sa pananampalatayang naglalakad ng tapat;

at ang kwento ni Noe ay tungkol sa pananampalatayang sumusunod ng buong tapang.

Kung titignan natin, magkaiba ang panahon, magkaiba ang sitwasyon, ngunit iisa ang puso—isang pusong lubos na nagtitiwala sa Diyos kahit hindi pa nakikita ang katuparan ng Kaniyang pangako.

Kaya sa ating pagninilay ngayon, tanungin natin ang ating sarili:

Ako ba ay may pananampalatayang nagbibigay lugod sa Diyos?

Ito ba ay pananampalatayang nakikita sa aking pagsamba, sa aking paglakad araw-araw, at sa aking pagsunod kahit mahirap?

1. Si Abel – Pananampalatayang Naghahandog ng May Katapatan (v.4)

“Sa pananampalataya ay naghandog si Abel sa Diyos ng lalong mabuting hain kaysa kay Cain; sa pamamagitan nito siya ay pinatotohanan na siya ay matuwid, sapagkat pinatotohanan ng Diyos ang tungkol sa kanyang mga kaloob; at sa pamamagitan nito, bagaman patay na, siya ay nagsasalita pa.” – Hebreo 11:4

Ang unang modelo ng pananampalataya sa kabanatang ito ay si Abel—isang taong marahil ay hindi nakasulat ng marami sa Kasulatan, ngunit ang kaniyang buhay ng pananampalataya ay patuloy na “nagsasalita.”

Hindi sinabi sa atin ng Hebreo kung bakit mas tinanggap ng Diyos ang handog ni Abel kaysa kay Cain, ngunit kung babalikan natin sa Genesis 4, makikita nating ang puso ni Abel ang pinagkaiba. Naghandog siya ng “pinakamainam” at “unang bunga,” tanda ng lubos na pagtitiwala at paggalang sa Diyos. Si Cain naman ay naghandog, ngunit hindi mula sa puso ng pananampalataya.

Makikita natin dito na ang tunay na pananampalataya ay nakikita sa paraan ng ating pagsamba. Hindi sapat na mag-alay ng anumang bagay; kailangan ang pusong may tunay na paggalang at pagtitiwala sa Diyos.

Ang ating pagsamba—maging ito man ay awitin, panalangin, o paglilingkod—ay nagiging kalugod-lugod lamang kapag ito ay galing sa puso ng pananampalatayang totoo.

Abel teaches us that faith worships—a faith that gives the best to God, trusting that He is worthy of all.

2. Si Enoc – Pananampalatayang Naglalakad na May Pakikipag-ugnayan sa Diyos (vv.5–6)

“Sa pananampalataya ay dinala si Enoc upang hindi makakita ng kamatayan, at hindi siya natagpuan, sapagkat siya ay dinala ng Diyos; sapagkat bago siya dinala ay pinatotohanan na siya ay nakalugod sa Diyos. At kung walang pananampalataya ay imposibleng kalugdan ang Diyos…” – Hebreo 11:5–6

Isa sa mga pinakamaikling paglalarawan ngunit pinakamakapangyarihang halimbawa ng pananampalataya ay si Enoc.

Hindi siya naghimala, hindi siya nakipagdigma, at wala tayong mababasang kahanga-hangang gawa niya sa lupa—ngunit siya ay lumakad na kasama ng Diyos. At iyon ang pinakamataas na uri ng pananampalataya: isang buhay na patuloy na naglalakad sa presensiya ng Diyos.

Ang “paglalakad” ay hindi isang kilos lamang, kundi isang larawan ng relasyon.

Ang pananampalataya ni Enoc ay hindi nakabase sa mga pangyayari kundi sa patuloy na ugnayan niya sa Diyos.

Kaya’t sinabi ng Kasulatan, “siya ay nakalugod sa Diyos.”

At dito, ipinahayag ang isang mahalagang katotohanan:

“Kung walang pananampalataya, imposibleng kalugdan ng Diyos.”

Hindi mo kailangang maging sikat o gumawa ng dakilang bagay upang magbigay lugod sa Kaniya—kailangan mo lang manampalataya, magtiwala, at manatiling lumalakad kasama Siya sa bawat araw ng iyong buhay.

Ang pananampalataya ni Enoc ay nagpapakita sa atin ng isang malapit na relasyon sa Diyos—isang relasyon na hindi kayang tapusin ng kamatayan, kaya siya’y dinala ng Diyos nang hindi nakaranas nito.

3. Si Noe – Pananampalatayang Sumusunod sa Gitna ng Katiyakan ng Diyos (v.7)

“Sa pananampalataya, nang balaan si Noe ng Diyos tungkol sa mga bagay na hindi pa nakikita, ay natakot siya sa Diyos, at gumawa ng isang daong para sa kaligtasan ng kanyang sambahayan; sa pamamagitan ng pananampalataya ay hinatulan niya ang sanlibutan at naging tagapagmana ng katuwiran ayon sa pananampalataya.” – Hebreo 11:7

Si Noe ay halimbawa ng pananampalatayang sumusunod kahit sa gitna ng di-katanggap-tanggap sa tao.

Isipin mo—gumagawa siya ng daong sa gitna ng tuyong lupa, habang ang mga tao sa paligid ay nagtatawa at di naniniwala. Ngunit patuloy siyang sumunod, sapagkat pinaniwalaan niya ang Diyos higit pa sa sariling pang-unawa.

Ang pananampalataya ni Noe ay hindi bulag; ito ay nakabatay sa salita ng Diyos.

Hindi niya kailangang makita muna ang ulan upang maniwala.

At dahil sa kaniyang pananampalataya, hindi lamang siya naligtas, kundi siya’y naging saksi ng katuwiran ng Diyos sa buong daigdig.

Ang ganitong uri ng pananampalataya ang kailangan din ng mga mananampalataya ngayon—isang pananampalatayang handang tumayo kahit mag-isa, handang sumunod kahit hindi maintindihan ng iba, at handang gumawa ng ayon sa salita ng Diyos.

Tatlong tao—tatlong panahon—tatlong mukha ng iisang pananampalataya:

Si Abel, ang pananampalatayang sumasamba.

Si Enoc, ang pananampalatayang lumalakad.

Si Noe, ang pananampalatayang sumusunod.

At lahat sila ay “nagbigay lugod sa Diyos.”

Hindi dahil sa kanilang kakayahan, kundi dahil naniwala sila sa Diyos na tapat sa Kaniyang mga pangako.

Ang tunay na pananampalataya ay hindi lang paniniwala sa Diyos—ito ay pagtitiwala sa Kaniyang karakter.

Ito ay pananampalatayang hindi tumitingin sa nakikita, kundi sa Diyos na hindi nakikita.

At sa ganitong uri ng pananampalataya, nalulugod ang Diyos.

Kapatid, sa bawat pagsubok, sa bawat desisyon, sa bawat hamon—alalahanin mo:

Hindi kailangang maging perpekto ang iyong buhay, ngunit kailangan mong manatiling nananampalataya.

Sapagkat sa dulo ng lahat, iyon ang tanging bagay na tunay na nagbibigay lugod sa ating Diyos.