Hebreo 12:12–17

Maraming tao ang nag-iisip na ang pananampalataya ay basta lamang tungkol sa paniniwala o pagtitiwala sa Diyos. Ngunit kung tutuusin, ang tunay na pananampalataya ay hindi lamang nakikita sa kung gaano tayo naniniwala—kundi sa kung paano tayo namumuhay araw-araw. Ang pananampalataya ay may bunga, at ang bungang ito ay kabanalan, kapayapaan, at pagbabago ng puso.

Isipin mo ang isang atleta na tumatakbo sa karera. Hindi siya basta lang tumatakbo para makarating; tumatakbo siya na may disiplina, may layunin, at may hangarin na makarating sa dulo nang matagumpay. Ganito rin ang buhay pananampalataya. Kapag tayo ay napapagod, nadadapa, o pinanghihinaan ng loob, tinatawagan tayo ng Diyos: “Palakasin ninyo ang inyong mga kamay na nanghihina at ang inyong mga tuhod na nanglalambot.” (Hebreo 12:12)

Ibig sabihin, huwag tayong manatiling mahina sa ating espiritu. Huwag nating hayaang maagaw ng kasalanan o pait ang ating sigla sa paglilingkod sa Diyos. Sa halip, tayo ay palakasin muli sa pananampalataya, mamuhay sa kapayapaan, at magpatuloy sa kabanalan—dahil doon natin tunay na nakikita ang presensiya ng Panginoon.

Ang kabanatang ito sa Hebreo ay nagbibigay ng paalala na ang pananampalataya ay dapat makita sa ating asal, relasyon, at pamumuhay. Hindi sapat na tayo ay tumanggap lang ng biyaya—dapat din nating ipakita na tayo ay tunay na binago ng biyayang iyon.

1. Pananampalatayang Nagpapatatag sa Mahinang Puso (v. 12–13)

Sabi ng Hebreo 12:12–13, “Kaya’t ituwid ninyo ang inyong mga kamay na nanghihina at ang inyong mga tuhod na nanglalambot. Gumawa kayo ng mga daang matuwid para sa inyong mga paa.”

Ang larawan dito ay isang tumatakbong mananampalataya sa gitna ng laban ng buhay. May mga panahon ng pagod, pagkabigo, at pagkadapa—ngunit ang paalala ng Diyos ay “tumindig ka muli.”

Ang pananampalataya ay hindi laging madali, pero ito ay laging posible sa tulong ng Diyos. Ang bawat paghina ay pagkakataon ng Diyos na patatagin tayo. Kapag tayo ay nasasaktan o naguguluhan, tandaan natin: hindi ito tanda ng Kanyang paglayo, kundi paraan Niya upang tayo’y ituwid at ihanda para sa mas matibay na lakad.

2. Pananampalatayang Nagtataguyod ng Kapayapaan at Kabanalan (v. 14)

“Pagsikapan ninyong mamuhay sa kapayapaan sa lahat ng tao at magpakabanal, sapagkat walang makakakita sa Panginoon kung hindi banal.”

Isang napakalinaw na mensahe ito. Hindi pwedeng sabihing tayo ay may pananampalataya ngunit puno ng galit, inggit, o alitan ang ating puso. Ang tunay na pananampalataya ay nagtutulak sa atin na mamuhay nang may kapayapaan—hindi lang sa Diyos kundi sa ating kapwa.

Kasabay nito, tayo ay tinatawag sa kabanalan. Ang kabanalan ay hindi pagiging perpekto kundi pagiging bukas sa Diyos na baguhin tayo araw-araw. Habang tayo ay lumalapit sa Kanya, mas nakikita natin ang kasamaan ng kasalanan at mas nagiging malinaw ang kagandahan ng Kanyang katwiran.

3. Pananampalatayang Nag-iingat Laban sa Pagkasira ng Espiritu (v. 15–17)

Sinasabi ng Hebreo 12:15, “Mag-ingat kayo na walang sinuman sa inyo ang mawalan ng biyaya ng Diyos, at walang ugat ng kapaitan na umusbong at magdulot ng kaguluhan.”

Ang “ugat ng kapaitan” ay mapanganib—ito ang simula ng pagkabigo, tampo, at paghihiwalay sa Diyos. Kapag ang puso ay napuno ng pait, ang pananampalataya ay humihina.

Tingnan natin si Esau bilang halimbawa (v. 16–17). Dahil sa kagustuhang matugunan ang pansamantalang pangangailangan, ipinagpalit niya ang kanyang karapatan bilang panganay. Sa madaling salita, mas pinili niya ang pansamantalang kasiyahan kaysa sa walang hanggang pagpapala ng Diyos.

Ganito rin ang babala sa atin ngayon: huwag nating ipagpalit ang ating pananampalataya o katapatan sa Diyos sa mga bagay na panandalian.

Sa kabuuan, ang talatang ito ay naglalarawan ng isang buhay na disiplinado, mapayapa, at banal—isang buhay na may tunay na patotoo ng pananampalataya. Ang pananampalataya ay hindi lang paniniwala sa isip kundi lakad ng puso araw-araw.

Kapag tayo ay pinapatatag ng Diyos sa gitna ng pagsubok, huwag tayong magreklamo. Sa halip, kilalanin natin na ito ay Kanyang paraan upang tanggalin ang ating kahinaan at palitan ng kalakasan mula sa Kanya.

Kapag tayo ay tinuturuan Niyang magpatawad o mamuhay sa kapayapaan, ito ay tanda na nais Niyang makita sa atin ang karakter ni Cristo. At kapag tayo ay binabalaan laban sa kasalanan at kapaitan, ito ay hindi para tayo’y husgahan kundi para tayo’y iligtas mula sa pagkawasak.

Ang tunay na pananampalataya ay nakikita sa isang pusong mapagpakumbaba, handang sumunod, at laging naghahangad ng kabanalan.

Ngayon, kapatid, tanungin mo ang iyong sarili:

May mga bahagi ba ng buhay mo na kailangang patatagin muli ng Diyos? May mga tao bang kailangan mong patawarin upang muling maranasan ang kapayapaan? May mga desisyong kailangan mong iwasto upang mapanatili ang kabanalan sa iyong pamumuhay?

Alalahanin mo: ang pananampalatayang walang gawa ay patay (Santiago 2:26). Kaya’t ipakita natin ang ating pananampalataya sa ating mga gawa, salita, at pag-ibig sa kapwa.

Tayo’y manindigan sa pananampalatayang nagbibigay buhay—isang pananampalatayang nakasandig sa kapangyarihan ng Diyos at nakatuon sa Kanyang kaluwalhatian.

Hebreo 12:14 (MBBTAG):

“Pagsikapan ninyong mamuhay sa kapayapaan sa lahat ng tao at magpakabanal, sapagkat walang makakakita sa Panginoon kung hindi banal.”