Hebreo 11:13–16

May mga pagkakataon sa ating buhay na tila ba hindi natin makita ang katuparan ng ating mga pangarap o ng mga pangako ng Diyos.

Minsan, nagtataka tayo: “Panginoon, kailan po ba mangyayari ang aking ipinagdarasal?”

At habang tumatagal, may mga taong sumusuko, nawawalan ng pananampalataya, at natatakot na baka hindi na matupad ang mga ito.

Ngunit sa Hebreo 11:13–16, ipinaalala sa atin ng Salita ng Diyos ang isang katotohanang nagdadala ng pag-asa — na ang tunay na pananampalataya ay hindi lamang nakatuon sa mga bagay na pansamantala, kundi sa mga pangakong walang hanggan.

Ang mga taong binanggit dito — sina Abraham, Isaac, Jacob, at Sara — ay namatay na hindi pa natatanggap ang lahat ng ipinangako ng Diyos.

Ngunit ang kagandahan ay ito: “Nakita nila iyon mula sa malayo, at sila’y natuwa.”

Hindi sila nabigo, sapagkat ang kanilang puso ay nakatingin hindi sa mundong ito, kundi sa “bayan na makalangit,” sa tahanang inihanda ng Diyos mismo.

Kaibigan, ito ang tunay na pananampalataya — ang tumingin lampas sa pansamantala, at magtiwala sa walang hanggan.

Hindi ito basta pag-asa sa mabuting kapalaran, kundi pananampalatayang nagtitiwala sa Diyos na tapat sa Kanyang mga salita, kahit hindi pa natin nakikita ang katuparan nito ngayon.

1. Ang Pananampalatayang Nakikita ang Hindi Nakikita (v.13)

Sabi sa talata:

“Lahat sila ay namatay na hindi pa natatanggap ang mga ipinangako. Ngunit nakita nila iyon mula sa malayo at sila’y natuwa.”

Ito ang larawan ng pananampalatayang matiyaga.

Hindi nila naranasan sa lupa ang ganap na katuparan ng mga pangako ng Diyos, ngunit buo ang kanilang paniniwala na mangyayari ito.

Iyan ang pananalig na hindi nakabatay sa resulta, kundi sa karakter ng Diyos na nangako.

Ang ganitong pananampalataya ay hindi nakakulong sa panahon.

Ito ay isang eternal perspective — paniniwalang ang mga pangako ng Diyos ay may katuparan sa Kanyang tamang oras at sa Kanyang paraan, kahit lampas pa sa ating buhay.

Ganito ang pananampalataya ni Abraham na, kahit hindi pa niya nakikita ang bansang ipinangako, siya’y tumuloy, nagtiwala, at tumugon sa utos ng Diyos.

Ang tanong: Kaya mo bang magtiwala sa Diyos kahit hindi mo pa nakikita ang Kanyang pangako?

Iyan ang tunay na pagsubok ng pananampalataya — kapag pinili mong magtiwala kahit wala pang kasiguruhan sa harap mo.

2. Ang Pananampalatayang Umaamin na Tayo ay Panauhin sa Mundo (v.13–14)

Sabi pa sa talata, “Inamin nilang sila’y mga dayuhan at panauhin lamang sa lupa.”

Ang mga taong may pananampalataya ay hindi nabubuhay para sa mundong ito lamang.

Alam nila na ang buhay na ito ay pansamantala, kaya’t hindi nila hinahanap ang kasiyahan o kayamanan dito.

Ang mga patriyarka sa lumang tipan ay naghahanap ng isang bayan na kanilang tunay na tahanan.

At iyon ay hindi ang Canaan, kundi ang makalangit na bayan — ang kinaroroonan ng Diyos.

Kapag alam mong panauhin ka lang dito sa lupa, nagbabago ang iyong pananaw sa buhay.

Hindi mo hahabulin ang mga bagay na panandalian lamang, kundi iyong may halaga sa walang hanggan.

Magiging handa kang magsakripisyo, maging matapat, at magtiis — sapagkat alam mong ang tunay mong gantimpala ay nasa langit.

Ito ang pananampalatayang tunay na nakaugat sa walang hanggan.

