Roma 5:1–11

Isang tanong na madalas sumagi sa puso ng tao ay ito: “Ano ang nagbabago kapag ako’y naniwala kay Cristo?”

Marami ang nakakaalam ng salitang kaligtasan, ngunit hindi lubos nauunawaan kung ano ang kahulugan ng pag-aaring-matuwid o “justification” sa buhay ng isang mananampalataya.

Kapag sinabi ng Diyos na ikaw ay pinawalang-sala sa pamamagitan ng pananampalataya kay Cristo, hindi lamang Niya binura ang iyong kasalanan—binigyan ka rin Niya ng bagong posisyon, bagong kapayapaan, at bagong relasyon sa Kanya.

Ito ang puso ng Roma 5:1–11.

Sa kabanatang ito, ipinakita ni Apostol Pablo na ang bunga ng ating pagiging matuwid sa pamamagitan ni Cristo ay hindi lamang kaligtasan mula sa kaparusahan, kundi isang mas malalim na karanasan ng kapayapaan, pag-asa, at pag-ibig ng Diyos.

At dito natin maririnig ang napakagandang mensahe ng Ebanghelyo:

Hindi tayo iniligtas ng Diyos dahil karapat-dapat tayo—tayo’y iniligtas Niya dahil minahal Niya tayo kahit hindi tayo karapat-dapat.

Ang ganitong uri ng pag-ibig ay walang katulad.

1. Mayroon Tayong Kapayapaan sa Pamamagitan ni Cristo (v.1–2)

Sabi ni Pablo:

“Yamang tayo’y pinawalang-sala sa pamamagitan ng pananampalataya, tayo’y may kapayapaan sa Diyos sa pamamagitan ng ating Panginoong Jesu-Cristo.”

Ang salitang “kapayapaan” dito ay hindi lamang tungkol sa pakiramdam ng katahimikan—ito ay kapayapaang muling nagbukas ng ugnayan sa pagitan ng Diyos at ng tao.

Noon, tayo’y kaaway ng Diyos dahil sa kasalanan. Ngunit sa pamamagitan ng dugo ni Cristo, ang dating hadlang ay tinanggal, at ngayon ay may bukas na daan tayo sa Kanyang biyaya.

Ang kapayapaang ito ay hindi pansamantala; ito ay matibay na pundasyon ng ating pananampalataya.

Hindi ito nakabatay sa ating emosyon, kundi sa natapos na gawa ni Cristo sa krus.

Kaya kahit dumaan ka man sa unos ng buhay, nananatiling totoo ito: “Tayo’y may kapayapaan sa Diyos.”

2. Mayroon Tayong Pag-asa sa Kaluwalhatian ng Diyos (v.2–5)

Ang isang mananampalataya ay hindi lamang may kapayapaan—meron din siyang pag-asa.

Hindi ito pag-asang nakabatay sa swerte o posibilidad, kundi sa katiyakan ng pangako ng Diyos.

“Sa pamamagitan Niya, tayo’y nakalapit sa biyayang ito kung saan tayo’y nakatayo, at nagmamalaki tayo sa pag-asang makakabahagi sa kaluwalhatian ng Diyos.” (v.2)

Ngunit pansinin mo, sabi ni Pablo, “Nagagalak din tayo sa ating mga kapighatian.”

Parang mahirap paniwalaan, hindi ba? Paano tayo magagalak sa gitna ng hirap?

Ang sagot: dahil ang Diyos ay gumagamit ng mga kapighatian upang hubugin ang ating karakter.

Ang pagtitiis ay nagbubunga ng katatagan; ang katatagan ay nagbubunga ng pag-asa; at ang pag-asa ay hindi kailanman magbibigay ng kahihiyan.

Bakit?

Sapagkat “ang pag-ibig ng Diyos ay ibinuhos sa ating mga puso sa pamamagitan ng Espiritu Santo.” (v.5)

Ang Espiritu ang patunay na ang ating pag-asa ay buhay at totoo.

