Roma 9:30–33

May mga tao na buong buhay nilang sinubukang maging “mabuti.”

Magsimba bawat Linggo, magdasal araw-araw, tumulong sa mahihirap, at umiwas sa masama — subalit sa kabila ng lahat ng ito, tila laging may kulang.

Bakit ganun? Hindi ba’t sapat na ang paggawa ng mabuti para tanggapin ng Diyos?

Ganito ang kaisipan ng marami sa panahon ni Pablo — lalo na ng mga Judio.

Para sa kanila, ang katuwiran ay nasusukat sa pagsunod sa Kautusan ni Moises.

Ngunit dumating si Cristo, at ipinahayag Niya na ang tunay na katuwiran ay hindi bunga ng gawa, kundi ng pananampalataya.

Ang mensaheng ito ay naging “katitisuran” para sa marami — sapagkat para sa taong sanay “kumita” ng kaligtasan, mahirap tanggapin na ito’y libre.

Ngunit ito ang kagandahan ng Ebanghelyo: ang katuwiran ng Diyos ay hindi para sa mga perpekto, kundi para sa mga sumasampalataya kay Cristo.

Ang mensahe ng Roma 9:30–33 ay malinaw — ang katuwiran ay hindi nakabatay sa pagganap, kundi sa pananalig.

At dito natin nakikita ang kabaligtaran ng pananaw ng mundo:

ang sinisikap ng tao ay bigo,

ngunit ang nagtitiwala kay Cristo ay pinawalang-sala.

1. Ang mga Hentil ay Nakamit ang Katuwiran sa Pamamagitan ng Pananampalataya (Roma 9:30)

Sabi ni Pablo, “Ano ngayon ang ating masasabi? Na ang mga Hentil na hindi nagsikap sa katuwiran ay nakamit ang katuwiran, ang katuwirang batay sa pananampalataya.”

Isang nakakagulat na pahayag!

Ang mga Hentil, na hindi bahagi ng Israel, na walang Kautusan, ay naging matuwid sa harapan ng Diyos.

Paano?

Hindi sa pagsunod, kundi sa pananampalataya.

Dito ipinapakita ni Pablo ang kabaligtaran ng takbo ng pag-iisip ng tao.

Habang ang Israel ay abala sa paggawa, ang mga Hentil ay tumanggap sa pamamagitan ng paniniwala.

Habang ang iba ay nagtitiwala sa sarili nilang kabutihan, ang mga mananampalataya ay nagtitiwala sa kabutihan ni Cristo.

Ang aral?

Ang Diyos ay hindi naghahanap ng taong maraming ginawa kundi ng taong tapat na nananampalataya.

2. Ang Israel ay Nabigo Dahil sa Pagtitiwala sa Gawa (Roma 9:31–32)

Sabi ni Pablo, “Ngunit ang Israel, na nagsikap sa Kautusan ng katuwiran, ay hindi nakaabot sa Kautusang iyon. Bakit? Sapagkat hindi nila ito sinikap sa pamamagitan ng pananampalataya, kundi na para bang sa pamamagitan ng mga gawa.”

Dito malinaw na tinutukoy ni Pablo ang pangunahing dahilan ng pagkabigo ng Israel:

Hindi dahil kulang sila sa kabaitan, kundi dahil mali ang pinagmulan ng kanilang pagsisikap.

Sila ay naging relihiyoso, ngunit hindi tunay na nanampalataya.

Maraming tao rin ngayon ang nasa parehong sitwasyon — abala sa relihiyon, ngunit malayo sa relasyon.

Maraming “gumagawa para sa Diyos,” ngunit hindi “sumasampalataya sa ginawa ni Cristo.”

Kaya’t kahit gaano pa sila kasipag, kung wala ang pananampalataya, ito ay walang kabuluhan.

Ang totoo, kung ang kaligtasan ay nakabatay sa gawa, sino ang makatutugon sa pamantayan ng Diyos?

Ngunit salamat sa Kaniyang biyaya — dahil sa pananampalataya kay Cristo, tayo ay pinawalang-sala kahit hindi perpekto.

3. Si Cristo ang Batong Ikinatisod ng Marami (Roma 9:33)

Pansinin ang sinabi ni Pablo:

“Narito, inilalagay Ko sa Sion ang isang batong katitisuran at isang malaking bato na ikabubuwal; ngunit ang sinumang sumampalataya sa Kaniya ay hindi mapapahiya.”

Ang “bato” na ito ay si Cristo mismo.

Para sa mga nagtitiwala sa Kaniyang ginawa sa krus, Siya ay pundasyon ng pag-asa.

Ngunit para sa mga nagtitiwala sa sariling gawa, Siya ay naging katitisuran — dahil tinatanggal Niya ang pagmamayabang ng tao.

Ito ang dahilan kung bakit maraming tao ang hindi matanggap ang Ebanghelyo.

Gusto nilang gawin ang paraan ng Diyos, hindi tanggapin ito.

Ngunit hindi kailanman tatanggapin ng Diyos ang katuwiran ng tao, sapagkat ang tunay na katuwiran ay dumarating lamang sa pamamagitan ni Cristo.

1. Ang tunay na katuwiran ay bunga ng pananampalataya, hindi ng gawa. Hindi ito nakukuha sa dami ng relihiyosong aktibidad, kundi sa tiwala sa ginawa ni Cristo sa krus.

2. Ang relihiyon ay hindi garantiya ng kaligtasan. Maaaring kilala mo ang Diyos sa isip, ngunit hindi sa puso. Ang tunay na pananampalataya ay hindi lamang alam — ito ay sinusuko ang sarili sa Kaniya.

3. Si Cristo ang pundasyon ng ating katuwiran. Sa Kaniya tayo nakatayo, at sa Kaniya lamang tayo matatag. Ang sinumang sumasampalataya sa Kaniya ay hindi kailanman mapapahiya.

4. Ang biyaya ng Diyos ay nakakahiya sa mayabang, ngunit nakaaaliw sa mapagpakumbaba. Ang nagmamalaki sa gawa ay matitisod kay Cristo, ngunit ang nagpapakumbaba sa pananampalataya ay tatanggap ng kaligtasan.

Ang mensahe ng Roma 9:30–33 ay malinaw:

Ang katuwiran ay hindi gantimpala sa mga matuwid, kundi regalo sa mga nananampalataya.

Habang ang mundo ay nagtuturo ng “Gawin mo ito para tanggapin ng Diyos,”

ang Ebanghelyo ay nagsasabing, “Tanggapin mo Siya, at ikaw ay magiging matuwid.”

Ang ating pananalig kay Cristo ay hindi lamang pag-amin na Siya’y totoo — ito ay buong pagtitiwala na sapat na ang Kaniyang ginawa.

At sa pagtitiwalang iyon, nararanasan natin ang pinakamalalim na kapahingahan:

na ang ating kaligtasan ay nakasalalay hindi sa ating gawa, kundi sa Kaniyang natapos na gawa sa krus.

Kaya’t kung ikaw ay napapagod sa pagsisikap maging karapat-dapat, huminto ka sandali.

Tumingin ka kay Cristo.

Doon mo matatagpuan ang kapahingahan ng kaluluwa — at ang katuwirang hindi kailanman ibinibigay ng gawa, kundi ng biyaya lamang.