Roma 11:1–10

May mga pagkakataon ba sa buhay mo, na parang iniwan ka ng Diyos?

Yung tipong ginawa mo naman ang lahat, nagtiwala ka naman, pero parang tahimik Siya?

Marami sa atin ang nakadanas niyan — lalo na kapag dumarating ang panahon ng kabiguan, kawalan, o matinding pagsubok.

At minsan, dahil sa katahimikan ng Diyos, napapaisip tayo:

“Baka hindi na Siya interesado sa akin.”

“Baka iniwan na ako ni Lord.”

Alam mo bang ganyan din ang naging tanong ng mga Israelita noong panahon ni Pablo?

Sa Roma 11, tinalakay ni Pablo ang tanong na napakahalaga — “Itinakwil na ba ng Diyos ang Kanyang bayan?”

Kasi sa tingin ng marami, dahil tinanggihan ng mga Hudyo si Cristo,

parang tinalikuran na sila ng Diyos.

Pero ang sagot ni Pablo ay malinaw, direkta, at punô ng pag-asa:

“Hinding-hindi!”

Sapagkat kahit minsan ay tila tahimik ang Diyos,

ang Kanyang mga pangako ay hindi kailanman napapako.

Ang Kanyang pag-ibig ay hindi nagbabago kahit ang tao ay magbago.

Kaya sa pag-aaral nating ito, titignan natin kung paano ipinaliwanag ni Pablo na

ang Diyos ay tapat sa Kanyang mga pangako —

at kung paano rin ito nagbibigay ng pag-asa sa atin bilang mga mananampalataya ngayon.

Roma 11:1–10

Verse 1 – “Sinasabi ko nga, itinakwil ba ng Diyos ang Kanyang bayan? Hinding-hindi!”

Grabe, ang linaw ng sagot ni Pablo — Hinding-hindi!

Hindi kailanman nagkakamali ang Diyos sa Kanyang mga pinili.

Kahit maraming Hudyo ang tumanggi kay Cristo, hindi ibig sabihin ay tinalikuran na sila ng Diyos.

Pansinin mo kung gaano ito ka-personal kay Pablo.

Sabi niya, “Ako mismo ay isang Israelita, mula sa lahi ni Abraham, mula sa lipi ni Benjamin.”

Ibig niyang sabihin, “Ako mismo ang patunay na hindi tinakwil ng Diyos ang Kanyang bayan.”

Kung may dahilan para iwanan ng Diyos ang Israel, si Pablo sana ‘yon — dating mang-uusig, dating kalaban ng Ebanghelyo.

Pero anong ginawa ng Diyos? Tinawag siya, binago siya, at ginamit siya.

Kapatid, ito rin ang paalala para sa atin:

kahit gaano tayo kalayo o kadalas nagkamali,

hindi kailanman tinatalikuran ng Diyos ang Kanyang mga anak.

Ang biyaya Niya ay laging may bukas na pinto.

Verses 2–4 – “Hindi itinakwil ng Diyos ang bayang Kanyang nakilala noon pa.”

Binalikan ni Pablo dito ang kwento ni Elias sa Lumang Tipan (1 Hari 19).

Naalala mo ba ‘yung eksenang iyon?

Pagkatapos ng tagumpay sa Bundok ng Carmel,

biglang nawalan ng pag-asa si Elias at nagsabing, “Ako na lang ang natira, Panginoon.”

Pero anong sagot ng Diyos?

“Hindi! May pitong libo pa akong naiwan na hindi lumuhod kay Baal.”

Ibig sabihin, kahit sa panahong parang lahat ay tinalikuran na ang pananampalataya,

ang Diyos ay may natitira pa ring tapat na mga puso.

Kapatid, minsan mararamdaman mong parang ikaw na lang ang naniniwala.

Parang sa workplace mo, sa school mo, o sa pamilya mo —

ikaw lang ang kumakapit sa Diyos.

