Roma 9:6–13

Kapag naririnig natin ang salitang “piliin,” madalas itong nagdadala ng halo-halong damdamin.

Minsan, ito’y saya — gaya ng pagpili sa atin sa isang oportunidad o karangalan.

Pero minsan din, ito’y sakit — kapag hindi tayo napili.

Lalong-lalo na kapag sa mga bagay na may kinalaman sa ating pananampalataya, tanong ng marami:

“Bakit parang may mga taong mas bukas sa Diyos, samantalang ang iba ay matigas ang puso?”

“Bakit tila may mga tinatawag na agad ng Diyos, at ang iba naman ay parang hindi Niya pinapansin?”

Ito ang malalim na usaping tinatalakay ni Pablo sa Roma 9:6–13.

Sa unang tingin, tila nakakalito — pero sa ilalim ng mga salita ni Pablo ay may isang napakalalim na katotohanan:

ang kaligtasan ay hindi bunga ng ating kabutihan, kundi ng biyaya ng Diyos.

Ang puso ng Diyos ay hindi parang boto o puntos na nakabatay sa performance.

Hindi Niya sinasabing, “Sino ang mas karapat-dapat?”

Kundi, “Sino ang aking tatanggapin ayon sa Aking kalooban at kabutihan?”

Sa mga talatang ito, ipinapakita ni Pablo na mula pa noong una,

ang Diyos ay pumipili hindi ayon sa dugo, lahi, o gawa —

kundi ayon sa Kanyang layunin ng biyaya.

At kung iisipin natin, napakalaya nitong katotohanan.

Sapagkat kung ang kaligtasan ay nakasalalay sa ating gawa, lahat tayo’y babagsak.

Ngunit dahil ito ay nakabatay sa biyaya ng Diyos,

may pag-asa tayong lahat — kahit gaano pa tayo kahina, kahit gaano pa karaming beses tayong nagkamali.

1. Ang Salita ng Diyos ay Hindi Nabibigo (v.6)

“Ngunit hindi sa paraang parang nabigo ang salita ng Diyos. Sapagkat hindi lahat ng nagmula kay Israel ay tunay na Israelita.”

Maraming Hudyo noon ang nag-aakalang sila’y ligtas na dahil sila’y mga anak ni Abraham.

Para sa kanila, ang pagiging bahagi ng Israel ay awtomatikong daan tungo sa kaligtasan.

Ngunit itinama ito ni Pablo —

hindi lahat ng kabilang sa lahi ni Abraham ay kabilang sa pamilya ng pananampalataya.

Ang tunay na Israel ay hindi batay sa dugo,

kundi sa puso —

sa mga taong sumasampalataya sa Diyos, gaya ni Abraham mismo.

Dito, malinaw na ipinapakita ni Pablo na ang salita ng Diyos ay hindi nabigo.

Ang mga pangako Niya ay nananatili, ngunit hindi ito awtomatikong ipinapasa sa lahat ng may lahing Hudyo.

Ang biyaya ng Diyos ay hindi nakatali sa relihiyon o tradisyon — ito ay ipinagkakaloob sa mga may pananampalataya.

Kaya kung minsan ay iniisip mong,

“Bakit parang ang iba, kahit lumaki sa simbahan, ay hindi pa rin totoo ang pananampalataya?”

Tandaan mo: ang pagiging anak ng Diyos ay hindi namamana —

ito ay personal na pagtugon sa Kanyang tawag ng biyaya.

2. Ang Halimbawa ni Isaac at Ishmael (v.7–9)

“Ni sapagkat sila’y lahi ni Abraham ay mga anak na silang lahat; kundi, ‘Kay Isaac tatawagin ang iyong lahi.’ Ibig sabihin, hindi ang mga anak sa laman ang mga anak ng Diyos, kundi ang mga anak ng pangako ang ibinibilang na lahi.”

Si Abraham ay may dalawang anak — sina Ishmael at Isaac.

Ngunit tanging si Isaac ang anak ng pangako.

Hindi dahil mas mabait siya, kundi dahil siya ang pinili ng Diyos upang ipakita ang Kanyang layunin ng kaligtasan.

Ang aral dito:

ang Diyos ay pumipili hindi ayon sa ating pagsisikap, kundi ayon sa Kanyang plano.

Ang Kanyang pagpili kay Isaac ay pagpapakita na ang kaligtasan ay hindi bunga ng natural na pagsilang,

kundi ng biyaya ng Diyos na kumikilos ayon sa Kanyang salita.

Minsan, gusto nating unawain ang lahat ng ginagawa ng Diyos.

Pero tandaan — kung ang lahat ay nakabase sa ating unawa, hindi Siya Diyos kundi tayo.

Ang Diyos ay may karapatang pumili kung paano Niya ipapahayag ang Kanyang awa at layunin.

