Roma 7:14–25

May isang karaniwang karanasan ang bawat Kristiyano na madalas ay hindi lantaran na pinag-uusapan: ang pakikipaglaban sa kasalanan, kahit pagkatapos nang tumanggap kay Cristo.

Maraming tapat na mananampalataya ang nagtatanong, “Bakit ganito? Tinanggap ko na si Jesus, pero bakit patuloy pa rin akong nagkakamali?”

Ang ilan ay nadadala sa guilt, habang ang iba naman ay nalulunod sa condemnation—iniisip na baka hindi pa talaga sila ligtas dahil hindi nila lubos na maiwasan ang kasalanan.

Dito sa Roma 7:14–25, ibinubunyag ni Apostol Pablo ang isa sa pinakamalalim na karanasang espiritwal:

ang pakikibaka ng bagong pagkatao laban sa makasalanang laman.

Hindi ito usapan ng mga di-mananampalataya, kundi karanasan ng mga tunay na iniligtas ni Cristo.

Isang matapat at tapat na pag-amin ni Pablo na sa kabila ng kanyang pagmamahal sa Diyos, nananatili pa rin sa kanya ang tukso at kahinaan ng laman.

Dito natin matututunan ang katotohanang dapat yakapin ng bawat Kristiyano:

Ang tunay na pananampalataya ay hindi kawalan ng pakikibaka, kundi katapatan sa gitna ng laban.

Hindi tayo tinawag ng Diyos sa pagiging perpekto, kundi sa patuloy na pagkapit sa Kanya sa gitna ng ating kahinaan.

1. Ang Kautusan ay Espiritwal, Ngunit Ako ay Makalaman (v.14–17)

Sinimulan ni Pablo sa isang hayagang pag-amin:

“Sapagkat nalalaman kong ang kautusan ay espiritwal, ngunit ako ay makalaman, ipinagbili sa ilalim ng kasalanan.”

Napaka-mapagpakumbaba ng pahayag na ito.

Ipinapakita dito ni Pablo na kahit siya ay apostol, hindi siya ligtas sa kahinaan ng laman.

Ang “makalaman” ay hindi nangangahulugang siya ay hindi ligtas, kundi siya ay patuloy na nakararanas ng epekto ng makasalanang likas na nasa katawan ng tao.

Sinasabi niya, “Ang ginagawa kong ayaw kong gawin; ngunit ang aking kinasusuklaman, iyon ang aking ginagawa.” (v.15)

Hindi ba ito ang ating sariling karanasan din?

Kapag gusto mong magbasa ng Biblia, biglang may abala.

Kapag gusto mong magdasal, biglang tinatamad ka.

Kapag gusto mong magpatawad, biglang sumisigaw ang emosyon mo: “Hindi ko kaya!”

Ang problema ay hindi ang Kautusan—ito ay banal.

Ang problema ay ang kasalanang nananahan pa rin sa ating laman.

Ito ang nagpapatunay na kailangan natin ang tuloy-tuloy na biyaya ng Diyos araw-araw.

2. May Dalawang Puwersa sa Loob ng Tao (v.18–23)

Dito na isiniwalat ni Pablo ang sikretong labanan sa loob ng puso ng bawat mananampalataya:

“Ang mabuting nais kong gawin ay hindi ko nagagawa, ngunit ang masama na ayaw kong gawin, iyon ang ginagawa ko.”

May dalawang puwersang naglalaban sa loob ng bawat Kristiyano:

Ang bagong pagkatao — ang pusong pinalaya at binago ni Cristo.

Ang luma o makasalanang likas — ang dating “ako” na ayaw mamatay.

Ang bagong pagkatao ay nagnanais ng kabanalan, samantalang ang lumang pagkatao ay naghahangad ng kasalanan.

Kaya’t sa bawat desisyon, may tensiyon.

May labanan sa loob: “Gusto kong sundin ang Diyos, pero naroon ang tukso.”

