Hebreo 11:17–22

May mga sandali sa ating buhay kung saan ang pananampalataya natin ay sinusubok hanggang sa sukdulan.

May mga pagkakataon na parang sinasabi ng Diyos, “Handa ka bang magtiwala sa Akin kahit hindi mo naiintindihan ang nangyayari?”

Ito ang uri ng pananampalatayang ipinakita ni Abraham, Isaac, Jacob, at Jose — mga taong hindi lamang naniwala sa mga pangako ng Diyos, kundi sumubok ding manindigan sa gitna ng matinding pagsubok.

Madalas nating gustong makita muna ang kasagutan bago tayo magtiwala, ngunit ang pananampalataya ay kabaligtaran nito.

Tinuturuan tayo ng Diyos na magtiwala muna, bago pa man natin makita ang resulta.

Ang Hebreo 11:17–22 ay nagtuturo sa atin ng napakahalagang aral — na ang tunay na pananampalataya ay nasusubok, ngunit sa bawat pagsubok ay lalo tayong nagiging matatag.

Ang mga bayani ng pananampalataya ay hindi nagtagumpay dahil sa kakayahan nila, kundi dahil pinili nilang magtiwala sa Diyos kahit imposible na.

Kaya sa ating pagninilay ngayon, matutunghayan natin ang kuwento ng pananampalatayang pumapasa sa apoy ng pagsubok —

ang pananampalatayang hindi bumibitaw kahit tila walang sagot,

ang pananampalatayang nagtitiwala sa Diyos na may plano kahit hindi mo pa ito nakikita.

1. Ang Pagsubok sa Pananampalataya ni Abraham (v.17–19)

“Sa pananampalataya, nang subukin si Abraham, inihandog niya si Isaac.”

Ito ang isa sa pinakamahirap na tagpo sa buong Kasulatan.

Inutusan ng Diyos si Abraham na ihandog ang kaisa-isa niyang anak — ang anak ng pangako.

Maaring nagtaka si Abraham, “Panginoon, ito po ba ang anak na ipinangako Ninyo sa akin? Bakit Ninyo siya ipapahandog?”

Ngunit ang kamangha-mangha ay ito: sumunod siya.

Hindi dahil naiintindihan niya ang lahat, kundi dahil kilala niya ang Diyos na nangako.

Ang Hebreo 11:19 ay nagsabi, “Ipinaniniwala ni Abraham na kayang buhayin ng Diyos si Isaac mula sa mga patay.”

Ibig sabihin, kahit imposible na, naniniwala pa rin siya na may kapangyarihan ang Diyos.

Kaibigan, minsan kailangan nating sumunod kahit hindi malinaw ang daan.

Ang pananampalataya ay hindi nangangailangan ng buong larawan; sapat na na alam mong kasama mo ang Diyos sa bawat hakbang.

Ang pagsubok ay hindi upang sirain tayo, kundi upang patatagin ang ating tiwala sa Kanya.

Kung minsan, hihingin ng Diyos ang mga bagay na pinakamahalaga sa atin — hindi dahil gusto Niya itong kunin, kundi dahil nais Niyang siya ang maging pinakamahalaga sa ating puso.

2. Ang Pananampalatayang Umaasa sa mga Pangako ng Diyos (v.20–21)

“Sa pananampalataya, binasbasan ni Isaac si Jacob at si Esau tungkol sa mga bagay na darating.”

“Sa pananampalataya, nang malapit nang mamatay si Jacob, binasbasan niya ang bawat anak ni Jose.”

Makikita natin dito na ang pananampalataya ay ipinapasa sa susunod na henerasyon.

Ang mga ama ng pananampalataya ay hindi lamang naniwala para sa kanilang sarili, kundi itinanim nila ang pananampalataya sa kanilang mga anak.

Si Isaac, kahit hindi perpekto, ay nagtiwala sa Diyos na tutuparin Niya ang Kanyang pangako kay Abraham.

Si Jacob, kahit maraming pagkakamali, ay nagpatuloy sa paniniwala sa Diyos hanggang sa huling sandali ng kanyang buhay.