Hindi ito kawalang-katarungan, kundi kalaliman ng Kanyang kabutihan.

Sapagkat sa halip na walang mailigtas dahil lahat ay makasalanan,

pinili Niyang magkaroon ng paraan — at iyon ay sa pamamagitan ng Kanyang pangako.

3. Ang Halimbawa nina Jacob at Esau (v.10–13)

“At hindi lamang iyon, kundi nang magdalang-tao si Rebeka sa kambal na anak ni Isaac,

(bago pa sila ipanganak o makagawa ng mabuti o masama),

upang ang layunin ng Diyos ayon sa Kanyang pagpili ay manatili —

hindi dahil sa gawa kundi dahil sa tumatawag —

sinabi sa kanya, ‘Ang nakatatanda ay maglilingkod sa nakababatang anak.’ Ayon sa nasusulat, ‘Si Jacob ay inibig Ko, ngunit si Esau ay kinapootan Ko.’”

Ito ang isa sa pinakamalalim na pahayag tungkol sa sovereign grace ng Diyos.

Bago pa man ipanganak sina Jacob at Esau,

bago pa sila makagawa ng mabuti o masama —

pinili na ng Diyos si Jacob.

Hindi dahil mas karapat-dapat si Jacob (sa katunayan, may mga kapintasan din siya),

kundi dahil nais ng Diyos ipakita na ang kaligtasan ay batay sa Kanyang awa, hindi sa ating gawa.

Ang pagpili ng Diyos ay hindi gaya ng pagpili ng tao.

Ang tao ay pumipili batay sa itsura, talento, o performance.

Ngunit ang Diyos ay pumipili batay sa Kanyang kabutihan at layunin.

Ang Kanyang pagpili ay hindi para itaas ang isa at ibagsak ang isa —

kundi upang ipakita na lahat ay umaasa lamang sa Kanyang biyaya.

Walang puwedeng magmalaki; lahat ay dapat magpasalamat.

Kung si Jacob ay iniligtas, iyon ay dahil sa biyaya.

Kung tayo ay tinawag ng Diyos ngayon, hindi ito dahil mas mabait tayo —

kundi dahil Siya ay mabuti.

4. Ang Lihim ng Biyayang Walang Kapantay

Ang paksang ito ay madalas ikalito ng marami.

Pero kapag inunawa natin ito nang may kababaang-loob,

makikita nating ito ay hindi tungkol sa kawalan ng katarungan,

kundi tungkol sa kalaliman ng pag-ibig ng Diyos.

Kung ang Diyos ay hindi pumili na magpakita ng awa,

wala ni isa sa atin ang maliligtas.

Sapagkat lahat tayo ay makasalanan, lahat tayo ay lumayo sa Kanya.

Ngunit sa Kanyang biyaya, sinabi Niya:

“Ako ang pipili. Ako ang tatawag. Ako ang magliligtas.”

Ito ang puso ng Ebanghelyo —

hindi tayo ang umabot sa Diyos; Siya ang umabot sa atin.

Hindi tayo ang unang nagmahal; Siya ang unang umibig.

Kaya’t bawat Kristiyano ay patunay ng Kanyang soberanong awa —

na sa kabila ng ating kahinaan, pinili Niya tayong maranasan ang Kanyang kaligtasan.

Kung naiintindihan mo na ang kaligtasan ay bunga ng biyaya ng Diyos,

dapat itong magbunga ng tatlong bagay sa puso mo:

1. Pagpapakumbaba. Walang sinuman ang makapagmamalaki. Ang lahat ng kaligtasan ay kaloob ng Diyos, kaya’t ang tugon natin ay pasasalamat, hindi pagyayabang.

2. Pasasalamat. Kapag naisip mong tinawag ka ng Diyos kahit wala kang kakayahan, dapat kang mapuno ng kagalakan at papuri sa Kanya.

3. Pag-asa. Kung ang kaligtasan ay nakabatay sa biyaya, may pag-asa kahit sa pinakamakasalanan. Walang sinuman ang sobrang layo para hindi maabot ng pag-ibig ng Diyos.

Ang Roma 9:6–13 ay paalala na ang kaligtasan ay hindi proyekto ng tao, kundi gawa ng Diyos.

Ito ay kwento ng biyaya —

isang Diyos na pumipili, tumatawag, at nagliligtas ayon sa Kanyang kabutihan.

Hindi ito tungkol sa kung sino ang mas karapat-dapat,

kundi kung gaano kadakila ang Diyos na patuloy na nagmamahal sa mga hindi karapat-dapat.

Did You Know?

Ang pagpili ng Diyos ay hindi batay sa ating gawa, kundi sa Kanyang biyaya.

At kapag naunawaan mo ito,

maiintindihan mo na ang kaligtasan mo ay hindi mo kailanman kayang bayaran —

kundi habangbuhay mo lamang ipagpapasalamat.