Roma 3:1–20

Isang malaking tanong ang madalas nating marinig mula sa mga tao: “Kung mabuti naman akong tao, bakit kailangan ko pa si Jesus?” Marami ang naniniwala na sa pamamagitan ng mabubuting gawa, pagsunod sa batas, o pagiging relihiyoso — makakamit nila ang kaligtasan. Ngunit sa kabanatang ito ng Roma, malinaw na ibinunyag ni Apostol Pablo ang isang mapait ngunit napakahalagang katotohanan: walang sinuman ang matuwid sa harap ng Diyos.

Ang mga Hudyo noon ay nagtitiwala sa kanilang kautusan at sa pagiging bayan ng Diyos. Samantalang ang mga Hentil (hindi Hudyo) naman ay walang batas ngunit sumusunod sa mga batas ng budhi. Ngunit sa kabila ng pagkakaibang ito, parehong nahulog sa kasalanan. At dito ipinahayag ni Pablo ang isa sa mga pundasyon ng Ebanghelyo: ang unibersal na pagkakasala ng lahat ng tao.

Kaibigan, ito ang dahilan kung bakit mahalaga si Cristo — sapagkat kung kaya nating iligtas ang ating sarili, hindi na kailangang bumaba ang Anak ng Diyos mula sa langit. Ngunit dahil lahat tayo’y nagkasala, ang tanging pag-asa natin ay ang Kanyang awa. Kaya habang binabasa natin ang bahaging ito, tanggapin natin ang katotohanang ito nang may kababaang-loob: ang lahat ng tao ay makasalanan, ngunit may isang Tagapagligtas na naghandog ng Kanyang buhay para sa atin.

1. Ang mga Hudyo at ang Biyaya ng Kautusan (v.1–8)

Sa unang bahagi ng kabanata, tinanong ni Pablo: “Ano nga ang kalamangan ng mga Hudyo?” Ang sagot niya: “Marami sa lahat ng paraan, una sa lahat, sapagkat ipinagkatiwala sa kanila ang mga salita ng Diyos.”

Totoo, may pribilehiyo ang Israel — sila ang unang nakarinig ng Kautusan at mga pangako ng Diyos. Ngunit hindi nangangahulugan na ligtas na sila dahil dito. Ang pagkakaroon ng kautusan ay hindi garantiya ng katuwiran. Ang layunin ng Kautusan ay ipakita kung ano ang kasalanan — hindi upang tayo ay mailigtas.

Kadalasan, tayo rin ay nagiging katulad nila — akala natin, dahil may relihiyon tayo, dahil nagsisimba tayo, o dahil mabait tayo sa kapwa, ay sapat na iyon. Ngunit tandaan natin: hindi sapat ang relihiyon kung walang relasyon kay Cristo. Ang panlabas na kabanalan ay walang silbi kung ang puso ay hindi binago ng Diyos.

2. Ang Kautusan ay Nagpapakita ng Kasalanan (v.9–18)

Dito, ginamit ni Pablo ang serye ng mga sipi mula sa Lumang Tipan upang ipakita ang laganap na kasamaan ng tao. Sinabi niya:

“Walang matuwid, wala kahit isa;

Walang nakauunawa; walang humahanap sa Diyos.

Lahat ay naligaw, sabay-sabay silang naging walang kabuluhan;

Walang gumagawa ng mabuti, wala kahit isa.”

Ito ay matinding paglalarawan ng kalagayan ng tao — lahat ay nagkasala, lahat ay lumihis, lahat ay may puso na tumalikod sa Diyos. Hindi ito simpleng moral na pagkukulang; ito ay espirituwal na pagkabulag.

Ang problema ng sangkatauhan ay hindi lamang kakulangan sa kabutihan, kundi kawalan ng katuwiran sa harap ng banal na Diyos. Lahat ng ating kabutihan, kung ihahambing sa kabanalan ng Diyos, ay parang maruming basahan (Isaias 64:6).

