Roma 10:1–4

May mga taong buong puso ang paglilingkod sa Diyos, tapat sa kanilang paniniwala, at handang magsakripisyo para sa Kaniyang pangalan.

Ngunit minsan, sa likod ng lahat ng ito, may isang malungkot na katotohanan — sila ay tapat, ngunit mali ang pinaniniwalaan.

Ito ang isa sa pinakamalalim na kabalintunaan ng buhay-espiritwal:

Maaaring ikaw ay relihiyoso, masigasig, at tapat — ngunit kung mali ang iyong batayan ng katuwiran, ikaw ay naliligaw pa rin.

Hindi sapat ang katapatan kung wala sa katotohanan.

Ganito ang kalagayan ng Israel na binabanggit ni Pablo sa Roma 10:1–4.

Mahal ni Pablo ang kanyang mga kababayan — kaya’t umaapaw ang kanyang panalangin na sila’y maligtas.

Ngunit sa kabila ng kanilang relihiyosong kasipagan, hindi nila nakilala si Cristo bilang katuwiran ng Diyos.

At dahil dito, sila’y nagsumikap sa sariling paraan ng katuwiran — ngunit hindi umabot sa layunin ng Diyos.

Ang aral dito ay napakalalim:

Ang kabutihan ay hindi laging tanda ng kaligtasan.

Sapagkat kung ang kabutihan ay hiwalay kay Cristo, ito ay walang kabuluhan.

At sa ating panahon ngayon, napakarami pa ring “mabubuting tao” na naliligaw, dahil hindi nila kilala ang tanging daan — si Jesu-Cristo.

1. Ang Hangarin ni Pablo: Kaligtasan ng Israel (Roma 10:1)

Sabi ni Pablo,

“Mga kapatid, ang nais ng aking puso at ang aking panalangin sa Diyos ay para sa kaligtasan nila.”

Mapapansin natin dito ang puso ng isang tunay na lingkod ng Diyos — isang pusong nasasaktan para sa mga nawawala.

Hindi niya tinitingnan ang Israel bilang kaaway, kundi bilang mga kapatid na kailangang makilala ang biyaya ng Diyos.

Ang panalangin ni Pablo ay isang paalala rin sa atin:

Ang tunay na pag-ibig ay hindi nananatiling tahimik kapag alam nating may mga taong naliligaw.

Ang pag-ibig sa kapwa ay nagtutulak sa atin na manalangin, magsalita, at magpahayag ng katotohanan — kahit mahirap, kahit hindi popular.

Ang puso ni Pablo ay dapat maging puso rin ng bawat Kristiyano ngayon:

isang pusong may malasakit sa kaligtasan ng iba, hindi lamang sa kaginhawaan ng sarili.

2. Tapat Sila, Ngunit Walang Tamang Kaalaman (Roma 10:2)

“Sapagkat ipinapahayag ko na sila’y may sigasig sa Diyos, ngunit hindi ayon sa tamang kaalaman.”

Ano ang ibig sabihin nito?

Ang Israel ay masigasig — masunurin sa ritwal, masipag sa Kautusan, at masigasig sa tradisyon.

Ngunit ayon kay Pablo, ang kanilang sigasig ay walang wastong batayan.

Sila ay tapat ngunit bulag — may apoy, ngunit walang ilaw.

Marami ring ganito ngayon:

Mga taong nagsisikap maging “matuwid” sa sariling paraan — sa pamamagitan ng mabubuting gawa, relihiyosong pagganap, o moralidad.

Ngunit kung wala si Cristo, ito ay parang pag-akyat sa hagdang walang dulo.

Ang sigasig na walang katotohanan ay parang apoy na walang direksyon — maaaring mainit, ngunit nakapapaso sa halip na nagbibigay-liwanag.

3. Sinikap Nilang Itaguyod ang Kanilang Sariling Katuwiran (Roma 10:3)

“Sapagkat hindi nila kinilala ang katuwiran ng Diyos, at sa halip ay sinikap nilang itaguyod ang sarili nilang katuwiran, kaya’t hindi sila nagpasakop sa katuwiran ng Diyos.”

