Hebreo 11:23–29

Isa sa pinakamahirap na aspeto ng pananampalataya ay ang manindigan sa gitna ng panganib.

Minsan, madali tayong manampalataya kapag maayos ang lahat — kapag ligtas, kapag malinaw ang direksyon, at kapag wala tayong kinatatakutan.

Ngunit paano kung ang pagsunod sa Diyos ay magdadala ng panganib, pagtutol, o sakripisyo?

Paano kung ang pananampalataya ay mangahulugang paglayo sa kaginhawahan para sumunod sa Kalooban ng Diyos?

Ang buhay ni Moises ay isang makapangyarihang halimbawa ng ganitong pananampalataya.

Mula sa kanyang pagkasilang hanggang sa kanyang pamumuno sa Israel, ipinakita niya kung ano ang ibig sabihin ng pagtitiwala sa Diyos sa gitna ng panganib at kawalan ng katiyakan.

Sa Hebreo 11:23–29, pinapakita sa atin ng manunulat kung paanong ang pananampalataya ay hindi lamang paniniwala, kundi isang matapang na pagsunod kahit ang mundo ay salungat.

Ito rin ang hamon sa atin ngayon —

Sa panahon ng takot, kaguluhan, at kawalang-katiyakan,

tayo rin ay tinatawagan ng Diyos na manampalataya nang may tapang.

Hindi dahil madali ito, kundi dahil alam nating ang Diyos na ating pinaniniwalaan ay tapat at makapangyarihan sa lahat.

1. Ang Pananampalatayang Nagsisimula sa Pamilya (v.23)

“Sa pananampalataya, itinago ng mga magulang ni Moises ang sanggol sa loob ng tatlong buwan, sapagkat nakita nilang maganda ang bata at hindi sila natakot sa utos ng hari.”

Nagsimula ang kwento ng pananampalataya ni Moises sa kanyang mga magulang.

Hindi sila natakot sa kautusan ni Paraon na pumatay sa lahat ng batang lalaki ng mga Israelita.

Bakit? Dahil naniniwala silang may layunin ang Diyos sa buhay ng kanilang anak.

Ang tunay na pananampalataya ay madalas nakikita sa mga magulang na handang ipagsapalaran ang lahat para sundin ang Diyos.

Hindi nila alam kung ano ang mangyayari, ngunit mas pinili nilang sumunod kaysa matakot.

Sa panahon ngayon, napakahalaga pa rin ng pananampalatayang ganito —

mga magulang na nagtitiwala sa Diyos para sa kinabukasan ng kanilang mga anak, kahit hindi nila kontrolado ang lahat.

Kung minsan, pinapakita ng Diyos ang Kanyang plano sa mga desisyon ng pananampalatayang ginagawa ng ating pamilya.

Kaya huwag mong isipin na maliit lang ang pananampalatayang ipinapakita mo sa tahanan —

maaaring iyon ang simula ng dakilang plano ng Diyos para sa susunod na henerasyon.

2. Ang Pananampalatayang Tumatalikod sa Kayamanan ng Mundo (v.24–26)

“Sa pananampalataya, nang lumaki si Moises, tinanggihan niyang siya’y matawag na anak ng anak na babae ni Paraon. Pinili niyang magdusa kasama ng bayan ng Diyos kaysa magtamasa ng kasiyahan ng kasalanan sa maikling panahon.”

Ang desisyon ni Moises ay radikal.

Iniwan niya ang marangyang buhay sa palasyo ng Egipto upang makisama sa mga inalipin.

Kung tutuusin, madali sana sa kanya ang mamuhay sa luho, kapangyarihan, at seguridad.

Ngunit mas pinili niyang sumunod sa Diyos kaysa sa aliw ng mundo.

Ito ang tunay na pananampalataya — ang marunong tumanggi sa pansamantalang kaligayahan para sa walang hanggang gantimpala.

Maraming tukso sa mundo ngayon na magpapadali sa atin: pera, kasikatan, posisyon, at kaginhawahan.

Ngunit sa bandang huli, walang hihigit sa kaligayahang makasama ang Diyos.

Sinabi sa v.26:

“Itinuring niyang mas mahalaga ang kahihiyan alang-alang kay Cristo kaysa sa mga kayamanan ng Egipto, sapagkat ang kanyang paningin ay nakatuon sa gantimpala.”

