Hebreo 12:18–29

Kapag may lindol, bigla nating nararamdaman kung gaano kahina ang pundasyon ng mga gusali at bahay. Sa isang iglap, ang mga bagay na akala nating matatag ay pwedeng gumuho. Ganito rin minsan ang buhay. May mga panahon na ang ating mundo ay tila yayanigin — mga problema sa pamilya, trabaho, kalusugan, o pananampalataya. Ngunit sa gitna ng lahat ng ito, may isa tayong katiyakan: ang kaharian ng Diyos ay hindi yayanig, at ang mga nasa Kanya ay mananatiling matatag.

Ang sulat sa mga Hebreo ay nagbibigay ng napakagandang larawan dito. Sa talatang ito (Hebreo 12:18–29), inihahambing ng manunulat ang dalawang bundok — Bundok ng Sinai at Bundok ng Sion.

Sa Bundok ng Sinai, nakita natin ang poot ng Diyos: apoy, usok, lindol, at tinig na nakakatakot. Walang makalapit sa Diyos nang hindi namamatay. Ngunit sa Bundok ng Sion — isang larawan ng bagong tipan sa pamamagitan ni Cristo — makikita natin ang grasya, kaligtasan, at kapayapaan.

Ang mensahe ng kabanatang ito ay simple ngunit napakalalim: ang Diyos na minsan ay yumanig sa Sinai ay Siya ring Diyos na muling yayanig sa lupa — ngunit sa huli, ang mananatili ay ang Kanyang kaharian at ang mga tapat na sa Kanya.

1. Ang Dating Tipan: Bundok ng Sinai (v. 18–21)

“Sapagkat hindi kayo lumapit sa bundok na nasusunog ng apoy, sa kadiliman, sa unos, at sa tunog ng trumpeta.” (v.18)

Ang Bundok ng Sinai ay simbolo ng takot at distansiya. Doon ibinigay ng Diyos ang Kautusan kay Moises, at walang sinuman ang maaaring lumapit nang walang pahintulot. Ang apoy at ingay ay larawan ng kabanalan ng Diyos at ng kasalanan ng tao na naglalayo sa kanila.

Sa ating panahon, ganito rin kapag sinusubukan nating lumapit sa Diyos sa ating sariling kabutihan o gawa. Kapag tayo ay umaasa sa ating katuwiran, mas nararanasan natin ang bigat ng Kautusan kaysa sa kagaanan ng biyaya.

Ang Sinai ay paalala — walang sinuman ang makakalapit sa Diyos sa pamamagitan ng sarili niyang kakayahan. Ang kabanalan ng Diyos ay nakapangingilabot, at ang kasalanan ng tao ay nakapaghihiwalay.

2. Ang Bagong Tipan: Bundok ng Sion (v. 22–24)

“Ngunit kayo ay lumapit sa Bundok ng Sion, sa Lunsod ng Diyos na buhay, sa Jerusalem na makalangit…” (v.22)

Ibang-iba ang larawan dito! Sa Bundok ng Sion, hindi takot ang nangingibabaw kundi kaligtasan. Ipinakikita ni Cristo ang daan tungo sa presensiya ng Diyos. Hindi na kailangang matakot o lumayo — dahil sa dugo ni Jesus, malaya na tayong makalapit.

Sa Sion, may kasamang “mga libu-libong anghel,” “mga anak na panganay na nakasulat sa langit,” at “ang Diyos na Hukom ng lahat.”

Dito ay ipinakikita ang kagalakan ng kaligtasan — isang sambayanang tinubos ng dugo ni Cristo.

Ang dugo ni Cristo, sabi sa v.24, “ay nagsasalita ng higit na mabuti kaysa sa dugo ni Abel.”

Ang dugo ni Abel ay sumisigaw ng paghihiganti, ngunit ang dugo ni Cristo ay sumisigaw ng kapatawaran.

Kaya sa Sion, may bagong kasunduan — hindi batay sa kautusan, kundi sa biyaya ng Diyos sa pamamagitan ng Kanyang Anak.

3. Ang Babala: Makinig sa Tinig ng Diyos (v. 25–27)

“Mag-ingat kayo na huwag tanggihan ang nagsasalita…” (v.25)

Isa ito sa pinakamahalagang babala ng aklat ng Hebreo. Kung ang mga tumanggi sa tinig ng Diyos sa Sinai ay pinarusahan, gaano pa kaya ang mga tumatanggi sa tinig ng Kanyang Anak ngayon?