3. Ipinakita ng Diyos ang Kanyang Pag-ibig Habang Tayo’y Makasalanan Pa (v.6–8)

Ito marahil ang pinakatanyag na bahagi ng kabanata:

“Ngunit pinatunayan ng Diyos ang Kanyang pag-ibig sa atin, na noong tayo’y makasalanan pa, si Cristo ay namatay para sa atin.” (v.8)

Hindi tayo minahal ng Diyos dahil mabait tayo—minahal Niya tayo kahit tayo ay suwail, marumi, at walang pakialam sa Kanya.

Ang pag-ibig ng Diyos ay hindi reaksyon sa ating kabutihan; ito ay Kanyang desisyon mula sa walang hanggan.

Isipin mo:

Ang tao ay bihirang mamatay para sa mabuting tao, ngunit si Cristo ay kusang nag-alay ng Kanyang buhay para sa mga makasalanan.

Ito ang pinakatunay na larawan ng pag-ibig—isang pag-ibig na nagbibigay kahit walang tumutumbas.

4. Tayo’y Naligtas Mula sa Galit at Nakasumpong ng Buhay (v.9–11)

Kung noong tayo’y makasalanan pa ay ipinakita na Niya ang ganitong uri ng pag-ibig, gaano pa kaya ngayon na tayo’y napawalang-sala sa pamamagitan ng Kanyang dugo?

“Kung tayo’y ipinagkasundo ng Diyos sa pamamagitan ng kamatayan ng Kanyang Anak noong tayo’y mga kaaway pa, lalo na ngayon na tayo’y mga kaibigan na Niya, tayo’y maliligtas sa pamamagitan ng Kanyang buhay.” (v.10)

Ito ang pinakamalalim na dahilan kung bakit tayo nagagalak sa ating pananampalataya—sapagkat hindi lamang tayo iniligtas mula sa kasalanan, kundi nakipagkasundo rin tayo sa Diyos.

Ang dating pader ng pagkakahiwalay ay giniba, at ngayon ay may malapit na pakikipag-ugnayan tayo sa Kanya.

🔥 Ilustrasyon

Isang sundalo ang nahuli ng kaaway sa digmaan. Alam niyang kamatayan ang naghihintay. Ngunit isang gabi, dumating ang isang mensahero na may dalang liham: “Pinawalang-sala ka ng hari. Maaari ka nang umuwi.”

Hindi siya makapaniwala. Paano siya mapapatawad gayong siya ay isang traydor?

Ngunit totoo ang mensahe — may ibang tumanggap ng parusa para sa kanya.

Ganyan ang ating kalagayan.

Tayo’y dapat hatulan ng kamatayan, ngunit si Cristo ang tumanggap ng parusa sa halip natin.

At ngayon, dala ng Kanyang dugo, naririnig natin ang mensaheng ito mula sa Diyos:

“Pinawalang-sala ka na. May kapayapaan ka na sa Akin.”

Kapag naunawaan mo kung gaano kalalim ang pag-ibig ng Diyos sa iyo, hindi ka na mamumuhay na takot o nagdududa.

Sa halip, mamumuhay ka na may kapayapaan, pag-asa, at kasiguruhan na ang iyong buhay ay hawak ng Diyos na tapat at maawain.

Kapatid, kung nakararanas ka ngayon ng mga pagsubok, huwag mong isipin na iniwan ka ng Diyos.

Ang kapighatian ay hindi tanda ng Kanyang kawalan — ito ay pagkakataon upang mas maranasan mo ang Kanyang presensiya at pag-ibig.

Ang Roma 5:1–11 ay paalala na ang buhay kay Cristo ay hindi lamang kaligtasan sa hinaharap, kundi isang araw-araw na karanasang may kapayapaan, pag-asa, at pag-ibig.

Ang ating Diyos ay hindi lang nagligtas noon — patuloy Siyang gumagawa ngayon upang patatagin ang ating pananampalataya.

“Sapagkat kung tayo’y ipinagkasundo ng Diyos sa pamamagitan ng kamatayan ng Kanyang Anak, lalong tayo’y maliligtas sa pamamagitan ng Kanyang buhay.” — Roma 5:10