At bago siya pumanaw, itinuro niya sa kanyang mga anak ang Diyos na tapat.

Ang pananampalataya ay hindi natatapos sa atin; ito ay dapat na maipasa.

Ang ating mga anak o kabataan sa paligid natin ay dapat makitang buhay ang ating pananampalataya —

isang pananampalatayang hindi lamang sa salita, kundi sa gawa at sa pagtitiwala sa Diyos sa araw-araw.

Ang pinakamagandang pamana ay hindi kayamanan, kundi pananampalataya sa Diyos na hindi natitinag.

3. Ang Pananampalatayang Hindi Nalimot ng Kamatayan (v.22)

“Sa pananampalataya, nang malapit nang mamatay si Jose, binanggit niya ang pag-alis ng Israel sa Egipto, at iniutos na dalhin ang kanyang mga buto.”

Kahanga-hanga si Jose.

Bagama’t siya ay naging tagapamahala ng buong Egipto, hindi niya kinalimutan ang pangako ng Diyos.

Alam niyang darating ang araw na ilalabas ng Diyos ang Israel mula sa pagkaalipin — at gusto niyang maging bahagi pa rin ng pangakong iyon kahit sa kanyang kamatayan.

Ipinakita ni Jose na ang pananampalataya ay hindi natatapos kahit sa dulo ng buhay.

Ang kanyang pananalig ay buhay hanggang sa huling hininga.

At dahil sa kanyang pananampalataya, natupad nga ang sinabi niya — nang ilabas ng Diyos ang Israel sa Egipto, dinala nila ang mga buto ni Jose (Exodo 13:19).

Kaibigan, kung tunay kang may pananampalataya, hindi ito mawawala kahit sa gitna ng kamatayan.

Ang pananampalatayang nakaugat sa Diyos ay may pag-asang lampas sa libingan, sapagkat alam nating ang Diyos na ating pinaniniwalaan ay buhay magpakailanman.

Ang mga talatang ito ay nagtuturo sa atin ng isang napakahalagang katotohanan:

Ang pananampalatayang totoo ay palaging sinusubok, ngunit ang pananampalatayang galing sa Diyos ay palaging nananagumpay.

Kung ikaw ay dumaraan ngayon sa matinding pagsubok — maaaring sa pamilya, sa trabaho, sa kalusugan, o sa iyong panloob na pakikibaka — alalahanin mo ito:

Ang Diyos na sinubok ni Abraham ay siya ring Diyos na tapat sa iyo ngayon.

Baka hiniling sa iyo ng Diyos na bitawan ang isang bagay na mahalaga — hindi upang alisin ito, kundi upang palayain ka mula sa pagkapit sa bagay na iyon, at matutong kumapit sa Kanya lamang.

Baka katulad ni Isaac at Jacob, tinatawag ka ng Diyos na ipasa ang pananampalataya sa iba — sa iyong anak, kapatid, o mga kabataan na kailangan ng halimbawa ng katapatan.

At baka katulad ni Jose, gusto ng Diyos na ang pananampalataya mo ay manatiling buhay kahit sa gitna ng mahihirap na panahon, sapagkat sa bawat pag-asa, may katuparang inihahanda Siya.

Kapatid, tandaan mo ito:

Ang pananampalataya ay hindi nasusukat sa dami ng iyong alam, kundi sa lalim ng iyong tiwala sa Diyos.

Kaya kapag sinusubok ka, huwag kang manghina.

Ang pagsubok ay tanda na ikaw ay may pananampalatayang kailangang patatagin —

sapagkat sa bawat apoy ng pagsubok, doon mo mararanasan ang katapatan ng Diyos.

At tulad ni Abraham, Isaac, Jacob, at Jose — maaaring hindi mo pa makita ngayon ang katuparan ng lahat ng pangako, ngunit manampalataya ka, sapagkat tapat ang Diyos.

“Ang pananampalataya ay hindi nasusukat sa bilis ng katuparan, kundi sa katapatan ng puso sa gitna ng paghihintay.”

Hebreo 11:17–22 — Isang paalala na ang tunay na pananampalataya ay hindi takas sa pagsubok, kundi tagumpay sa gitna ng apoy.