Sinasabi ng Diyos, “Minsan pang yayanigin ko, hindi lamang ang lupa kundi pati ang langit.” (v.26)

Ibig sabihin, darating ang araw ng paghuhukom kung saan lahat ng bagay na pansamantala ay mawawala — yaman, kapangyarihan, katanyagan, at maging ang mundong ito.

Ngunit ang mananatili ay ang mga nakaugat sa hindi matinag na kaharian ng Diyos.

Ito ay paalala sa atin: huwag tayong mamuhay na parang ang lahat dito sa lupa ay permanente.

Ang ating pananampalataya, relasyon, at paglilingkod sa Diyos lamang ang may walang hanggang halaga.

4. Ang Katotohanan: Ang Kaharian ng Diyos ay Hindi Niyayanig (v. 28–29)

“Kaya’t yamang tumanggap tayo ng kahariang hindi yayanig, tayo’y magpasalamat at sumamba sa Diyos nang may paggalang at pagkatakot.” (v.28)

Ang mga anak ng Diyos ay bahagi ng isang kahariang hindi masisira. Kahit anong pagyanig sa mundo — krisis, sakit, o kaguluhan — mananatili tayong matatag dahil ang ating pundasyon ay si Cristo.

Ito ang dahilan kung bakit sinasabi ng manunulat, “Magpasalamat tayo.”

Ang pusong mapagpasalamat ay palatandaan ng pananampalatayang matatag. Kapag alam nating hindi kayang gibain ng mundo ang ating ugnayan sa Diyos, mararanasan natin ang kapayapaan na hindi kayang ibigay ng mundo.

Ngunit may paalala rin: “Ang ating Diyos ay apoy na tumutupok.” (v.29)

Ang biyaya ng Diyos ay totoo, ngunit ang Kanyang kabanalan ay hindi dapat maliitin. Ang tunay na pagsamba ay may kasamang paggalang, takot, at kababaang-loob. Hindi natin sinasamba ang Diyos na pwede nating utusan, kundi ang Diyos na nagliligtas at namumuno magpakailanman.

Ang Hebreo 12:18–29 ay nagtuturo ng balanseng pananaw:

May biyaya, ngunit may kabanalan. May kaligtasan, ngunit may babala. May kagalakan, ngunit may paggalang.

Sa buhay pananampalataya, dapat nating matutunang yakapin ang dalawang ito. Minsan, masyado nating pinapahalagahan ang biyaya na nakalilimutan nating ang Diyos ay banal. Sa iba naman, puro takot ang alam — at nakalilimutan ang biyaya ng Kanyang pag-ibig.

Ngunit sa Cristo, ang dalawang ito ay nagtagpo. Sa Kanya, naranasan natin ang kapatawaran at kabanalan, ang awa at hustisya, ang biyaya at katotohanan.

Kaya kung tayo ay nasa ilalim ng bagong tipan, tayo ay mga tagasamba sa Bundok ng Sion — hindi sa Sinai ng takot, kundi sa Sion ng biyaya. Ngunit ang parehong Diyos na nasa Sinai noon ay Siya ring Diyos na nasa Sion ngayon. Hindi Siya nagbago — Siya pa rin ang Diyos na dapat igalang, sambahin, at paglingkuran nang may buong puso.

Kapatid, sa gitna ng lahat ng pagyanig sa buhay — mga pagsubok, problema, o kawalang-katiyakan — tanungin mo ang iyong sarili:

Saan nakatayo ang iyong pananampalataya? Nasa “Sinai” ka pa ba ng takot, o nasa “Sion” ka na ng biyaya? Nabubuhay ka ba bilang bahagi ng kahariang hindi yayanig?

Kung si Cristo ang pundasyon ng iyong buhay, kahit anong pagyanig ay hindi makapagpapabagsak sa iyo.

Manatili sa pananampalataya. Mamuhay sa kabanalan. Magpasalamat sa Diyos araw-araw — dahil ikaw ay kabilang sa Kanyang hindi matinag na kaharian.

Hebreo 12:28 (MBBTAG):

“Yamang tumanggap tayo ng kahariang hindi yayanig, tayo’y magpasalamat at sumamba sa Diyos nang may paggalang at pagkatakot.”