Hindi ito tungkol sa “comfort” sa lupa, kundi sa kompanyang kasama ng Diyos sa kalangitan.

3. Ang Pananampalatayang Hindi Lumilingon sa Nakaraan (v.15)

Sabi ng Kasulatan:

“Kung inisip nilang sila ay bumalik sa bansang kanilang pinanggalingan, may pagkakataon sana silang bumalik.”

Ngunit hindi nila ito ginawa.

Hindi nila piniling bumalik sa dati nilang buhay, sapagkat ang pananampalataya ay palaging tumitingin pasulong, hindi paatras.

Ang pagsunod kay Cristo ay nangangailangan ng pagtalikod sa dating daan — sa dating gawi, dating kasalanan, at dating buhay na walang direksyon.

Maraming Kristiyano ngayon ang tila gusto pang lumingon, parang asawa ni Lot na napatingin pa sa Sodoma.

Ngunit ang tunay na pananampalataya ay hindi bumabalik sa nakaraan, sapagkat ang puso nito ay nakatuon sa pangako ng Diyos.

Kung gusto mong lumago sa pananampalataya, kailangan mong piliing magpatuloy kahit mahirap, kahit may luha, kahit tila walang katiyakan.

Dahil alam mong sa dulo, naroon ang gantimpala ng Diyos.

4. Ang Pananampalatayang Nagnanais ng Mas Mabuting Bayan (v.16)

At narito ang napakagandang pahayag:

“Ngunit ang hinahangad nila ay isang lalong mabuting bayan, iyon ay ang makalangit na bayan.”

Ito ang puso ng pananampalataya — ang pagnanais na mapalapit sa Diyos higit sa lahat ng bagay.

Ang mga bayani ng pananampalataya ay hindi hinanap ang kasaganaan sa lupa, kundi ang presensya ng Diyos sa walang hanggan.

Sabi pa ng talata, “Dahil dito, hindi ikinahihiya ng Diyos na Siya’y tawagin nilang Diyos.”

Ano ang kahulugan nito?

Ang Diyos mismo ay nalulugod kapag nakikita Niya ang Kanyang mga anak na may pananampalatayang nakatingin sa langit na bayan.

Ibig sabihin, ang pananampalatayang may tamang layunin — ang hanapin ang Diyos, hindi lang ang Kanyang biyaya — ay nakalulugod sa Kanya.

Kaibigan, ito ang hamon sa atin ngayon:

Huwag tayong masiyahan sa mundong ito.

Ang ating tunay na tahanan ay hindi dito, kundi sa piling ng Diyos.

Ang ating mga pagpapagal, luha, at sakripisyo ay hindi masasayang, sapagkat may bayan tayong patutunguhan na walang hanggan — ang makalangit na tahanan.

Kung minsan, natutukso tayong isipin na parang walang kabuluhan ang ating mga ginagawa para sa Diyos — ang ating pagtitiis, panalangin, at paglilingkod.

Ngunit tandaan mo: ang pananampalatayang tapat hanggang wakas ay hindi kailanman malilimutan ng Diyos.

Baka hindi mo man makita ngayon ang resulta ng iyong mga panalangin,

baka hindi mo pa nararanasan ang katuparan ng mga pangako,

ngunit kung ikaw ay tapat, kung ikaw ay lumalakad sa pananampalataya — may inihandang bayan ang Diyos para sa iyo.

Ang tunay na pananampalataya ay hindi lang naniniwala sa Diyos kapag madali ang lahat;

ang tunay na pananampalataya ay patuloy na nagtitiwala kahit sa gitna ng kawalang-katiyakan, sapagkat alam mong Siya ay tapat.

Kaya huwag kang sumuko.

Huwag kang lumingon sa nakaraan.

At huwag mong kalimutan — may langit na bayan na naghihintay sa mga nananatiling tapat hanggang wakas.

“Sapagkat hindi ikinahihiya ng Diyos na Siya’y tawagin nilang Diyos,

sapagkat ipinaghanda Niya sila ng isang bayan.” (Hebreo 11:16)

Ito ang pananampalatayang nakatingin hindi sa lupa, kundi sa langit —

ang pananampalatayang tunay na nagbibigay lugod sa Diyos.