Ang Kautusan ay parang salamin — ipinapakita nito ang ating dungis, ngunit hindi nito kayang linisin ito. Kapag nakita mo ang iyong sarili sa salamin na may dumi sa mukha, hindi mo ipupunas ang salamin sa mukha mo — sapagkat hindi iyon ang layunin nito. Gayundin, ang Kautusan ay nagpapakita lamang ng ating pangangailangan ng paglilinis — at ito’y matatagpuan lamang kay Cristo.

3. Ang Kautusan ay Hindi Makapagliligtas, Ngunit Naghahanda sa Kaligtasan (v.19–20)

Sabi ni Pablo:

“Alam natin na anuman ang sinasabi ng kautusan ay sinasabi nito sa mga nasa ilalim ng kautusan, upang ang bawat bibig ay tumigil sa pagsasalita, at ang buong sanlibutan ay maging mananagot sa Diyos.”

Napakalinaw — ang layunin ng kautusan ay isara ang bawat bibig. Ibig sabihin, walang makapagmamalaki sa Diyos; lahat ay may sala. Sa harap ng Kanyang kabanalan, wala tayong maipagmamalaki.

“Sapagkat sa pamamagitan ng mga gawa ng kautusan ay walang taong aariing-ganap sa paningin ng Diyos, sapagkat sa pamamagitan ng kautusan ay ang pagkakilala sa kasalanan.”

Kung ang Kautusan ay hindi makapagliligtas, ano ang magliligtas sa atin? Ang biyaya ng Diyos sa pamamagitan ni Jesu-Cristo.

Ang Kautusan ay nagtuturo ng tama, ngunit ang biyaya ni Cristo ay nagbibigay ng kapangyarihang gawin ito. Ang Kautusan ay nagdadala ng hatol, ngunit ang biyaya ay nagdudulot ng kapatawaran.

1. Ang kabutihan ng tao ay hindi garantiya ng kaligtasan. Ang Diyos ay hindi naghahambing ng mabuti laban sa masama, kundi banal laban sa makasalanan — at doon, lahat tayo ay bagsak.

2. Ang Kautusan ay daan patungo kay Cristo. Kapag nakita natin ang ating pagkakasala, doon natin mauunawaan ang pangangailangan sa Kanyang biyaya.

3. Ang pagpapakumbaba ang unang hakbang tungo sa kaligtasan. Tanging ang pusong handang umamin ng kasalanan ang makatatanggap ng kapatawaran.

Sa ating panahon ngayon, marami pa rin ang nagtitiwala sa sariling katuwiran — iniisip na ang pagiging mabait ay sapat para sa langit. Ngunit sinasabi ng Roma 3: walang sinuman ang makapagliligtas sa sarili. Ang kaligtasan ay isang handog, hindi gantimpala. At ang handog na ito ay tinanggap natin sa pamamagitan ng pananampalataya kay Cristo.

Ang mensahe ng Roma 3:1–20 ay malinaw: lahat ay nagkasala, ngunit ang biyaya ng Diyos ay mas malaki kaysa sa ating kasalanan.

Ang Kautusan ay naglalahad ng ating pagkukulang, ngunit si Cristo ang sagot dito.

Walang sinumang makatatayo sa harap ng Diyos dahil sa sariling kabutihan — ngunit dahil kay Jesus, maaari tayong manindigan bilang mga pinatawad at itinuring na matuwid.

Kaya’t huwag tayong magtiwala sa sariling gawa, relihiyon, o tradisyon. Magtiwala tayo kay Cristo lamang — sapagkat Siya ang tanging katuwiran na sapat sa harap ng Diyos.

“Sapagkat lahat ay nagkasala at hindi nakaabot sa kaluwalhatian ng Diyos.” (Roma 3:23)

Ngunit salamat sa Kanya — dahil sa Kanyang biyaya, tayo ay ginawang karapat-dapat.