Roma 8:5–11

Isa sa pinakamatinding tanong ng maraming Kristiyano ay ito: “Paano ako mabubuhay nang tunay na kalugud-lugod sa Diyos?”

Hindi ito tanong ng isang baguhan lang sa pananampalataya, kundi maging ng mga matagal nang mananampalataya — dahil alam natin na bagaman tayo’y ligtas na, may mga araw pa ring tila tinatalo tayo ng laman.

Araw-araw, may dalawang tinig tayong naririnig sa ating kalooban:

ang isa ay tinig ng laman — na nagtutulak sa atin patungo sa kasalanan, pagmamataas, at pansariling hangarin;

at ang isa ay tinig ng Espiritu — na humihikayat sa atin patungo sa kabanalan, pagsuko, at kapayapaan sa Diyos.

Ang problema, kung minsan mas malakas pakinggan ang laman, lalo na kapag tayo’y pagod, nasasaktan, o nakararanas ng tukso.

Ngunit dito sa Roma 8:5–11, itinuturo ni Apostol Pablo kung paano natin mapagtagumpayan ang labang ito — hindi sa sariling lakas, kundi sa kapangyarihan ng Espiritu ng Diyos.

Kung sa mga naunang talata (v.1–4) ay ipinahayag ni Pablo ang katotohanang “Walang kahatulan sa mga na kay Cristo Jesus,”

dito naman ay ipinapakita niya ang bunga ng buhay na iyon — isang buhay na puspos ng Espiritu, at punô ng kapayapaan.

Kaibigan, nais ng Diyos na hindi lang tayo maligtas sa posisyon, kundi maranasan din natin ang kalayaan sa ating pamumuhay.

Dahil ang tunay na kalayaan ay hindi lamang ang pagtakas sa parusa ng kasalanan, kundi ang kapangyarihang hindi na mamuhay sa ilalim ng kasalanan.

Ito ang mensahe natin ngayon:

Ang buhay ayon sa Espiritu ay hindi lang buhay ng kabanalan, kundi buhay ng kapayapaan — isang buhay na totoo, tahimik, at puspos ng Diyos.

1. Dalawang Uri ng Pag-iisip (v.5–6)

“Sapagkat ang mga nabubuhay ayon sa laman ay iniisip ang mga bagay ng laman, ngunit ang mga nabubuhay ayon sa Espiritu ay iniisip ang mga bagay ng Espiritu. Sapagkat ang kaisipan ng laman ay kamatayan, ngunit ang kaisipan ng Espiritu ay buhay at kapayapaan.”

Ito ang unang malinaw na paghahati ni Pablo — may dalawang “uri” ng pamumuhay:

Pamumuhay ayon sa laman — ito ang buhay na nakasentro sa sarili, sa pansamantalang pagnanasa, at sa mga bagay ng mundong ito.

Pamumuhay ayon sa Espiritu — ito ang buhay na nakasentro sa Diyos, sa katuwiran, at sa mga bagay na may walang hanggang halaga.

Hindi maaaring sabay ang dalawang ito.

Ang laman ay humihila pababa, ngunit ang Espiritu ay nagtutulak pataas.

Ang sabi ni Pablo, “ang kaisipan ng laman ay kamatayan.”

Kamatayan dito ay hindi lang pisikal, kundi espiritwal — paghihiwalay mula sa Diyos, kawalan ng kapayapaan, at buhay na punô ng kalituhan.

Ngunit kapag ang isipan mo ay puno ng mga bagay ng Espiritu — panalangin, Salita ng Diyos, kabutihan, at pananampalataya —

doon mo mararanasan ang “buhay at kapayapaan.”

Mapapansin mo, ang kapayapaan ay hindi resulta ng kawalan ng problema,

kundi bunga ng presensiya ng Espiritu sa gitna ng problema.

2. Ang Laman ay Kaaway ng Diyos (v.7–8)

“Sapagkat ang kaisipan ng laman ay pagkapoot laban sa Diyos; sapagkat hindi ito napapasailalim sa kautusan ng Diyos, ni hindi nga ito maaaring magawa. Kaya’t ang mga namumuhay ayon sa laman ay hindi makalulugod sa Diyos.”

Dito mas pinalinaw ni Pablo ang katotohanang maraming tao ang ayaw tanggapin —

ang laman, o ang makasalanang likas ng tao, ay hindi lamang “mahina,” kundi rebelde laban sa Diyos.

Kahit anong kabutihan o moralidad ang gawin ng isang taong hiwalay kay Cristo,

hindi ito makapagbibigay-lugod sa Diyos, sapagkat wala ang Espiritu sa kanyang puso.

Ang laman ay gustong siya ang nasusunod.

