Roma 12:9–21

Mga kapatid, kung tatanungin ko kayo ng isang simpleng tanong:

“Ano ba talaga ang hitsura ng tunay na Kristiyano?”

Maraming sasagot:

“Yung nagbabasa ng Biblia.”

“Yung nagdadasal.”

“Yung umaattend ng church.”

Pero kung si Pablo ang tatanungin natin dito sa Roma 12:9–21, sasabihin niya:

“Makikita ang tunay na Kristiyano sa paraan ng pag-ibig niya — lalo na kapag mahirap magmahal.”

Ito ang nakaka-shock sa gut:

Madaling magmahal kapag mabait ang tao.

Madaling magmahal kapag komportable.

Madaling magmahal kapag walang pressure.

Pero ang pag-ibig na tinutukoy ni Pablo dito ay pag-ibig na may tapang, pag-ibig na hindi plastic, pag-ibig na nasusubok sa pagsubok, pag-ibig na hindi sumusuko kahit hindi sinusuklian, at higit sa lahat, pag-ibig na nakaugat sa kabutihan ng Diyos at hindi sa emosyon.

Mga kapatid, baka napansin mo itong pattern sa Roma 12:

Verses 1–2: ibigay mo ang sarili mo kay Cristo.

Verses 3–8: gamitin mo ang gift mo para maglingkod.

Verses 9–21: ipakita mo ang karakter ni Cristo sa bawat pakikitungo mo sa tao — mabait man sila o kaaway.

Ito ang tunay na buhay-Kristiyano.

Hindi palabas.

Hindi pa-formal lang.

Hindi pang-Sunday lang.

Kundi pang-araw-araw na buhay — pati sa mga taong mahirap pakisamahan, pati sa mga nakasakit sa ‘yo, pati sa mga hindi ka gusto, pati sa mga hindi nagpapasalamat.

At kung iisipin natin, ang pinakamagandang pagkakataon para makita ng mundo ang liwanag ni Cristo ay hindi sa kung gaano kaganda ang post natin,

kundi kung paano tayo nagre-respond kapag nahihirapan tayo, kapag inaaway tayo, kapag hindi tayo nauunawaan, o kapag kailangan natin magpakumbaba.

Kaya ngayon, papasukin natin ang isa sa pinakamakapangyarihang bahagi ng Roma 12 — kung saan ang salita ng Diyos ay hindi lang nag-uutos,

kundi humuhubog,

nagpapalalim,

at nagpapakita kung paano mabuhay bilang tunay na alagad ni Cristo.

Handa ka na?

Dahan-dahan nating himayin.

I. v. 9 — “Maging tunay ang pag-ibig; kapootan ang masama; panghawakan ang mabuti.”

Mga kapatid, mapapansin mo agad:

Hindi sinabi ni Pablo, “Magpaka-mabait lang.”

Sinabi niya:

Maging totoo. Kapootan ang kasamaan. Kumapit sa kabutihan.

Dito pa lang, tatlong radikal na bagay na:

1. Ang pag-ibig ay hindi plastic.

Hindi ito fake smile.

Hindi ito “image.”

Hindi ito pang-social media lang.

Ang tunay na Kristiyano ay pareho sa harap at likod, online at offline, sa church at sa bahay.

2. Ang pag-ibig ay may moral backbone.

Kung may mali, mali.

Hindi tinotolerate.

Ang pag-ibig ay hindi bulag.

Ito ay banal.

3. Ang pag-ibig ay clingy — pero sa kabutihan.

“Panghawakan ang mabuti”

→ Parang sinasabing: kapit nang mahigpit, kahit mahirap.

II. v. 10 — “Mag-ibigan kayo na parang tunay na magkakapatid. Unahan sa pagpaparangal sa iba.”

Mga kapatid, ibang level ito.

Hindi lang “magmahal ka.”

Kundi:

“Magmahal ka na parang pamilya.”

Meaning:

Hindi conditional. Hindi transactional. Hindi seasonal.

At ito pa ang mas matindi:

“Unahan sa pagpaparangal.”

Hindi unahan sa reklamo.

Hindi unahan sa pagkuha ng credit.

Hindi unahan sa pag-post ng achievement.

Kundi unahan sa pag-appreciate,

pag-encourage,

pag-acknowledge ng iba.

Sa church.

Sa bahay.

Sa trabaho.

Sa relasyon.

Sa ministry.

Ito ang tunay na humility.

III. v. 11 — “Huwag kayong tamad; maging masigasig; maglingkod sa Panginoon.”

Here’s the pastoral punch:

Hindi dapat tamad ang Kristiyano. Hindi dapat half-hearted. Hindi dapat paasa o pabago-bago.

Bakit?

Dahil ang paglilingkod ay hindi para sa tao — kay Lord ito.

