Roma 2:17–29

Isa sa mga pinakamalalim na katotohanang itinuturo ni Apostol Pablo sa aklat ng Roma ay ang pagkakaiba ng panlabas na anyo at panloob na katotohanan. Sa panahon ni Pablo, maraming mga Hudyo ang nagtitiwala sa kanilang pagiging “anak ni Abraham,” sa kanilang pagtutuli, at sa pagsunod sa batas ni Moises. Iniisip nila na dahil sila ay kabilang sa lahi ng Israel, sila na ay awtomatikong katanggap-tanggap sa Diyos. Ngunit sa kabanatang ito, binibigyang-diin ni Pablo na ang tunay na pananampalataya ay hindi nasusukat sa relihiyosong anyo o panlabas na gawa, kundi sa pagbabago ng puso.

Kaibigan, ilang beses mo nang narinig ang mga salitang, “Kristiyano ako,” ngunit kapag tiningnan ang buhay, tila walang kaibahan sa sanlibutan? Marami ngayon ang may relihiyon, ngunit wala ang tunay na relasyon sa Diyos. Sumasamba sa linggo, ngunit wala sa puso ang kabanalan. Pinag-uusapan ang Diyos, ngunit hindi Siya namumuhay sa kanilang puso. Ito ang parehong problema ng mga Hudyo noon — relihiyon sa labas, ngunit walang pagbabago sa loob.

Ang mensaheng ito ay paalala sa atin: Ang tunay na Kristiyano ay hindi sa titulo, hindi sa simbahan, at hindi sa panlabas na ritwal nakikita, kundi sa puso na binago ng Espiritu ng Diyos. Kaya’t tanungin natin ang ating sarili ngayon — ako ba ay tunay na binago ni Cristo, o isa lamang sa mga mukhang banal sa labas ngunit walang buhay sa loob?

1. Ang Pagmamataas sa Panlabas na Relihiyon (v.17–20)

Sinabi ni Pablo, “Ikaw na tumatawag na Hudyo, na nagtitiwala sa kautusan, at nagmamalaki sa Diyos…” Ang mga Hudyo ay naging tiwala sa kanilang espirituwal na pribilehiyo. Mayroon silang kautusan, templo, at tradisyon — ngunit ginamit nila ito bilang sandata ng pagmamataas. Ang problema: nakalimutan nila ang layunin ng mga ito — upang dalhin sila sa kababaang-loob at pagsunod sa Diyos.

Sa ating panahon, maaari nating maranasan ito: kapag iniisip nating tayo ay higit dahil umaattend tayo sa simbahan, o dahil alam natin ang Biblia, o dahil bahagi tayo ng ministeryo. Ngunit tandaan — hindi kailanman kayang palitan ng kaalaman ang pagsunod. Hindi sapat ang alam mo ang tama; kailangan mo itong isabuhay.

2. Ang Kapaimbabawan ng mga Nagsasabi Ngunit Hindi Nagsasagawa (v.21–24)

Mahigpit ang babala ni Pablo: “Ikaw na nagtuturo sa iba, hindi mo tinuturuan ang iyong sarili?” Napakasakit ngunit totoo. Marami ang marunong magsalita ng tama ngunit hindi namumuhay ng tama. Ang resulta: “Dahil sa inyo, ang pangalan ng Diyos ay nilalapastangan ng mga Hentil.”

Ang mundo ay nagmamasid. Ang ating mga gawa ay sumasalamin kung sino ang ating Diyos. Kapag tayo’y nagsasabing Kristiyano ngunit ang ating ugali, pananalita, at asal ay taliwas sa aral ni Cristo — tayo mismo ang dahilan kung bakit ayaw ng iba sa pananampalataya. Kaya’t tanungin natin: nakikita ba si Cristo sa akin, o ako ay dahilan ng pagkatisod ng iba?

3. Ang Tunay na Katuli ay sa Puso, Hindi sa Laman (v.25–29)

Ang pagtutuli ay simbolo ng pagiging bahagi ng bayan ng Diyos. Ngunit ipinaliwanag ni Pablo na ang tunay na pagtutuli ay hindi sa laman kundi sa puso. Ibig sabihin, ang tanda ng pagiging anak ng Diyos ay hindi pisikal, kundi espirituwal. Ito ay gawa ng Espiritu, hindi ng seremonya.

Ito ang larawan ng bagong buhay kay Cristo — isang pusong pinutol sa kasalanan at tinatakan ng Espiritu. Ang mga ganitong tao ay hindi naghahanap ng papuri ng tao, kundi ng papuri mula sa Diyos.

Ang tunay na Kristiyano ay hindi kailangang ipangalandakan ang kanyang kabanalan; ito ay makikita sa kanyang buhay. Ang pagbabago ay hindi artipisyal; ito ay bunga ng pagkilos ng Diyos sa loob ng puso.

Ang relihiyon ay madaling gayahin, ngunit ang relasyon kay Cristo ay hindi mapeke.

Ang panlabas na ritwal ay walang kabuluhan kung hindi ito sinasabayan ng pagsisisi at pagsunod.

Ang tunay na katibayan ng pananampalataya ay ang pusong handang sumunod kahit walang nakakakita.

Tayo ay tinatawag ng Diyos hindi lamang upang magkaroon ng porma ng kabanalan, kundi upang mamuhay sa kapangyarihan ng Kanyang Espiritu. Ang pagiging Kristiyano ay hindi lamang sa pangalan, kundi sa pusong nakayuko sa harapan ng Diyos araw-araw.

Ang mensahe ng Roma 2:17–29 ay isang malalim na paalala: “Ang Diyos ay tumitingin sa puso.” Ang tao ay maaaring manlinlang sa panlabas na anyo, ngunit hindi kailanman sa Diyos. Ang tunay na pananampalataya ay bunga ng Espiritu — ito ang pusong pinalambot ng biyaya, nilinis ng dugo ni Cristo, at tinatakan ng katapatan sa Diyos.

Hindi mo kailangang magkunwari sa harap ng Diyos. Ang hinihintay Niya ay hindi perpektong gawa, kundi pusong tapat na nagsasabing, “Panginoon, baguhin Mo ako.”

At kapag ang puso mo ay tunay na binago Niya — iyon ang tanda ng isang Kristiyanong hindi lang sa pangalan, kundi sa katotohanan.