Hebreo 13:1–8

Sa ating panahon ngayon, napakadaling makalimot sa mga simpleng bagay na mahalaga sa pananampalataya — pag-ibig sa kapwa, katapatan sa ugnayan, at pagtitiwala kay Cristo.  Minsan mas nabibigyang-pansin natin ang mga malalaking gawain, posisyon sa simbahan, o tagumpay sa buhay, ngunit nakakalimutan natin na ang tunay na kabanalan ay nakikita sa araw-araw na pamumuhay.

Ang Hebreo 13 ay tila isang pastoral closing ng buong aklat — isang paalala kung paano dapat ipamuhay ng isang mananampalataya ang kanyang pananampalataya sa gitna ng mundo. Matapos ilahad ng manunulat ang kadakilaan ni Cristo bilang ating Dakilang Pari at Hari, ngayon ay tinuturuan niya tayong ipamuhay ito sa praktikal na paraan.

Ito ang isa sa mga pinakamagandang katangian ng Kristiyanismo:

ang ating pananampalataya ay hindi lamang para sambahin si Cristo sa templo, kundi para ipakita si Cristo sa araw-araw na buhay.

Ang mga talatang (Hebreo 13:1–8) ay nagtuturo ng limang mahahalagang prinsipyo ng pamumuhay na tunay na sumasalamin sa Ebanghelyo:

Pag-ibig sa kapwa mananampalataya.

Pagtulong sa mga nangangailangan.

Katapatan sa ugnayang mag-asawa.

Kasiyahan sa buhay at pagtitiwala sa Diyos.

Pananatili sa pananampalataya kay Cristo — na hindi nagbabago kailanman.

1. Ang Patuloy na Pag-ibig sa mga Kapatid (v. 1)

“Patuloy ninyong mahalin ang isa’t isa bilang magkakapatid sa pananampalataya.”

Ang salitang ginamit dito para sa “pag-ibig” ay philadelphia — kapatid na pag-ibig. Sa gitna ng mga pagsubok, pag-uusig, at panghihina ng loob ng mga unang Kristiyano, pinaalalahanan sila na huwag mawala ang kanilang malasakit sa isa’t isa.

Ang tunay na simbahan ay hindi lang lugar ng pagsamba kundi tahanan ng mga pusong nagmamahalan.

Hindi tayo pinagsama-sama ng Diyos para magtagisan ng galing, kundi para magtulungan sa biyaya.

Kapag nakikita sa atin ang tunay na pag-ibig, nakikita ng mundo ang tunay na larawan ni Cristo.

Tandaan: ang doktrinang walang pag-ibig ay malamig, at ang pag-ibig na walang doktrina ay bulag.

Ang balanse ng dalawa ang nagpapakita ng tunay na Kristiyanismo.

2. Ang Pagtulong sa mga Ibang Tao (v. 2–3)

“Huwag ninyong kaligtaang magpakita ng kagandahang-loob sa mga taga-ibang bayan, sapagkat sa gayong paraan ay may ilang nakapagpatuloy ng mga anghel nang hindi nila nalalaman.”

Tinutukoy dito ng manunulat ang hospitality o ang pagbubukas ng tahanan at puso sa iba. Sa panahon nila, ang mga manlalakbay na Kristiyano ay madalas magdusa sa gutom o panganib, kaya’t mahalaga ang pagtulong sa kanila.

Ngunit higit pa rito, ito ay prinsipyo ng pagiging mabuting katiwala ng kabutihan ng Diyos.

Kapag tayo ay tumutulong sa mga nangangailangan, tinatanggap natin ang presensiya ng Diyos sa ating tahanan.

At sa v.3, pinaaalalahanan tayong alalahanin din ang mga bilanggo at inaapi — mga taong dumaranas ng kahirapan dahil sa pananampalataya.

Ang Kristiyanong pag-ibig ay hindi lang salita — ito ay gawa.

Ang simbahan ay hindi lamang lugar ng panalangin kundi dapat maging kanlungan ng awa.

3. Ang Katapatan sa Pag-aasawa (v. 4)

“Ang pag-aasawa ay dapat pahalagahan ng lahat at panatilihing malinis ang pagsasama ng mag-asawa, sapagkat parurusahan ng Diyos ang mga mapakiapid at mga mapangalunya.”