Pero tulad ni Elias, sinasabi ng Diyos:

“Hindi ka nag-iisa. May mga inilaan pa rin Ako.”

Ang Diyos ay palaging may “remnant” — isang grupo ng mga taong mananatiling tapat kahit sa gitna ng kasamaan.

At baka isa ka doon.

Verses 5–6 – “Sa ngayon din, may natitira ayon sa pagpili ng biyaya.”

Ang katapatan ng Diyos ay hindi nakasalalay sa ating kabutihan,

kundi sa Kanyang biyaya.

Kaya sabi ni Pablo, “Kung ito’y dahil sa biyaya, hindi na ito dahil sa mga gawa.”

Ito ang puso ng Ebanghelyo:

Ang kaligtasan ay regalo, hindi gantimpala.

Hindi mo kailangang magpakabuti muna para tanggapin ng Diyos —

tatanggapin ka Niya, at Siya ang gagawa ng pagbabago sa’yo.

Kung iisipin natin, ito ang rason kung bakit hanggang ngayon,

may mga taong patuloy na tinatawag ng Diyos kahit mukhang imposible.

Kasi ang biyaya Niya ay hindi nauubos,

at ang Kanyang plano ay hindi kailanman napipigilan ng kasalanan ng tao.

Verses 7–8 – “Ang mga pinili ay nakamtan ito, ngunit ang iba ay nabulag.”

Ito na ‘yung masakit na katotohanan:

hindi lahat ay tatanggap sa katotohanan.

Ang ilan ay tatanggi, ang ilan ay patuloy na magmamatigas.

Sabi ni Pablo, “Binigyan sila ng Diyos ng diwa ng pagkamanhid.”

Pero huwag natin itong isipin na parang “pinarusahan” sila agad.

Ang ibig sabihin nito, hinayaan ng Diyos ang mga matitigas ang puso

na maranasan ang bunga ng kanilang sariling pagpili.

Kapatid, tandaan mo — kapag patuloy nating binabalewala ang tinig ng Diyos,

unti-unti rin tayong nagiging manhid sa Kanyang Salita.

Kaya ngayon pa lang, habang may pagkakataon,

pakinggan natin Siya.

Baka ito na ‘yung panawagang matagal na Niyang sinasabi sa’yo:

“Anak, bumalik ka.”

Verses 9–10 – “Maging silo ang kanilang mesa, at maging patibong.”

Matindi ang mga salitang ito, pero may layunin.

Sinasabi ni Pablo na ang mga bagay na dapat sana’y magdala ng pagpapala —

tulad ng Kautusan o mga pribilehiyong espiritwal —

ay naging dahilan pa ng kanilang pagkabulag,

dahil inasahan nila ito sa halip na ang Diyos mismo.

Napaka-relevant nito ngayon.

Maraming tao ang mas nagtitiwala sa relihiyon kaysa sa relasyon.

Mas nagiging abala sa ministeryo kaysa sa mismong Panginoon.

Pero tandaan: ang tunay na pananampalataya ay hindi sa gawaing panlabas,

kundi sa pusong kumikilala sa Diyos na tapat.

Sa kabuuan ng Roma 11:1–10, nakikita natin ang katapatan ng Diyos sa Kanyang mga pangako.

Hindi Siya katulad ng tao na nagsasabi ngayon, pero nakakalimot bukas.

Ang Kanyang pag-ibig ay hindi napuputol, at ang Kanyang biyaya ay hindi naglalaho.

Ang tanong ngayon: Ikaw ba ay bahagi ng mga “natitirang tapat”?

Ang mga taong, kahit mahirap, kahit parang mag-isa,

ay patuloy pa ring kumakapit sa Diyos?

Kung oo, tandaan mo —

ang Diyos ay may layunin kung bakit ka nananatiling tapat.

Baka ikaw ang Elias sa henerasyong ito,

na ginagamit ng Diyos para ipaalala sa iba:

“Hindi pa tapos ang plano Niya.”