Ayaw nitong sumunod sa utos ng Diyos, ayaw nitong magpasakop sa Kanyang kalooban.

Kaya’t sinasabi ni Pablo — “ang mga nabubuhay ayon sa laman ay hindi makalulugod sa Diyos.”

Kung gayon, mahalagang tanungin natin ang ating sarili:

Ano ba ang nagkokontrol sa aking mga desisyon araw-araw — ang laman o ang Espiritu?

Kapag galit, selos, inggit, o pagmamataas ang nangingibabaw, malinaw na ang laman ang namumuno.

Ngunit kapag kapatawaran, kababaang-loob, at pag-ibig ang nangingibabaw,

doon natin makikitang ang Espiritu ng Diyos ang gumagalaw.

3. Ang Espiritu ng Diyos ay Nasa Inyo (v.9)

“Subalit kayo ay hindi nabubuhay ayon sa laman kundi ayon sa Espiritu, kung talagang nananahan sa inyo ang Espiritu ng Diyos. Ngunit kung ang sinuman ay walang Espiritu ni Cristo, siya ay hindi kabilang sa Kanya.”

Ito ang pundasyon ng tunay na Kristiyanong buhay — ang paninirahan ng Espiritu Santo.

Ang Espiritu ay hindi pansamantalang dumadalaw, kundi nananahan sa loob ng bawat mananampalataya.

Kapag tinanggap mo si Cristo bilang Panginoon at Tagapagligtas,

ang Espiritu ng Diyos ay agad na dumadapo at nananahan sa iyong puso.

At dahil dito, hindi mo na kailangang mabuhay sa dating paraan —

ang kapangyarihan ng Espiritu ay nasa iyo na upang magtagumpay sa tukso at mamuhay ng may kabanalan.

Napakahalagang tandaan:

ang pagiging Kristiyano ay hindi lang pagbabago ng panlabas na gawain, kundi pagbabago ng panloob na likas.

Hindi ito “bagong ayos ng buhay,” kundi “bagong buhay mismo.”

4. Buhay si Cristo sa Inyo (v.10–11)

“Kung si Cristo ay nasa inyo, ang katawan ay patay dahil sa kasalanan, ngunit ang espiritu ay buhay dahil sa katuwiran. At kung ang Espiritu ng Diyos na bumuhay kay Jesus mula sa mga patay ay nananahan sa inyo, Siya na bumuhay kay Cristo Jesus mula sa mga patay ay magbibigay-buhay din sa inyong mga mortal na katawan sa pamamagitan ng kanyang Espiritung nananahan sa inyo.”

Ito ang pinakamakapangyarihang katotohanan sa lahat —

ang parehong Espiritu na bumuhay kay Jesus mula sa libingan ay nasa iyo rin!

Kung si Cristo ay nasa iyo, kahit na mahina ang iyong katawan,

mayroon kang buhay na walang hanggan sa iyong espiritu.

Ang kasalanan ay maaaring kumilos pa rin sa laman, ngunit ito’y wala nang kapangyarihan upang ikaw ay hatulan o pagharian.

Ang Espiritu na nasa iyo ngayon ang magbibigay ng bagong lakas, bagong sigla, at bagong pag-asa araw-araw.

Kaya’t kahit napapagod ka, kahit minsan parang gusto mo nang sumuko — tandaan mo:

ang Espiritu ng Diyos na bumuhay kay Cristo ay Siya ring nagbibigay-buhay sa iyo ngayon.

Ito ang dahilan kung bakit ang buhay sa Espiritu ay hindi lamang tungkol sa “pagsunod,”

kundi tungkol sa pagkabuhay — buhay na puspos ng presensiya ng Diyos, at buhay na may tunay na kapayapaan.

Kaibigan, kung ikaw ay nasa kay Cristo,

ang Espiritu ng Diyos ay nasa iyo — at iyon ang pinakamatinding pribilehiyo sa lahat.

Hindi mo kailangang mamuhay sa takot o sa pagkapagod ng sariling pagsisikap,

sapagkat ang Espiritu ang gumagawa sa iyo upang maging kawangis ni Cristo.

Ang pamumuhay sa Espiritu ay hindi perpektong buhay,

kundi puspusang buhay — isang buhay ng pagtalima, kapayapaan, at pag-asa.

Kaya’t sa tuwing mararamdaman mong mahina ka, alalahanin mo ito:

Ang Espiritu na bumuhay kay Jesus mula sa mga patay ay Siya ring bumubuhay sa iyong puso ngayon.

At habang Siya’y nananahan sa iyo,

may kapayapaan kang hindi kayang ibigay ng mundo — kapayapaang galing sa Diyos na buhay.