Hebreo 12:4–11

Alam mo ba na ang disiplina ng Diyos ay hindi parusa kundi patunay ng Kanyang pag-ibig?

Madaling isipin na kapag tayo’y dumaraan sa hirap o pagtutuwid, galit sa atin ang Diyos. Pero ang totoo, ang disiplina ay tanda ng Kanyang malalim na malasakit.

Tulad ng isang mabuting magulang na hindi hinahayaan ang anak na mapahamak, ganoon din ang Diyos—nagtutuwid, nagtuturo, at nagtutulak sa atin palapit sa Kanya.

Marami ang gustong maranasan ang pagpapala ng Diyos, pero kaunti lang ang handang tanggapin ang disiplina Niya.

Ngunit kung wala ang disiplina, wala ring paglago.

Kung wala ang pagtutuwid, mananatili tayong bata sa pananampalataya.

At kung wala ang kamay ng Diyos na nagtuturo, maliligaw tayo sa ating sariling daan.

Sa Hebreo 12:4–11, ipinapaalala sa atin ng manunulat na ang disiplina ng Diyos ay hindi upang durugin tayo, kundi upang hubugin tayo.

Ito ay daan tungo sa kabanalan at katuwiran.

Ang mga sugat ng disiplina ngayon ay magiging marka ng biyaya bukas.

1. Ang Disiplina ay Paalala na Tayo ay Anak ng Diyos (v. 4–8)

“Wala pa kayong nararanasan na gaya ng pagdurusang naranasan ni Cristo sa pakikibaka laban sa kasalanan. At nakalimutan na ninyo ang tagubilin na ito: ‘Anak ko, huwag mong hamakin ang pagtutuwid ng Panginoon, at huwag panghinaan ng loob kapag ikaw ay pinarurusahan Niya, sapagkat pinarurusahan ng Panginoon ang minamahal Niya, at hinahampas ang tinatanggap Niya bilang anak.’”

Ang mga salitang ito ay mula pa sa Kawikaan 3:11–12, at ipinapaalala ng Hebreo na ang disiplina ay tanda ng ating relasyon sa Diyos.

Ang isang ama ay hindi nagtutuwid ng anak ng iba, kundi ng sarili niyang anak.

Kaya kapag tinutuwid ka ng Diyos, tandaan mo—isa ka sa mga anak Niya.

Minsan, masakit tanggapin ang disiplina dahil nakatuon tayo sa sakit, hindi sa layunin.

Ngunit kung titignan mo ito mula sa pananaw ng Ama, makikita mo ang puso Niyang puno ng pag-ibig.

Ang layunin ng Diyos ay hindi upang parusahan ka, kundi upang ihanda ka para sa mas malalim na kabanalan.

Isipin mo ito: kung hindi ka dinidisiplina ng Diyos, baka hindi mo Siya Ama.

Ang kawalan ng disiplina ay hindi biyaya, kundi panganib.

Ngunit ang pagtutuwid ng Diyos ay tanda ng Kanyang pagkalinga—na ayaw Niyang manatili ka sa kasalanan.

2. Ang Disiplina ay Para sa Ating Kabutihan (v. 9–10)

“Kung iginagalang natin ang ating mga ama sa laman na nagtutuwid sa atin, hindi ba’t lalo tayong dapat magpasakop sa Ama ng ating mga espiritu at mabuhay? Sila’y nagtutuwid sa atin nang panandalian ayon sa kanilang akala ay mabuti, ngunit ang Diyos ay para sa ating ikabubuti, upang tayo’y makabahagi sa Kanyang kabanalan.”

Napakagandang pagkukumpara.

Ang mga magulang sa lupa ay nagtutuwid para sa panandaliang kabutihan ng anak.

Ngunit ang Diyos ay nagtutuwid para sa ating walang hanggang kabutihan.

Ang layunin ng disiplina ay hindi para maging perpekto tayo sa panlabas, kundi para maging banal sa loob.

Ibig sabihin, bawat pagtutuwid ng Diyos—maging ito man ay kabiguan, sakit, o pagsubok—ay may direksyon: upang maging kawangis tayo ni Cristo.

Kapag ang Diyos ay nagpapahintulot ng disiplina, tandaan mo: hindi Siya nagpaparusa, kundi nagtuturo.

Hindi Siya nagtataboy, kundi nag-aakay.

At sa likod ng lahat ng iyon, naroon ang kamay Niyang nagmamahal at umaakay sa landas ng katuwiran.

3. Ang Disiplina ay Bunga ng Katuwiran (v. 11)

“Sa kasalukuyan, walang disiplina ang nakalulugod; bagkus ito’y nakapagdudulot ng sakit. Ngunit pagkatapos, nagbubunga ito ng mapayapang bunga ng katuwiran sa mga sinanay sa pamamagitan nito.”

Ang disiplina ay hindi masaya habang nararanasan natin ito.

Walang sinumang tuwang-tuwa kapag tinutuwid.

Ngunit tulad ng isang magsasaka na nagtatanim at matiyagang nag-aantay, ganito rin ang disiplina—ang bunga ay dumarating pagkatapos.

Ang bunga ng disiplina ay kapayapaan at katuwiran.

Kapayapaan, sapagkat natutunan nating magtiwala sa Diyos kahit hindi natin Siya naiintindihan.

Katuwiran, sapagkat unti-unti tayong hinuhubog na maging katulad ni Cristo.

Ang isang Kristiyanong hindi dinidisiplina ng Diyos ay parang punong walang pruning—lumalago sa dami ng dahon ngunit walang bunga.

Ngunit ang dinadaan ng Diyos sa disiplina ay ang taong magbubunga ng kabanalan at katatagan.

Kapatid, baka ngayon ay dumaraan ka sa mabigat na panahon.

Baka may mga kabiguan, may sakit, o may pagtutuwid na tila mahirap tanggapin.

Ngunit bago ka sumuko o magreklamo, tanungin mo ang sarili mo: Ano kaya ang itinuturo sa akin ng Diyos sa panahon na ito?

Baka tinuturuan ka Niyang magtiwala nang higit.

Baka tinutuwid Niya ang iyong landas upang hindi ka mapahamak.

O baka hinuhubog Niya ang iyong puso upang maging mas tulad ni Cristo.

Ang disiplina ng Diyos ay hindi kailanman para wasakin ka—ito’y para itayo ka muli sa tamang daan.

Ang sakit ngayon ay magiging bunga ng katuwiran bukas.

Kaya’t sa gitna ng iyong pagtutuwid, yakapin mo ang proseso.

Sapagkat sa likod ng bawat disiplina, naroon ang pusong nagmamahal.

Ang disiplina ng Diyos ay biyaya na nakabalot sa sakit.

Sa unang tingin, tila masakit, ngunit sa dulo, ito’y matamis.

Ang mga luha ngayon ay magiging bunga ng kabanalan sa hinaharap.

Tandaan mo:

Ang Ama na nagmamahal, Siya rin ang nagtutuwid.

Ang Anak na tapat, Siya rin ang ginagantimpalaan.

At ang Espiritu na gumagabay, Siya rin ang nagbibigay ng lakas upang magtiis.

Kaya’t huwag mong katakutan ang disiplina ng Diyos—yakapin mo ito bilang tanda ng Kanyang matatag na pag-ibig.

Sapagkat ang tunay na anak ng Diyos ay hindi lamang tumatanggap ng Kanyang pagpapala, kundi nagpapasakop din sa Kanyang pagtutuwid.