Kapatid, saan nakatuon ang iyong paningin?

Kung sa mga bagay ng sanlibutan, panandalian lamang iyon.

Ngunit kung ang iyong tingin ay nakatuon kay Cristo, walang pagsubok ang makakayanig sa’yo.

3. Ang Pananampalatayang Sumusunod Kahit Hindi Alam ang Daan (v.27)

“Sa pananampalataya, iniwan niya ang Egipto, hindi siya natakot sa galit ng hari, sapagkat matatag siyang nagtiwala na parang nakikita ang di-nakikita.”

Isang napakagandang paglalarawan ito ng pananampalataya:

“Parang nakikita ang di-nakikita.”

Hindi alam ni Moises kung paano niya ilalabas ang Israel mula sa Egipto, ngunit nanampalataya siya na gagabayan siya ng Diyos.

Ang pananampalataya ay hindi nangangailangan ng buong larawan.

Sapat na alam mong hawak ng Diyos ang direksyon.

Kung minsan, kailangan mong lumakad kahit madilim ang daan — sapagkat doon mo mararanasan na ang Diyos mismo ang iyong ilaw.

Ang katapangan ni Moises ay hindi nanggaling sa sarili niya.

Ito ay bunga ng matinding tiwala sa presensiya ng Diyos.

At sa parehong paraan, tayo rin ay tinatawagan ng Diyos na magpatuloy, kahit hindi natin nakikita ang kabuuan ng Kanyang plano.

4. Ang Pananampalatayang Nakita ang Kapangyarihan ng Diyos (v.28–29)

“Sa pananampalataya, ipinagdiwang nila ang Paskua at ang paglalagay ng dugo, upang hindi sila mapatay ng mamumuksa.”

“Sa pananampalataya, tinawid nila ang Dagat na Pula na parang sa tuyong lupa.”

Ang pananampalatayang nagsimula sa pagtitiwala ay nauwi sa himala.

Ang dugo ng kordero sa Paskua ay naging simbolo ng kaligtasan — larawan ni Cristo, na Kordero ng Diyos na nagligtas sa atin sa kamatayan.

At ang pagtawid sa Dagat na Pula ay larawan ng pagliligtas ng Diyos sa Kanyang bayan mula sa tanikala ng kasalanan.

Sa lahat ng ito, makikita natin na ang pananampalatayang totoo ay may bunga.

Hindi ito pananatili lang sa salita, kundi isang lakad ng pagsunod at karanasan ng kapangyarihan ng Diyos.

Kung si Moises at ang Israel ay nakatawid sa dagat sa pamamagitan ng pananampalataya,

tayo rin ay tinatawagan ng Diyos na tumawid sa ating sariling “dagat” — mga hadlang, takot, at pagsubok — na may tiwalang Siya ay tapat.

Ang pananampalatayang matapang ay hindi nangangahulugang walang takot, kundi mas pinipiling magtiwala kaysa matakot.

Sa buhay mo ngayon, baka ikaw ay nasa gitna ng “Egipto” ng iyong pagsubok — pinipilit kang bumitaw, tinutukso kang magkompromiso, o pinapahina ang iyong pananalig.

Ngunit tandaan mo ito:

Ang Diyos na nagligtas kay Moises ay siya ring Diyos na makapangyarihan sa iyong buhay ngayon.

Kaya huwag kang bibitaw.

Huwag mong hayaang ang takot ang magdikta ng iyong direksyon.

Lumakad sa pananampalataya, sapagkat sa bawat hakbang, naroroon ang Diyos.

Ang pananampalataya ay hindi laging magdadala ng kaginhawahan — minsan, magdadala ito ng krus.

Ngunit sa likod ng bawat krus ay may tagumpay at kaluwalhatian na inihanda ng Diyos.

Kaya katulad ni Moises, piliin mong manindigan.

Sa halip na sumunod sa agos ng mundo, sumunod ka sa tinig ng Diyos.

At sa huli, makikita mo — ang pananampalatayang matapang ay hindi kailanman napapahiya, sapagkat ang Diyos na pinanampalatayanan mo ay kailanman hindi nabibigo.

Hebreo 11:23–29 — Paalala na ang pananampalataya ay hindi pagtakas sa panganib, kundi tapang na magtiwala sa Diyos sa gitna ng panganib.