Roma 4:13–25

Kapag may nangangako sa atin, karaniwan nating sinusukat ang taong nangangako. Kung siya ba ay mapagkakatiwalaan, totoo sa salita, at may kakayahang tuparin ang kanyang sinabi. Pero alam mo ba — sa lahat ng pangakong narinig ng mundo, ang mga pangako ng Diyos lamang ang walang mintis, walang kasinungalingan, at walang kabiguan.

Ngunit narito ang tanong: Paano natin tinatanggap ang mga pangako ng Diyos?

Marami ang nag-iisip na ito ay sa pamamagitan ng ating mga gawa — kapag tayo’y mabait, nagdadasal, at sumusunod sa batas, saka lang tayo pagpapalain ng Diyos. Ngunit ayon sa Roma 4:13–25, ang pangako ng Diyos ay hindi dumating sa pamamagitan ng Kautusan, kundi sa pamamagitan ng pananampalataya.

Ito ang katotohanang tinanggap ni Abraham. Ang kanyang buhay ay larawan ng isang taong hindi nagtitiwala sa sariling lakas, kundi sa Diyos na nagbibigay ng buhay sa mga patay at tumatawag sa mga di-umiiral na bagay na parang umiiral. (v.17)

Kapatid, kung minsan ay napanghihinaan tayo ng loob kapag tila hindi natutupad ang mga pangako ng Diyos. Ngunit sa halip na mangamba, tandaan natin: ang Diyos ay hindi kailanman nagsisinungaling at ang Kanyang mga pangako ay hindi kailanman napapako. Tulad ni Abraham, tayo ay tinatawag na manampalataya, hindi dahil sa ating kakayahan, kundi dahil sa Kanyang katapatan.

Sa talatang ito, ipinaliwanag ni Apostol Pablo ang isang mahalagang katotohanan tungkol sa kaligtasan at katuwiran: hindi ito nakabatay sa Kautusan kundi sa pananampalataya.

1. Ang Pangako ay Bunga ng Pananampalataya, Hindi ng Kautusan (v.13–15)

Sabi ni Pablo, “Sapagkat ang pangako kay Abraham o sa kanyang lahi na siya’y magiging tagapagmana ng sanlibutan ay hindi sa pamamagitan ng kautusan, kundi sa pamamagitan ng katuwirang buhat sa pananampalataya.” (v.13)

Kung ang katuwiran ay sa pamamagitan ng Kautusan, mawawalan ng saysay ang pananampalataya.

Bakit? Dahil ang Kautusan ay naglalantad ng ating kasalanan, hindi ito nagbibigay ng kaligtasan.

Ang batas ay parang salamin — ipinapakita nito ang ating dumi, pero hindi ito ang sabon na makapaglilinis sa atin.

Ang pananampalataya naman ay tumitingin sa Diyos, hindi sa sarili. Ito ang dahilan kung bakit ang biyaya ay umiiral lamang kung ang pananampalataya ang ating sandigan.

2. Ang Pananampalataya ni Abraham ay Halimbawa ng Tunay na Pagtitiwala (v.18–21)

Tingnan natin si Abraham — walang anak, matanda na, at tila imposibleng magkaanak. Ngunit sabi sa talata 18, “Siya’y umasa at sumampalataya, kahit tila wala nang pag-asa.”

Hindi niya tiningnan ang sarili niyang kahinaan, o ang katandaan ni Sara.

Tiningnan niya ang Diyos — at doon niya natagpuan ang kanyang pag-asa.

Ang pananampalataya ni Abraham ay hindi bulag, kundi nakabatay sa pagkakilala niya sa Diyos na makapangyarihan at tapat sa Kanyang salita.

At ito ang sinasabi ni Pablo sa v.21:

“Lubos siyang naniwala na magagawa ng Diyos ang Kanyang ipinangako.”

Ito ang klase ng pananampalataya na gusto ng Diyos na makita rin sa atin — isang pusong hindi nakatingin sa sitwasyon, kundi sa Diyos na higit sa lahat ng sitwasyon.

3. Ang Pananampalatayang Katulad ni Abraham ay Itinuturing na Katuwiran (v.22–25)

Hindi lang si Abraham ang pinagpala dahil sa kanyang pananampalataya.

Sabi ni Pablo, “Ang mga salitang ‘ito’y ibinilang sa kanya’ ay hindi lamang isinulat para sa kanya kundi para din sa atin.” (v.23–24)

Tayo rin, kung mananampalataya kay Cristo — sa Kanya na namatay para sa ating kasalanan at muling nabuhay para sa ating katuwiran — ay ibibilang din na matuwid sa harapan ng Diyos.

Ito ang pinakabuod ng Ebanghelyo:

Ang katuwiran ay hindi kailanman bunga ng paggawa ng tama, kundi bunga ng pananampalatayang tunay na nagtitiwala kay Cristo.

🔥 Ilustrasyon

Isang araw, may isang bata na hawak ang tiket ng eroplano papuntang ibang bansa. Hindi niya alam paano lumipad, hindi niya kayang kontrolin ang eroplano, pero siya ay nakasakay. Ang tanging kailangan niya ay paniwalaan at pagkatiwalaan ang piloto.

Ganoon din ang pananampalataya kay Cristo.

Hindi tayo ang “lumilipad” patungo sa langit — Siya.

Ang ating tungkulin ay umupo, magtiwala, at hayaan Siyang dalhin tayo sa pangakong patutunguhan. ✈️

Ang mga pangako ng Diyos ay hindi natutupad dahil tayo ay tapat — natutupad ito dahil Siya ay tapat.

Kaya kapag dumaan ka sa panahon ng paghihintay, huwag kang mawalan ng pag-asa. Tulad ni Abraham, manatili kang nananampalataya, dahil “ang Diyos ay may kapangyarihang tuparin ang Kanyang ipinangako.” (v.21)

Ang pananampalataya ni Abraham ay larawan ng buhay ng bawat mananampalataya ngayon: ang manalig sa Diyos kahit tila imposible, at manatiling tapat kahit tila matagal dumating ang katuparan.

Hindi kailanman binigo ng Diyos si Abraham, at hindi rin Niya bibiguin ang sinumang nagtitiwala sa Kanya.

Ang Kanyang mga pangako ay totoo, sapagkat Siya mismo ang Katotohanan.

“Kaya’t ibinilang ito sa kanya na katuwiran… at gayon din sa atin, na sumasampalataya sa Diyos na bumuhay kay Jesus na ating Panginoon mula sa mga patay.” — Roma 4:22–24