Pansinin ang sinabi ni Pablo sa v.22:

“Sapagkat ako’y nalulugod sa kautusan ng Diyos ayon sa aking panloob na pagkatao.”

Ito ang patunay na siya ay ligtas na—dahil ang puso niya ay may kagustuhang sumunod sa Diyos.

Ngunit sa v.23, may kabaligtaran:

“Ngunit nakikita kong may ibang kautusan sa aking mga bahagi na nakikipaglaban sa kautusan ng aking pag-iisip.”

Ang buhay-Kristiyano ay hindi patag na daan.

Ito ay laban sa pagitan ng Espiritu at ng laman—ng liwanag at dilim, ng bago at luma.

Ngunit sa bawat laban, tandaan: hindi ka nag-iisa.

May Espiritu ng Diyos na patuloy na gumagawa sa iyong loob upang magtagumpay ka.

3. Ang Sigaw ng isang Pagod na Puso at ang Tagumpay kay Cristo (v.24–25)

Dahil sa tindi ng laban, nasabi ni Pablo:

“Kay hirap ng aking kalagayan! Sino ang magliligtas sa akin mula sa katawang ito ng kamatayan?”

Ito ay sigaw ng isang pusong pagod—pagod sa sariling kahinaan, pagod sa paulit-ulit na pagkakamali, pagod sa pagkatalo sa tukso.

Ngunit pansinin: hindi siya nanatili sa kawalan ng pag-asa.

Agad niyang sinagot ang sarili sa v.25:

“Salamat sa Diyos sa pamamagitan ni Jesu-Cristo na ating Panginoon!”

Ito ang rurok ng kabanatang ito.

Ang kalayaan mula sa kasalanan ay hindi matatagpuan sa ating sariling lakas, kundi sa biyaya ni Cristo.

Hindi sa sariling disiplina, kundi sa kapangyarihan ng Espiritu.

Hindi sa pamamagitan ng pagsisikap, kundi sa patuloy na pagkapit sa Krus.

Ang Kautusan ay nagsasabing “Gawin mo ito.”

Ngunit si Cristo ay nagsasabing “Tapos na.”

Kaya sa halip na mabuhay sa pagkatalo, mamuhay tayo sa tagumpay ng Kanyang ginawa.

Ang Laban ay Katibayan ng Buhay Espiritwal

Maraming Kristiyano ang natatakot kapag nararamdaman nilang may laban sa loob nila—iniisip nilang baka hindi pa sila ligtas.

Ngunit ang totoo, ang pagkakaroon ng laban ay katibayan ng buhay.

Ang patay ay hindi nakikipaglaban.

Ang Espiritwal na buhay ay nakikibaka dahil nais nitong sumunod sa Diyos kahit sa gitna ng kahinaan.

Kaya kung nararamdaman mo minsan na parang nagfa-fail ka, tandaan:

Ang mahalaga ay hindi kung ilang beses kang nadapa, kundi kung sino ang pinanghahawakan mo tuwing nadadapa.

Ang tunay na tagumpay ay hindi sa kawalan ng pagkakamali, kundi sa patuloy na paglapit kay Cristo sa gitna ng iyong kahinaan.

Ang mensahe ng Roma 7:14–25 ay paalala sa atin na ang buhay-Kristiyano ay isang journey ng pakikipaglaban at pag-asa.

Habang tayo ay nabubuhay sa laman, mananatili ang tukso at kahinaan—ngunit hindi ito ang huling salita.

Dahil si Cristo ay nananahan sa atin, at sa Kanya, mayroon tayong tagumpay.

Kaya’t sa bawat araw, sabihin mo sa iyong sarili:

“Oo, mahina ako—ngunit si Cristo ang aking lakas.”

“Oo, ako’y nagkakamali—ngunit si Cristo ang aking katuwiran.”

“Oo, ako’y nakikipaglaban—ngunit si Cristo ang aking tagumpay.”

Sa dulo, ito lang ang tanging sagot sa ating pagod na puso:

“Salamat sa Diyos sa pamamagitan ni Jesu-Cristo na ating Panginoon.”