Roma 9:1–5

Mayroon ka na bang kilala — isang kaibigan, kamag-anak, o mahal sa buhay — na hanggang ngayon ay hindi pa nakakakilala sa Panginoon?

Siguro ilang beses mo na silang ipinag-pray, kinausap, o dinala sa simbahan, ngunit tila sarado pa rin ang kanilang puso.

Masakit, hindi ba?

Ang makitang nagmamahal ka sa Diyos ngunit ang mga taong mahal mo ay tila walang pakialam sa Kanya.

Ganyan din ang puso ni Apostol Pablo sa Roma 9:1–5.

Sa puntong ito ng kanyang sulat, pagkatapos niyang ipaliwanag ang kadakilaan ng kaligtasan sa pamamagitan ng biyaya ni Cristo sa mga nakaraang kabanata, biglang tumigil si Pablo — hindi para magturo ng bagong doktrina, kundi upang magbukas ng kanyang puso.

Ipinahayag niya ang isa sa mga pinakamalalim na damdamin ng isang tagapagturo at tagapaglingkod ng Diyos: ang pagdurusa ng pusong may malasakit sa mga hindi pa ligtas.

Sinabi niya, “May malaking kalungkutan at walang tigil na pagdaramdam sa aking puso” (v.2).

Ito ang kirot ng pagmamahal — ang sakit ng isang taong handang isuko ang lahat alang-alang sa kaligtasan ng iba.

Hindi ito simpleng lungkot; ito ay isang banal na pagdadalamhati para sa mga kaluluwang hindi pa nakakakilala kay Cristo.

Marami sa atin ang nagagalak kapag pinagpapala tayo ng Diyos.

Ngunit ilan sa atin ang umiiyak para sa mga taong hindi pa Niya kilala?

Ilan sa atin ang tulad ni Pablo — may pusong handang masaktan, handang manalangin, handang maghintay — basta’t ang iba ay maligtas?

Sa pagninilay na ito, hahayaan nating suriin ng Diyos ang ating puso.

Dahil kung tunay nating naunawaan ang kaligtasang tinanggap natin, natural na mararamdaman din natin ang bigat ng pagkawala ng mga hindi pa nakakakilala kay Cristo.

1. Ang Katapatan ni Pablo sa Kanyang Damdamin (v.1–2)

Sabi ni Pablo,

“Sinasabi ko ang totoo kay Cristo, hindi ako nagsisinungaling, at pinatotohanan ito ng aking budhi sa pamamagitan ng Espiritu Santo — na ako’y may malaking kalungkutan at walang tigil na pagdaramdam sa aking puso.”

Mahalagang pansinin kung gaano ka-sincere si Pablo.

Hindi siya nagmamalinis o nagdadrama.

Alam niyang ang Diyos ang saksi ng kanyang damdamin — ang Espiritu Santo mismo ang nagpapatunay.

Ibig sabihin, totoo ang kanyang pag-aalala.

Hindi ito dahil gusto niyang makuha ang simpatiya ng mga taga-Roma, kundi dahil naramdaman niya ang bigat ng kaligtasan na hindi pa nauunawaan ng kanyang mga kababayan.

Ang ganitong uri ng kalungkutan ay hindi gawa ng emosyon lamang; ito ay bunga ng Espiritu — isang puso na puspos ng pagmamahal ng Diyos para sa mga naliligaw.

Kung tutuusin, may karapatan si Pablo na lumayo sa kanila.

Sa mga Hudyo nanggaling ang mga taong umusig sa kanya, nagbato sa kanya, at nagtulak sa kanya palabas ng kanilang mga sinagoga.

Ngunit sa halip na galit, awa ang nanaig sa kanyang puso.

Ito ang tunay na puso ng isang lingkod ng Diyos — hindi sugatan ng sama ng loob, kundi puspos ng malasakit.

2. Ang Handa Niyang Sakripisyo Dahil sa Pagmamahal (v.3)

“Sapagkat ako’y nahahandang sumpain at mawalay kay Cristo alang-alang sa aking mga kapatid, sa aking mga kamag-anak ayon sa laman.”

Isipin mo iyon!

Handang masumpa, handang mawalay kay Cristo — alang-alang lamang sa mga Hudyo na ayaw maniwala sa Ebanghelyo.

Hindi ibig sabihin na posible talagang mangyari ito (sapagkat walang sinuman ang maaaring mahiwalay kay Cristo kung tunay na sa Kanya),

ngunit ipinapakita ni Pablo ang lawak ng kanyang malasakit.

Ganyan kalalim ang kanyang pagmamahal sa kanila — halos katulad ng pagmamahal ni Cristo mismo.

Ito ang puso ng isang pastol: handang magdusa upang may isa lamang na maligtas.

Hindi ba’t ganito rin ang sinabi ni Moises sa Exodo 32:32?

