Hebreo 12:1–3

Alam mo ba na ang buhay ng pananampalataya ay tulad ng isang mahabang takbuhan—isang race na hindi para sa pinakamabilis, kundi para sa pinakamatatag?

Maraming Kristiyano ang nagsisimula nang may apoy, may sigla, may tapang. Ngunit habang tumatagal, tila nauupos ang apoy—napapagod, nadidismaya, at minsan ay nawawalan ng direksyon.

Kaya naman sa Hebreo 12:1–3, pinaalalahanan tayo na ang pananampalataya ay hindi lang tungkol sa pagsisimula, kundi sa pagtatapos nang may katapatan.

Sabi ng manunulat ng Hebreo, “Tiyakin natin na tayo’y tatakbo nang may pagtitiis sa takbuhing inilaan sa atin, na nakatingin kay Jesus.”

Isang napakalalim na larawan ito ng buhay Kristiyano—isang pagtakbong puno ng pawis, luha, at minsan, sugat; ngunit sa dulo, naghihintay ang gantimpala: si Cristo Mismo.

Kung sa Hebreo 11 ay nakita natin ang mga bayani ng pananampalataya, sa Hebreo 12 ay tayo naman ang tinatawagan.

Tayo ang mga susunod sa yapak nila—mga taong hindi perpekto, ngunit handang magpatuloy kahit mahirap, sapagkat alam nating kasama natin si Cristo sa bawat hakbang.

1. Ang Pananampalataya ay Tumitibay Kapag Inaalis ang mga Bagay na Nakahahadlang (v. 1a)

“Kaya’t dahil napapalibutan tayo ng makapal na ulap ng mga saksi, alisin natin ang bawat pabigat at ang kasalanang madaling bumalot sa atin.”

Napakaganda ng paalala na ito. Kung gusto mong tumakbo nang matatag, kailangan mong magbawas ng bigat.

Ang “mga saksi” ay tumutukoy sa mga taong nabanggit sa Hebreo 11—mga patotoo ng pananampalatayang nagtagumpay. Hindi sila mga tagapanood lang; sila ay mga inspirasyon na nagpapatunay na kayang tapusin ang laban kapag nanatili kang tapat sa Diyos.

Pero pansinin mo: “alisin ang bawat pabigat at kasalanan.”

Hindi lang kasalanan ang tinutukoy dito. Minsan, may mga bagay na hindi naman mali, ngunit nagiging pabigat—mga relasyon, ambisyon, o gawi na pumipigil sa ating espiritwal na pagtakbo.

Ang pananampalataya ay nangangailangan ng disiplina.

Hindi mo kailangang patakbuhin ang buong takbuhan nang may dalang bagahe—bitawan mo kung ano ang hindi nakatutulong sa iyong paglakad kay Cristo.

2. Ang Pananampalataya ay Nangangailangan ng Pagtitiis (v. 1b)

“Tumakbo tayo nang may pagtitiis sa takbuhing inilaan sa atin.”

Ang salitang “pagtitiis” dito ay mula sa salitang Griyego na hypomone — ibig sabihin ay matatag na pagtitiis sa gitna ng hirap.

Hindi ito simpleng pagtiis lang; ito ay aktibong pagtitiwala na may layunin.

Ang bawat isa sa atin ay may kanya-kanyang “takbuhin.”

Hindi pare-pareho ang bilis, hindi rin pareho ang daan.

Ang iba ay dumaraan sa mahirap na pamilya, ang iba sa matinding sakit, ang iba naman sa matagal na paghihintay. Ngunit lahat ng ito ay bahagi ng plano ng Diyos para hubugin ang ating pananampalataya.

Ang pagtitiis ay hindi tanda ng kahinaan, kundi patunay ng kalakasan ng ating tiwala sa Diyos.

Tulad ng isang mananakbo, hindi niya tinitingnan kung gaano kalayo pa ang dulo; ang ginagawa niya ay isang hakbang lang sa bawat sandali, basta’t tuloy-tuloy.

3. Ang Pananampalataya ay Nakatuon kay Jesus, ang Pinagmulan at Tagatapos ng Ating Pananampalataya (v. 2–3)

“Tumingin tayo kay Jesus, na siyang nagpasimula at nagtatapos ng ating pananampalataya.”

Ito ang puso ng buong mensahe—ang ating lakas ay hindi galing sa ating kakayahan, kundi sa ating Panginoon.

Si Jesus ay hindi lang modelo ng pananampalataya; Siya ang dahilan at katuparan nito.

Siya ang tumakbo nang may kagalakan kahit alam Niyang hahantong ito sa krus.

Pinagtiisan Niya ang kahihiyan, tiniis ang sakit, at ngayon ay nakaupo sa kanan ng Diyos bilang ating gantimpala at halimbawa.

Kaya’t kapag napapagod ka sa iyong takbuhan, huwag tumingin sa paligid—tumungo sa Kanya.

Kapag nakakaramdam ka ng panghihina, alalahanin mo kung gaano kalalim ang pag-ibig ni Cristo na nagtulak sa Kanya upang magdusa para sa iyo.

Ang pananampalataya ay lumalakas hindi sa pamamagitan ng mas maraming lakas ng tao, kundi sa mas malalim na pagtuon kay Jesus.

Marami sa atin ngayon ay nasa gitna ng takbuhan ng buhay.

May ilan na tila pagod na, may ilan na gusto nang huminto.

Ngunit ang mensahe ng Hebreo 12 ay malinaw: Huwag kang titigil.

Hindi mo kailangang maging mabilis—ang mahalaga, patuloy kang tumatakbo patungo kay Cristo.

Kung may mga pabigat sa iyong puso, bitawan mo ito.

Kung may kasalanang pumipigil sa iyong paglakad, isuko mo ito sa Diyos.

At kung may mga panahon ng kahirapan, tandaan mo: ang pananampalataya ay hindi nasusubok sa ginhawa, kundi sa pagtitiis.

Ang pananampalataya ay isang pagtakbong may layunin.

Hindi ito tungkol sa pag-abot ng karangalan sa lupa, kundi sa pagkikita natin kay Cristo sa dulo ng daan.

Tulad ng sinabi ng apostol Pablo, “Tinapos ko na ang aking takbuhin, iningatan ko ang pananampalataya.”

Kapatid, ang Diyos ay hindi naghahanap ng perpektong mananakbo—ang hinahanap Niya ay yaong hindi sumusuko.

Tumakbo ka, kahit mabagal. Magtiwala, kahit mahirap.

At sa bawat hakbang, alalahanin mo: Ang Diyos ay kasama mo, mula simula hanggang wakas.