Ang kasal ay itinuturing na banal na tipan sa harapan ng Diyos. Ngunit sa ating panahon, ang mundo ay unti-unting binabali ang kabanalan nito — ginagawang biro, laro, o kontrata na madaling wakasan.

Ngunit para sa Diyos, ito ay covenant, hindi kontrata.

Ang katapatan sa asawa ay hindi lamang tungkol sa katawan, kundi pati sa puso at isip.

Ang tunay na pananampalataya kay Cristo ay nakikita rin sa ating tapat na pagmamahal sa ating asawa, pamilya, at pananagutan sa tahanan.

Ang maruming isip ay nagpapahina ng pananampalataya, ngunit ang pusong malinis at tapat ay nagpapalakas ng ugnayan sa Diyos.

Ang mga pamilya na matatag sa Diyos ay pundasyon ng matatag na simbahan.

4. Ang Kasiyahan sa Buhay at Pagtitiwala sa Diyos (v. 5–6)

“Huwag kayong magmukhang sakim sa salapi; masiyahan kayo sa anumang mayroon kayo, sapagkat sinabi ng Diyos, ‘Hindi kita iiwan ni pababayaan man.’”

Isa ito sa pinakapayapang mga katotohanan sa Bibliya: hindi kailanman tayo iniiwan ng Diyos.

Ang kasakiman ay galing sa kawalan ng tiwala — ngunit ang kasiyahan ay bunga ng pananampalataya.

Ang taong marunong masiyahan ay mayaman kahit wala siyang lahat;

ang taong sakim ay mahirap kahit anong dami ng kanyang pag-aari.

Ang mga salitang “Hindi kita iiwan ni pababayaan man” ay paalala ng walang hanggang presensiya ng Diyos.

Ito rin ay sumasagot sa ating mga pangamba: “Paano kung mawalan ako? Paano kung magkulang?”

Ang tugon ng Diyos ay malinaw: “Ako ang iyong kasapatan.”

Sa gitna ng pagbabago ng mundo, ang Kristiyanong puspos ng Diyos ay nananatiling payapa.

Ang pananampalataya sa probisyon ng Diyos ay kalayaan mula sa pagkabihag ng materyalismo.

5. Ang Katapatan ni Cristo Magpakailanman (v. 7–8)

“Alalahanin ninyo ang inyong mga pinunong nagturo sa inyo ng salita ng Diyos… si Jesu-Cristo ay siya ring kahapon, ngayon, at magpakailanman.”

Ito ang sentro ng lahat: ang di-nagbabagong katapatan ni Cristo.

Ang ating mga lider, guro, o pastor ay maaaring magbago, ngunit si Jesus ay hindi nagbabago.

Siya ang pundasyon ng ating pananampalataya, kaya’t anumang bagyo ng buhay ay hindi makagigiba sa atin.

Ang “kahapon” ay nagpapakita ng Kanyang kabutihan sa nakaraan,

ang “ngayon” ay nagpapatunay ng Kanyang presensiya sa kasalukuyan,

at ang “magpakailanman” ay nagbibigay katiyakan ng Kanyang katapatan sa hinaharap.

Kaya kapag dumaranas tayo ng panghihina, tandaan natin:

ang ating pananampalataya ay nakatayo sa Diyos na hindi nagbabago.

Ang mga talatang ito ay tila simpleng mga utos, ngunit sa katunayan, ito ay larawan ng buhay na binago ng biyaya.

Ang taong tunay na lumalakad sa pananampalataya ay:

Nagmamahal sa kapwa, Naglilingkod nang tapat, Namumuhay nang malinis, Nagtitiwala sa Diyos, At nananatiling matatag kay Cristo.

Ito ang buhay na hindi yayanig kahit anong dumating na pagsubok — sapagkat nakatayo sa pundasyon ng pag-ibig ni Jesus.

Ang mga panlabas na gawaing ito ay bunga ng panloob na pagbabago na dinala ng Ebanghelyo sa puso ng mananampalataya.

Sa huli, ang buhay na may pag-ibig, kasiyahan, at katapatan ay hindi produkto ng sariling lakas, kundi ng pananampalatayang patuloy na nakatingin kay Cristo — na dati, ngayon, at magpakailanman ay tapat at totoo.

Hebreo 13:8 (MBBTAG):

“Si Jesu-Cristo ay siya ring kahapon, ngayon, at magpakailanman.”