“Kung hindi Mo sila patatawarin, burahin Mo na rin ang aking pangalan sa Iyong aklat.”

Pareho ang puso: “Lord, huwag lang sila mapahamak.”

Sana, ganito rin ang maging puso natin.

Na sa bawat kaibigan o kapamilyang hindi pa ligtas,

hindi tayo mapapanatag hangga’t hindi nila nakikilala ang kaligtasan kay Cristo.

3. Ang mga Pribilehiyong Ibinigay sa Israel (v.4–5)

“Sila’y mga Israelita, at sa kanila ibinigay ang pag-aampon, ang kaluwalhatian, ang mga tipan, ang pagtuturo ng kautusan, ang pagsamba, at ang mga pangako. Sa kanila rin ang mga ninuno, at mula sa kanila, ayon sa laman, ay nagmula si Cristo…”

Isipin mo — lahat ng ito ay ibinigay sa Israel.

Sila ang may karapatang makita at maranasan ang lahat ng patotoo ng Diyos:

Sila ang unang tinawag. Sila ang binigyan ng kautusan. Sa kanila nanggaling ang mga propeta at mismong Mesiyas.

At gayon pa man, marami sa kanila ay tumanggi pa rin kay Cristo.

Kaya’t ang bigat ng damdamin ni Pablo ay hindi lang dahil sa personal na pagkakaibigan,

kundi dahil alam niyang nasasayang ang biyayang dapat sana’y kanila.

Alam niyang nilalapitan na sila ng Diyos, ngunit patuloy silang lumalayo.

Iyon ang masakit — kapag alam mong ang tao ay nasa pinto na ng kaligtasan, ngunit ayaw pang pumasok.

4. Ang Aral ng Pusong Marunong Umiyak para sa Iba

Dito makikita natin ang isang mahalagang aral:

Ang tunay na pagkaunawa sa biyaya ng Diyos ay hindi lamang nagbubunga ng pasasalamat — kundi ng malasakit.

Kapag tunay mong naranasan ang kaligtasan, hindi mo ito maitatago.

Hindi ka man makapangaral tulad ni Pablo,

pero mararamdaman mo ang parehong kirot kapag nakikita mong may mga taong hindi pa nakatatanggap ng biyayang iyon.

Ang pananampalatayang walang malasakit ay mababaw.

Ngunit ang pusong puspos ng Espiritu ay laging nagmamahal — hindi lang sa Diyos, kundi sa mga taong wala pa sa Kanya.

Ito ang hamon sa atin:

Hindi sapat na alam nating ligtas tayo.

Tanungin din natin ang ating sarili: “May malasakit ba ako sa mga hindi pa ligtas?”

Dahil ang puso ni Cristo ay pusong nagmamahal sa mga nawawala.

Kung tutuusin, maraming Kristiyano ngayon ang nasisiyahan na sa kanilang sariling kaligtasan.

Masaya na silang ligtas, ngunit hindi na iniisip ang mga hindi pa nakararanas ng biyaya ni Cristo.

Ngunit kung titignan natin si Pablo, makikita nating ang tunay na Kristiyanismo ay missional —

ito’y pusong laging umaabot, pusong hindi mapalagay hangga’t may isang kaluluwang hindi pa nakakakilala kay Jesus.

Sa ating mga pamilya, trabaho, at komunidad, marami pang tao ang tila malayo sa Diyos.

Maaaring sila’y mababait, relihiyoso, o matagumpay,

ngunit kung wala si Cristo sa puso nila, sila ay nawawala pa rin.

Kaya gaya ni Pablo, marapat na manalangin tayo na bigyan tayo ng Diyos ng pusong nagmamalasakit.

Pusong marunong umiyak para sa mga kaluluwa,

pusong handang magsakripisyo,

pusong handang magsabi:

“Panginoon, gamitin Mo ako — kahit isang buhay lang ang madala ko sa Iyo.”

Ang Roma 9:1–5 ay hindi lamang isang teolohikal na paliwanag, kundi isang emosyonal na larawan ng puso ni Pablo — isang pusong humahawig sa puso ni Cristo.

Ito ang pusong nasasaktan, ngunit patuloy na umaasa;

pusong umiiyak, ngunit patuloy na naglilingkod;

pusong sugatan, ngunit hindi sumusuko.

At marahil ito rin ang nais ng Diyos sa atin —

na habang lumalalim tayo sa ating pananampalataya,

lumawak din ang ating malasakit sa mga hindi pa nakakakilala sa Kanya.

Sapagkat ang tunay na tanda ng isang pusong puspos ng Espiritu ay hindi lang ang galing magpaliwanag ng Salita,

kundi ang kakayahang umibig —

umibig sa Diyos, at umibig sa mga kaluluwang mahal din Niya.

Did You Know?

Ang puso ni Pablo ay nasasaktan para sa mga nawawala —

dahil ang puso ni Cristo mismo ang tumitibok sa kanya.