Roma 10:14–21

May tanong ako sa’yo ngayong araw:

“Paano maliligtas ang isang taong hindi pa nakarinig ng Salita ng Diyos?”

Madali sanang sagutin kung lahat ng tao ay lumaki na may Biblia sa kamay.

Pero hindi gano’n ang realidad.

Maraming tao ngayon ang nakaririnig ng pangalan ni Jesus,

pero hindi nila talaga kilala kung sino Siya.

Alam nila na Siya’y mabuti, na Siya’y nagturo ng pag-ibig,

pero hindi nila alam na Siya lang ang daan patungo sa kaligtasan.

At dito pumapasok ang bigat ng tanong ni Pablo sa Roma 10.

Sabi niya: “Paano silang tatawag sa Kanya kung hindi sila sumasampalataya?

At paano sila sasampalataya kung hindi nila narinig?”

Napaka-simpleng tanong pero napakalalim ng katotohanang dala nito:

kung hindi natin ipapahayag ang Ebanghelyo,

paano makakarinig ang mga tao ng pag-asa kay Cristo?

Kung hindi natin sasabihin na may Tagapagligtas,

paano nila malalaman na may kapatawaran?

Kaya sa devotional na ito, pag-uusapan natin hindi lang ang kahalagahan ng pananampalataya,

kundi ang tungkulin ng bawat Kristiyano na ipahayag si Cristo —

sa ating mga salita, sa ating buhay, at sa ating pakikitungo sa kapwa.

Ito ang puso ng Roma 10:14–21.

Handa ka na ba? Tara, pag-usapan natin ito nang mas malalim.

Verse 14 – “Paano nga silang tatawag sa kaniya na hindi nila sinampalatayanan?”

Parang sinasabi rito ni Pablo, “Hindi pwedeng tumawag sa Diyos ang isang taong hindi pa nakakakilala sa Kanya.”

Tama naman, ‘di ba?

Kaya’t bago sila makatawag, kailangan muna nilang manampalataya.

Pero paano naman sila mananampalataya kung wala pang nagpakilala sa kanila kay Cristo?

Dito natin nakikita kung gaano kahalaga ang mga taong nagbabahagi ng Salita ng Diyos.

Hindi lang mga pastor o misionero — kundi tayong lahat.

Kasi minsan, tayo ang unang “Bible” na nababasa ng iba.

Ang ating buhay ang unang patotoo bago pa nila marinig ang sermon.

Verse 15 – “Gaya ng nasusulat, ‘Kay ganda ng mga paa ng mga nagdadala ng mabuting balita.’”

Ang ganda ng imaheng ito, ‘no?

Hindi sinasabing maganda ang sapatos o magara ang lakad —

ang sinasabi ni Pablo, maganda ang paa ng mga nagdadala ng pag-asa.

Ibig sabihin, bawat hakbang mo para sabihin sa iba na mahal sila ng Diyos,

bawat mensahe mo ng pag-asa,

bawat pagpapayo mong nakabatay sa Biblia —

lahat ‘yan ay maganda sa paningin ng Diyos.

Kasi ikaw ay nagiging daluyan ng Kanyang kapayapaan.

Kung tutuusin, sa ating modernong panahon,

ang “paa” ay pwedeng maging cellphone, social media post, o chat message mo.

Gamitin mo ito para ipakalat ang Ebanghelyo.

Verse 16 – “Ngunit hindi lahat ay sumunod sa ebanghelyo.”

Ouch, ‘di ba? Totoo ‘yan.

Kahit gaano natin ipaliwanag ang pag-ibig ng Diyos,

may mga taong patuloy pa ring tatanggi.

Pero tandaan mo ito:

Ang pagtanggi ng iba hindi kabiguan ng Ebanghelyo.

Ang Ebanghelyo ay mananatiling makapangyarihan kahit pa ito’y hindi tanggapin ng lahat.

Ang trabaho natin ay magpahayag, hindi magpaligtas.

Ang Diyos pa rin ang kikilos sa puso ng bawat tao.

Verse 17 – “Kaya nga ang pananampalataya ay bunga ng pakikinig, at ang pakikinig ay sa pamamagitan ng salita ni Cristo.”

Ito na ‘yung sentro ng lahat:

Ang tunay na pananampalataya ay hindi basta damdamin — ito’y bunga ng pakikinig.

Pero hindi pakikinig sa kung ano lang,

kundi sa Salita ni Cristo.

Kaya kung gusto nating lumalim sa pananampalataya,

dapat lumalim din tayo sa pakikinig ng Kanyang Salita.

Hindi sapat ang minsanang devotion, hindi sapat ang Sunday service lang.

Kailangan nating pakinggan, pagnilayan, at isabuhay ang Salita araw-araw.

Verse 18 – “Ang kanilang tinig ay kumalat sa buong lupa.”

Alam mo, nakakatuwang isipin ‘to.

Kahit noong panahon ni Pablo, walang internet, walang broadcast media,

pero kumalat ang Ebanghelyo sa buong mundo!

Ngayon, tayo ay may cellphone, Facebook, YouTube, at Instagram —

lahat ng ito pwedeng gamitin ng Diyos para maikalat ang Kanyang mensahe.

Ang tanong: ginagamit mo ba ang mga ito para sa Kanya?

Hindi mo kailangang maging sikat o influencer.

Minsan, simpleng post lang na “God is faithful”

ay pwedeng maging sagot sa panalangin ng isang taong pagod na pagod.

Verses 19–21 – “Buong araw ay iniunat ko ang aking mga kamay sa isang bayang matigas ang ulo at masuwayin.”

Grabe ang kabutihan ng Diyos, ‘no?

Kahit paulit-ulit na tinatanggihan, hindi Siya sumusuko.

Iniunat Niya ang Kanyang kamay — buong araw, buong panahon, walang sawang nananawagan.

Ito ang puso ng Diyos:

maawain, matiisin, at handang maghintay.

Kaya kung sa tingin mo may mga taong matigas pa rin ang puso,

ipagpatuloy mo lang silang ipanalangin.

Baka bukas, sila na mismo ang lumapit sa Diyos dahil sa iyong kabutihan at pagtitiyaga.

Ang Roma 10:14–21 ay isang paalala na ang pananampalataya ay hindi passive.

Hindi ito basta “ako ay naniniwala” at tapos na.

Ito ay dapat may kasamang aksyon —

ang aksyon ng pagpapahayag ng ating paniniwala.

Kung tunay nating nakilala si Cristo,

natural lang na gusto natin Siyang ipakilala sa iba.

At tandaan: kahit isang mensahe mo lang ng pag-asa

pwedeng gamitin ng Diyos para baguhin ang isang buhay.

Kapatid, baka ito na ‘yung panahon na sinasabi ni Lord sa’yo:

“Anak, gamitin mo na ang tinig mo.”

Baka may isa kang kaibigan, kamag-anak, o officemate

na matagal nang naghahanap ng sagot —

at ikaw pala ang gagamitin ng Diyos para dalhin sa Kanya.

Hindi mo kailangang maging mahusay magsalita.

Kailangan mo lang maging tapat magsalita.

Dahil kapag si Cristo ang laman ng iyong mensahe,

ang Espiritu Santo na ang kikilos sa puso ng makakarinig.