Kung kay Lord ka naglilingkod:

hindi ka madaling mapagod hindi ka madaling ma-offend hindi ka madaling sumuko hindi ka naghahanap ng applause hindi mo kailangan ng spotlight

Dahil kung para kay Lord, laging may meaning.

Laging may reward.

Laging may purpose.

IV. v. 12 — “Magalak sa pag-asa; matiisin sa kapighatian; palaging manalangin.”

Tatlong haligi ng matatag na Kristiyano:

1. Joy in hope — kahit hindi pa nakikita ang resulta.

2. Patience in suffering — hindi desperasyon, kundi endurance.

3. Faithful in prayer — hindi once-a-week prayer, kundi lifestyle.

Dito lumalakas ang isang Kristiyano:

Hindi sa laki ng problema,

kundi sa laki ng Diyos na pinaniniwalaan niya.

V. v. 13 — “Tumulong sa pangangailangan ng kapatiran; maging mapagpatuloy.”

Kapag ang church ay nagiging pamilya,

ang generosity ay nagiging natural, hindi pilit.

Ang tunay na pag-ibig ay nagbibigay, hindi lang nagpapakita.

Hospitality =

Pinto ng puso

Pinto ng tahanan

Pinto ng oras

Pinto ng resources

…binubuksan para sa iba.

VI. v. 14 — “Pagpalain ang umuusig sa inyo; pagpalain at huwag sumpain.”

Mga kapatid, dito nagiging supernatural ang Kristiyanismo.

Hindi natural na pagpalain ang umaatake sa iyo.

Natural ang:

gumanti mag-post manahimik pero may galit maghanap ng kampi

Pero si Pablo ay nagsasabi:

Kung gusto mong makita ang kapangyarihan ni Cristo sa buhay mo, pagpalain mo yung umaaway sa ’yo.

Ito ang marka ng tunay na anak ng Diyos.

VII. v. 15 — “Makigalak sa nagagalak; makiiyak sa umiiyak.”

Ito ang tunay na empathy.

Hindi inggit kapag may umaangat.

Hindi manhid kapag may nasasaktan.

Ito ang tunay na “be present.”

Ito ang pagmamahal na may puso.

VIII. v. 16 — “Magmahalan kayo ng may mababang-loob. Huwag magmataas. Huwag magpakarunong sa sarili.”

Tatlong bagay ang binabasag dito ni Pablo:

1. Pride

2. Elitism

3. Know-it-all spirit

Ang Kristiyano ay approachable, teachable, gentle, at humble.

Hindi arrogant.

Hindi mapangmata.

Hindi bossy.

IX. v. 17 — “Huwag gumanti ng masama sa masama.”

Ito na naman si Pablo:

Pagpipigil. Pagpapakumbaba. Pagpipigil sa natural reaction.

Hindi tayo tinawag para maging “katulad nila,”

kundi maging “katulad ni Cristo.”

X. v. 18 — “Kung maaari, hangga’t kaya ninyo, mamuhay kayo nang may kapayapaan sa lahat.”

May balance si Pablo noon:

“Kung maaari… hangga’t kaya ninyo…”

Hindi lahat ng tao magiging fair.

Hindi lahat marunong makisama.

Hindi lahat marunong magpatawad.

Pero ang anak ng Diyos —

gagawa ng kanyang bahagi para sa kapayapaan.

XI. v. 19 — “Huwag maghiganti… Ipagkatiwala sa Diyos ang paghihiganti.”

This is spiritual maturity.

Kapag sinabi mong:

“Hindi ako gaganti — si Lord na bahala”,

ang ibig sabihin nun ay:

Kilala mo ang Diyos

Nagtitiwala ka sa Kanya

Alam mong mas makatarungan Siya

Alam mong Siya ang tunay na Hukom

XII. v. 20–21 — “Gawan mo ng mabuti ang kaaway… Huwag madaig ng masama, kundi daigin ang masama ng mabuti.”

Mga kapatid, ito ang crescendo, ang rurok, ang pinaka-kakaiba sa buhay-Kristiyano:

Ang kabutihan ay hindi kahinaan — ito ang sandata ng mga anak ng Diyos.

Hindi gumaganti.

Hindi pumapatol.

Hindi lumalaban sa paraang makamundo.

Dahil naniniwala tayo na:

“Ang kabutihan ang nakakatibag sa matigas na puso.”

Mga kapatid, ito ang tanong ngayon:

Sino ang kailangan mong mahalin nang tunay?

Sino ang kailangan mong patawarin? Kanino mo kailangang ipakita ang kabutihan?

Kanino mo kailangang magpakumbaba? Kanino mo kailangang maging “peacemaker”?

Sino ang kailangan mong iwan sa kamay ng Diyos?

Ang tunay na Kristiyano ay hindi lang nakikinig ng Salita —

isinisabuhay niya ito.