Hebreo 11:30–40

Alam mo ba na ang pananampalataya ay hindi nasusukat sa dami ng ating tagumpay, kundi sa tibay ng ating paninindigan kahit sa panahon ng kabiguan?

Maraming tao ang nag-iisip na kapag may pananampalataya ka, lagi kang magwawagi—lahat ng dasal mo ay agad masasagot, lahat ng problema mo ay mawawala. Ngunit ang totoo, ayon sa Hebreo 11:30–40, ang tunay na pananampalataya ay hindi lang nananampalataya sa gitna ng tagumpay, kundi naninindigan sa gitna ng pagdurusa.

Ang kabanatang ito ay nagbibigay ng isang napakalalim na larawan ng mga taong sa pananampalataya ay tumibay hanggang wakas.

May mga bumagsak na pader, may mga lumigtas sa espada, ngunit may mga pinahirapan, pinugutan, at pinatay dahil hindi sila tumalikod sa kanilang pananampalataya sa Diyos.

Ito ang klase ng pananampalatayang hinahangaan ng Diyos — hindi ang pananampalatayang naghihintay ng kaginhawahan, kundi ang pananampalatayang nananatiling tapat kahit ang kapalit ay buhay.

Sa ating panahon ngayon, iba man ang mga “pader” at “pagsubok” na ating hinaharap, iisa pa rin ang hamon ng Diyos: Magtiwala at manatiling matatag hanggang sa huli.

1. Ang Pananampalataya ay Nagdudulot ng Matagumpay na Gawa ng Diyos (v. 30–34)

Sabi sa Hebreo 11:30, “Sa pananampalataya, ang mga pader ng Jerico ay gumuho.”

Makikita natin dito na ang pananampalataya ay hindi lamang panloob na paniniwala; ito ay panlabas na pagkilos sa utos ng Diyos.

Hindi bumagsak ang mga pader ng Jerico dahil sa lakas ng Israel, kundi dahil sumunod sila sa paraan ng Diyos.

Ganito rin ang pananampalatayang tunay na gumagana—ito ay nakikinig, sumusunod, at nagtitiwala.

Kapag ang Diyos ay nag-utos, hindi kailangang maintindihan natin lahat ng detalye; sapat na alam nating Siya ay tapat.

Kaya kung minsan, kailangan nating tumahimik, magtiwala, at magpatuloy kahit hindi natin nakikita ang buong larawan.

Ang pananampalataya rin ang nagtulak sa mga bayani ng lumang tipan na gumawa ng mga dakilang bagay—niligtas sa panganib, nagapi ang mga hukbo, at tinanggap ang mga pangako ng Diyos.

Ngunit hindi laging ganoon ang kwento ng lahat.

2. Ang Pananampalataya ay Naninindigan Kahit sa Gitna ng Pagdurusa (v. 35–38)

Habang binabasa natin ang mga talatang ito, maririnig natin ang bigat ng kanilang sakripisyo:

may mga pinahirapan, binugbog, pinugutan, pinagtabuyan, at ginawang palabas sa mundo.

Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, hindi nila itinakwil ang Diyos.

Ito ang malalim na misteryo ng pananampalataya — kahit walang gantimpala, kahit walang milagro, kahit tila tahimik ang langit, ang mga lingkod ng Diyos ay nagpatuloy.

Sila ay mga taong hindi tumingin sa kasalukuyan kundi sa walang hanggang gantimpala.

Ang pananampalatayang ito ay hindi nakabase sa resulta kundi sa relasyon — relasyon sa Diyos na tapat kahit sa gitna ng kawalan ng kasagutan.

Minsan, ganito rin tayo sinusubok ng Diyos.

Hindi Niya agad sinasagot ang ating mga panalangin hindi dahil ayaw Niya, kundi dahil gusto Niyang patatagin ang ating pananampalataya.

Gusto Niyang makita kung magpapatuloy tayo kahit walang nakikitang pagbabago.

3. Ang Pananampalatayang Matatag ay Pinupuri ng Diyos (v. 39–40)

Ang lahat ng mga ito, sabi ng Kasulatan, “ay pinuri ng Diyos dahil sa kanilang pananampalataya, ngunit hindi nila natanggap ang ganap na katuparan.”

Ibig sabihin, sila ay bahagi ng isang mas malaking plano — plano ng kaligtasan na tinupad lamang kay Cristo.

Ang kanilang pananampalataya ay naging tulay patungo sa ating pananampalataya ngayon.

Kaibigan, kung sila noon ay nanindigan nang walang ganap na katuparan, tayo ngayon ay lalong dapat manatiling tapat dahil natupad na ang lahat kay Cristo.

Mayroon tayong mas maliwanag na pag-asa, mas malinaw na ebidensiya ng pag-ibig ng Diyos sa krus, at mas matibay na dahilan para magtiwala hanggang wakas.

Ang mensahe ng Hebreo 11:30–40 ay hamon sa atin na magpatuloy.

Hindi laging madali ang manampalataya. Minsan, may panahon ng katahimikan, ng sakit, ng pag-aalinlangan.

Ngunit ang pananampalataya ay hindi sumusuko — ito ay kumakapit.

Kung ikaw ngayon ay nasa gitna ng pagsubok, tandaan mo ito: ang pananampalatayang matatag ay hindi nakikita sa tuwing masaya, kundi sa tuwing masakit ngunit patuloy kang nagtitiwala sa Diyos.

Tulad ng mga bayani ng pananampalataya, magpatuloy ka.

Ang gantimpala ay hindi laging agad dumarating, ngunit tiyak na ito’y darating — sa oras ng Diyos.

Ang pananampalataya ay hindi sprint — ito ay marathon.

Hindi ito tungkol sa kung sino ang unang makarating, kundi kung sino ang mananatiling tapat hanggang wakas.

At sa dulo ng lahat, makikita natin ang Panginoong nagsasabing,

“Magaling, mabuting alipin, pumasok ka sa kagalakan ng iyong Panginoon.”

Kaya’t huwag kang bibitaw.

Ang pananampalataya mo ay may saysay.

At sa bawat hakbang ng pagtitiis, binubuo ng Diyos ang iyong pagkatao para sa walang hanggang kaluwalhatian.