Ito ang ugat ng problema — pride.

Sa halip na tanggapin na tanging sa Diyos nagmumula ang katuwiran, sinikap ng Israel na ipakita na kaya nilang tumayo sa sariling gawa.

Ngunit ang kaligtasan ay hindi kailanman resulta ng sariling pagsisikap.

Ang tunay na katuwiran ay hindi mula sa atin, kundi para sa atin — ibinigay sa atin sa pamamagitan ni Cristo.

Kaya’t ang sinumang nagtitiwala sa sariling kabutihan ay laging mabibigo, sapagkat walang sinuman ang makatutugon sa pamantayan ng kabanalan ng Diyos.

Sa kabilang banda, ang sinumang nagpapasakop sa katuwiran ni Cristo ay tumatanggap ng kapayapaan, dahil alam niyang sapat na ang ginawa ng Panginoon.

4. Si Cristo ang Katapusan ng Kautusan (Roma 10:4)

“Sapagkat si Cristo ang katapusan ng Kautusan, upang ang sinumang sumampalataya ay ariing matuwid.”

Napakalinaw ng sinabi ni Pablo — si Cristo ang katuparan ng Kautusan.

Ibig sabihin, lahat ng hinihingi ng Kautusan — kabanalan, katuwiran, at pagsunod — ay natupad kay Cristo.

At sa pamamagitan Niya, ang bawat nananampalataya ay nagiging matuwid sa harapan ng Diyos.

Hindi ibig sabihin na wala nang halaga ang Kautusan; bagkus, ipinakita ni Cristo ang ganap na layunin nito —

upang ipakita na wala tayong kakayahang tumugon dito, at upang ituro tayo sa Kaniyang biyaya.

Ang Kautusan ay parang salamin — ipinapakita nito ang ating dungis, ngunit hindi nito kayang linisin.

Si Cristo lamang ang sabon ng kaluluwa na tunay na nakapaghuhugas ng kasalanan.

1. Ang kabutihan ay hindi garantiya ng kaligtasan. Maaaring ikaw ay tapat at masigasig, ngunit kung wala si Cristo sa puso, ito’y walang saysay.

2. Ang sigasig ay dapat samahan ng tamang kaalaman. Ang tunay na pananampalataya ay hindi bulag na sigasig, kundi pusong nagmamahal at isip na nauunawaan ang katotohanan.

3. Ang sariling katuwiran ay hadlang sa katuwiran ng Diyos. Habang pinanghahawakan mo ang iyong sariling kabutihan, hindi mo mahahawakan ang kabutihan ni Cristo.

4. Si Cristo ang katuparan ng lahat ng hinihingi ng Diyos. Ang sinumang nasa Kaniya ay may ganap na katuwiran — hindi dahil sa ginawa niya, kundi dahil sa ginawa ni Jesus.

Sa huli, malinaw ang mensahe ni Pablo:

Ang katuwiran ay hindi gantimpala sa mga nagsumikap, kundi biyayang tinatanggap ng mga sumampalataya.

Ang sigasig ng Israel ay kapuri-puri, ngunit sila’y nabigo dahil ayaw nilang magpasakop sa katuwiran ng Diyos sa pamamagitan ni Cristo.

Kaya’t sa ating panahon, tayo rin ay kailangang magtanong:

Ano ang ating pinagkakatiwalaan para tayo’y matawag na “matuwid”?

Ang ating mga gawa ba, o ang ginawa ni Cristo sa krus?

Tandaan:

Ang sariling katuwiran ay parang tela ng maruming basahan (Isaias 64:6),

ngunit ang katuwiran ni Cristo ay walang dungis, walang kulubot, at walang hanggan.

At kapag ito ang iyong suot sa harapan ng Diyos,

hindi mo kailangang matakot sa hatol —

sapagkat ikaw ay tinanggap, pinatawad, at itinuring na matuwid,

hindi dahil sa ikaw ay mabuti, kundi dahil si Cristo ay sapat.